lui

Ik ben lui, en dat wordt steeds erger naarmate de zomer vordert en het steeds warmer lijkt te worden. Niets gedaan dus vandaag, niet van't padje af geweest. Wie niet lui zijn, zijn de kipjes. Vandaag kwam ook Pierrette met een serieus ei op de proppen. Prachtig groot en blank ei, met een stevig omhulsel. Je zal het niet geloven, maar als ik de box binnenkom, lopen ze mee naar het leghok en tonen me hun trofee; ze zijn er duidelijk trots op en bieden het mij onder luid gekakel aan. Dank jullie wel meiden, goed gedaan!, zeg ik dan, want je moet wel wat dankbaarheid tonen, vind ik, anders gaan ze er maar met de pet naar gooien.

  Nog een luie erfbewoner, hoewel dat structureel is.

De rozen zijn op weg naar de hemel, even een tussenstop in de vijgenboom. Verder niets te melden op deze zinderende buitenplaats.

De Pop

Ze heeft nog steeds geen naam, maar ze heeft goed geslapen en ze heeft geen heimwee. Ik heb haar een andere outfit aangetrokken die beter bij haar past. Misschien mag ze morgen voor het raam staan, als het niet zo warm is. Bernadette heeft weer een eitje gelegd. Die witte niks, zelfs geen windei, zelfs geen omelet. Ik moet eigenlijk wat kalkrijk voedsel voor haar gaan kopen, maar ik vond het te warm. Heerlijk zitten niksen. Morgen is er weer een (snikhete)dag. Lekker slapen in mijn eigen bedje, nadat er enige nachten bezoek in gelegen heeft. Gaat niets boven mijn eigen bed!

Weer een ei en een pop

Vanmorgen weer een ei, en een bonafide dit keer met een stevige bruine schaal. Dat moet Bernadette geweest zijn, want die is bruin.

En niks een beetje uit de bibs laten vallen in het slaaphok en er dan op gaan zitten, maar netjes gelegd in het door mij daartoe bestemde leghokje, op een laagje stro tegen de breek. Ik liep de hele dag met het prettige gevoel rond dat de leg in goede banen geleid was en niet meer stuk kon, maar vanavond, na een hele dag totale verwaarlozing van de chickies, vond ik in het leghokje, netjes op het stro, een dubbeldooier zonder dop. Wie kan me dat nu geflikt hebben? Het leek net of ze hadden geprobeerd een uitsmijter te bakken tijdens mijn afwezigheid. Had ik ze maar niet met lege maag achter moeten laten.

 Wat gebeurde er verder nog vandaag? We gingen met ons bezoek Moules Frites eten in Port Maubert, alwaar Havenfeesten werden gevierd. Op de rommelmarkt aldaar, viel ons oog op zusje, een prachtige mannequin, op dat moment nog met armen en een blonde pruik. Zij stond niet op ons verlanglijstje, wij hadden haar niet nodig en het was ook zonde van het geld, maar wij moesten haar hebben, dat wisten we heel zeker. In marketingtaal heet dat een impulsaankoop.

Wij hebben ons bezoek naar huis gebracht, onze eigen auto gepakt en zijn teruggeraced naar de plaats des verleidens. In stukjes hebben we haar naar onze kofferbak gebracht, achtervolgd door de nodige opmerkingen van marktgangers: Elle a eu un accident?

Veilig in de koffer. Een eventuele inbreker zou de schrik van zijn leven gekregen hebben bij het openbreken van de koffer.

Morgen haar installatie bij ons thuis. Weer een kostganger. En wat voor een. Ze eet niet veel, maar ze legt ook geen ei...

Het eerste ei

Hoera!!Het eerste ei, of wat daar voor moet doorgaan. Gister bij het naar bed gaan maakte Pierrette een wat vermoeide indruk, ze sjokte meer dan ze liep naar haar stede. Vanmorgen zowaar lag er een soort geplet ei. Mevrouw was er op gaan zitten en aangezien de schaal nog wat slap was, had ze haar eerste ei stukgezeten zonder dat ze het besefte.

Zojuist hoorden we een afgrijselijk lawaai uit het kippenhok komen. Alsof er een vermoord werd. Dat was weer Pierrette, die echt middenin de puberteit zit. Wat ik in hun slaapdoos vond was weer zo'n soort abortus. Maar ze zal toch niet iedere dag zo'n ding gaan leggen? Of is de bruine( Bernadette) ook bezig?. Moet ik ze nu eierschalen en gehakte oesterschelpen gaan voeren? Help wat moet ik doen, mijn kleintjes worden groot en ik heb ze nog niet voorgelicht. Vanmiddag even de kippenfarm bellen.

Le Lac

Vanmiddag weer eens naar het meertje in Montendre geweest. Is de eerste keer dit seizoen. Vergogna! Gewoon te lui. Dit keer had ik een stok achter de deur, want als ik hier op het erf blijf hangen, wordt mijn middengedeelte nooit bruin en blijf ik eruit zien als een bouwvakker, met bruine uitsteeksels en de rest wit. Op het erf ga ik nooit liggen zonnebaden, want dan krijg ik een zonnesteek. Natuurlijk schijnt de zon aan het meertje ook, maar dan neem ik tegen het kookpunt een frisse duik, even sissen en afgekoeld voor het volgende half uur. 

Mijn achterblijfsels als ik in het water lig.

Bovendien vind ik het gezellig aan het meertje. Altijd wat te kijken met dat kleine grut. En vooral de ouders die aan het opvoeden zijn. Franse kindertjes zijn aardig en beleefd, heel goed opgevoed, maar ze worden ook geen 5 min. met rust gelaten door de ouders. Ze zetten 2 passen het water in en ho stop, niet verder. Pas op je gaat vallen, pas op die madame, je gooit een korreltje zand over haar heen, niet het speeltje van dat kind pakken en ook niet met haar spelen. Alle spontaniteit en durf worden in de kiem gesmoord. Daarom zijn de Fransen misschien wel  zo angstig en wantrouwend.

En des avonds genieten onze gasten met hun gasten van een bar BQ aan de nieuwe pick-nicktafel.

Anke Angel

Hier gebeurde het gisteravond. We lazen in de plaatselijke krant over een Hollandse Boogie-Woogie pianiste en zangeres, zeer bekend in Nederland en de rest van Europa. Nooit van gehoord. Toch maar snel kaartjes gehaald, je weet maar nooit. Net op tijd, want het waren de laatste. De hele binnenplaats van het klooster der carmelieten stond vol genummerde stoeltjes, onze nummers de buitenste rij, maar we mochten ze naar believen verplaatsen en dat deden we dan ook.

Mijn fototoestelletje is niet zo goed in het donker. Mijn excuses.
Kijk maar op You Tube, of google haar. Ze is echt meer dan de moeite waard. Een fantastisch leuke meid, mooi ook, met een enorme power. Kijk maar even. Anke Angel.

Een eeuwenoude wasbak gesloopt

Zaterdag regent het. Het huisje wisselt van bewoners, zoals iedere zaterdag. Tussen de een en de ander een snelle poets en bedverschoon. Dit huisje is makkelijk in de schoonmaak en de mensen laten het al netjes achter, meestal. Alleen maar een lapje over lampen en plinten, want daar denk je natuurlijk niet aan als je op het punt staat een verre reis te ondernemen, met eindeloze files en Parijs als bottleneck in het verschiet. We eten mosselen frites, my favourite food, en dan een telefoontje: Ja we staan hier, hoe komen we bij jullie, de GPS weet het niet verder. Waar is hier? Het gemeentehuis van een plaatsje dat er niet is. Dat kan alleen in Frankrijk. St. Georges des Agoûts( hoe langer de naam , hoe kleiner het dorp) bezit een school, een Mairie( gemeentehuis), een enorme Salle des Fêtes(feestzaal), een speeltuin zelfs, maar niet meer dan 10 huizen en wat ruïnes. Er zijn wel meer huizen natuurlijk, anders zouden we niet aan 260 inwoners komen, maar die staan verspreid over 6,5 km2. Hebben we lekker de ruimte. Het is een gezin deze keer, met een praatgraag  meisje van 7 en een half, zoals ze zelf preciseert. Wij vinden dat ze een pick-nickbank verdienen. Wij gaan het ding kopen in Jonzac, alwaar Marimon een stevige had gezien. De meeste zijn wrakkige gevallen waarbij je het hele jaar door schroeven aan blijft draaien. Het was de laatste, dus werd hij in ene keer op de remorque geladen door 3 potige mannen, waaronder Marimon. Ik bemoei me niet met dat soort zaken, zeg slechts vooruit, achteruit, beetje naar links. 
Maar thuis moet hij er weer af zonder de mannen van de winkel.
Buurman Tourtelot(77), onze steun en toeverlaat, moest erbij te pas komen, maar voor hij opgespoord was, was onze nieuwe huurder al ter plekke en samen sjouwen zij het loodzware ding naar beneden. Ondertussen heeft buurman Tourtelot de klok horen luiden en wil graag zien waar de klepel hangt, want als er iets te sjouwen of te slopen valt wil hij niks missen. 

En daar gaat de eeuwenoude wasbak. Het mooie is, dat dit huisje niet meer dan 30 jaar geleden gebouwd werd in opdracht van de postbode. Dat betekent dat deze een wasbak in de kelder heeft laten bouwen zodat zijn toen ook al gepensioneerde vrouwtje pauwtje daar met behulp van wasbord, haar was met de hand mocht doen. In 1980. 

En na veel gescheur en getrek stond het ding buiten.

Marimon heeft hem in zijn eentje de volgende dag nog een kwart slag gedraaid. We gaan er een aquarium in maken. Met witvisjes.

Een lege hoek. Nu nog het gat van de afvoer naar buiten dicht, waar wel eens een slangetje door naar binnen durft te komen.


De volgende dag werd het mooi weer. Hoewel zondag, toch maar even het witgoed schoongemaakt, zodat alles weer op z'n plaats kan. Hierna naar St.Fort even kijken op de brocante waar Jeanne en Hans staan met zelfgebakken poterie.

De brocante had verder niet zo veel om het lijf. Wat door de kerk ingezamelde rotzooi, nou daar hebben we genoeg van bij ons in de buanderie. Wel lekker frietjes eten, met slakken en een pineautje van de drankstand van Lu-Lu. Eigen oogst. We hoorden daar ook van zijn vrouw, dat zij 30 jaar lang de eigenaren uitbaters zijn geweest van Moulin du Sap, met de waterfietsen. Zo hoor je nog eens wat. 

Bramen zoeken op eigen erf met het huurkind, dat zich uitstekend vermaakt op ons verwilderde terrein. De kippen hebben inmiddels een indigestie door wat zij er de hele dag induwt.


En ik heb inmiddels een bloedrood hang- oog, oorzaak onbekend.

Verder alles goed.

De dame van het postkantoor

Wij wilden een kaartje sturen naar een huurster van onze gîte in Clamensac waarmee we nog steeds contact hebben, maar die helaas wegens een hartkwaal bij vlagen begint te dementeren, haar bed nauwelijks meer uitkomt en voor wie de prognose niet al te best is. Haast was dus geboden met dit kaartje!
Omdat ik de kaart in een voorgepostzegelde envelop had gestoken die slechts voor Frankrijk gefrankeerd was en ik niet precies wist wat het verschil was tussen Frankrijk en de rest van de wereld en het zo'n onbeleefde indruk maakt als je te laag gefrankeerde poststukken verstuurt zodat de ontvanger nog voor zijn verrassing moet bijbetalen, besloot ik om de kaart, inmiddels omgevormd tot brief, zelf op het postkantoor te gaan afleveren, er op vertrouwend dat de dame van het postkantoor mij op haar know how in postzaken zou vergasten.


Bonjour Madame, dit is zo'n voorgedrukte envelop, hoeveel moet ik bijbetalen voor les Pays-Bas?
Van dat land had ze kennelijk nog nooit gehoord en ze pakt een lange lijst met landen om die eens goed te bestuderen. Nederland hoort bij Europa Madame, help ik haar uit de nood. Gewoon Europa tarief. Nu is de envelop aan de beurt. Waar heeft u die gekocht? Hier, bij uw voorgangster. Hoe lang geleden? Een paar jaar, maar die enveloppen met ingebouwde postzegel veranderen niet van waarde.

O, die kunt u dus gewoon naar het buitenland sturen, hij komt alleen wat later aan. Nee, hij mag niet later aankomen, anders is het te laat!! En er moeten extra postzegels op want Frankrijk en de rest van Europa is niet dezelfde prijs. Zegt u mij alstublieft hoeveel aan postzegels ik bij moet plakken. Nou dat weet ik ook niet hoor, ik weet niet hoeveel die envelop waard is. Die envelop is gefrankeerd voor een normale brief binnen Frankrijk!!
Ik hak de knoop door: Weet u wat, we plakken er 20 centimes bij en u zet er priorité op en we praten er niet meer over. Zo gezegd, zo gedaan. 20 cent aan postzegels erbij en verder helemaal volgestempeld met haast en voorrang stempels, zo blij was ze dat ze van me af was. 
Frankrijk moet bezuinigen zoals iedereen, maar i.p.v. ze dat nu doen op het goudbeslag in het Elysée, gaan ze de kleine postkantoortjes opdoeken. Gelukkig hebben wij ons postkantoor in afgeslankte vorm mogen behouden, en de juffrouw achter de toonbank is vol goede wil en reuze aardig.
Helaas heeft ze het witte garen niet uitgevonden. Maar hebben wij dat soms wel?

Afrikaanse henna

Er gebeurt niet veel hier, omdat ik niks laat gebeuren. Ben wel niet zo slaperig als gister, maar wel bijna. Verkoudheid is eigenlijk over, dus ik zou de luie Evert uit m'n nek moeten plukken en aan de slag gaan. Maar ik heb geen zin. Van uit het noorden hoor ik geklaag omdat het zo koud is, ik klaag omdat het zo warm is. Vanmorgen was het nog lekker fris en heb ik wat schoonmaakwerk in de tuin gedaan. Op een tuinblog dat ik volg, las ik dat 90 % van het tuinwerk bestaat uit nettoyage, schoonmaak, onkruid trekken en snoeien dus. Deze mededeling deed me genoegen. Ik dacht n.l. dat er iets aan mijn tuinaanpak mankeerde dat ik de hele tijd bezig ben die tuin in toom te houden, en dan heb ik nog wel een wildtuin! Een geleide wildtuin zou ik het willen noemen, want laat je alles maar  gaan zonder in te grijpen, is binnen no time de grootste schreeuwer de baas. Dat kennen we. 

Dit is niet de wilde tuin, maar zijn baasje, die heur haar rood geverfd heeft met henna, door haar one and only dochter meegenomen helemaal uit Afrika. Dan moet het wel goed zijn, dacht de moeder, die in geen 20 jaar meer henna op haar hoofd gehad had. En het was goed, nog nooit zo peentjes-rood geweest.

Zelf genomen, met camera random op armlengte vanuit de lucht.


Marimon ondertussen, bastelt herum in de buanderie, die een steeds opgeruimder en huiselijker aanzien krijgt.

Dit zijn de ikea laden met ombouw, waar ik het gister over had.
Leuk zo, met die koffertjes. Alleen hebben we nu bedacht dat het voornamelijk een zomerkeuken moet worden, en geen opberg plaats, dus moeten de koffertjes en alles wat niet met koken te maken heeft naar verderop in de kelder. In de laden liggen kaarten, brieven, bankafschriften, belastingellende en meer van zulks. Ik vind niet dat dit in een keuken thuishoort, eigenlijk meer in de open haard, maar dat heeft Marimon liever niet, daarom ben ik wel genegen er boven een laadje voor uit te ruimen, maar geen 4 laden, dus we moeten nog onderhandelen de komende dagen.

Dit hoekje gaat nog ontruimd worden. De groene matrasjes voor de plastic tuinstoelen moeten maar naar de zolder van het huisje, want daar blijven ze droog en het is toch meer iets voor luie vakantiegangers. De gymnastiekballon kan gevoeglijk naar het achterdeel van de kelder, want hoewel ik hem nooit gebruik, toont hij niet de neiging tot schimmelen. Die blauwe inkooptas van Ikea, die ook geen dienst meer zal doen, want als we naar Ikea gaan vergeten we hem, die zit wel vol met prachtige plastic tassen, allemaal met reclame erop voor een beter milieu, die kan je toch niet zomaar wegfl...., in het milieu nog wel, waar die tassen juist tegen ageren? Dat zijn nou van die gewetensvragen waar de moderne mens niet uit komt. 

Marimon denkt er nog even over na. Na een roséetje of 2, vindt hij meestal wel een oplossing.

Kijk, Marimon heeft een nieuwe levensinvulling gevonden. Waarschijnlijk gedreven door tijdelijke drukte van het gezinsleven  vorige week toen een delegatie kinderen en kleinkinderen op bezoek was, is het idee tot hem gekomen de kelder bewoonbaar te maken. En met welk resultaat! De ruimte die we hier zien is een deel van de kelder dat we buanderie noemen. Daar staat de wasmachine, de vriezer en een extra ijskast. En verder een immense zooi overtollig keukengerei, dat je alleen nodig hebt als je kookt voor 25 man, hetgeen 1 keer is voorgekomen, en wel op Marimon's jaardag in april.
Maar omdat we het nu eenmaal hebben, kunnen we het beter in het zicht zetten i.p.v. in dozen ingepakt in kasten verstopt, want dan ben je vergeten dat je het had en koop je weer opnieuw een vleesmolen of een krokettenstomer. 

Dit is een deel van de normaal rondslingerende zooi.

Dit is de nuttige kant, met wasbak en de nodige machines. Niet die la, want die hoort in het gele kastje en moest ik nog uitzoeken. Zat vol met overdedatum medicamenten, terwijl wij nooit wat nemen, tenzij half dood. Vandaar dat ze over de datum waren.


Het gele kastje stond eerst aan de garage-kant, die niet gebruikt wordt als zodanig, doch als werk en opslagplaats. Hierin lagen schoenen, speelgoed en medicijnen. Geen combinatie eigenlijk.
Van dit al heb ik een derde weggegooid en de rest verdeeld over het resterende huis. Mijn overgebleven schoenen staan in het boudoir, waar ze wachten op een decent plaatsje, nu liggen ze nog op de vloer. Dus we zijn er nog niet.

De deuren komen uit de salon, als afscheiding naar het halletje, maar die hebben we er gelijk uitgesloopt, want veel te lastig al die deuren in een kleine ruimte. Ze stonden dus al die tijd in de vochtige wijnkelder achterin, niet echt goed voor hout. Nu hebben ze weer een bestemming gevonden, want de buanderie lijkt er bewoonbaar door, begint zelfs op een echte zomerkeuken te lijken. In de rommelhoek bij de waterboiler, heeft Marimon vanmiddag kastjes getimmerd, ofwel omhulsels waar zijn ikea laden in passen, plus nog wat plankjes en zowaar, het begint te leven. Aan het eind van de middag, na gedane arbeid, trof ik hem daar aan, zittend aan de tafel met geel plastic tafelzeil, met krant en glaasje rosé. Kan het Franser?


Tot slot nog een druifje. De oogst gaat goed zijn.

Jammer dat we maar 2 struikjes hebben.