Wij wilden een kaartje sturen naar een huurster van onze gîte in Clamensac waarmee we nog steeds contact hebben, maar die helaas wegens een hartkwaal bij vlagen begint te dementeren, haar bed nauwelijks meer uitkomt en voor wie de prognose niet al te best is. Haast was dus geboden met dit kaartje!
Omdat ik de kaart in een voorgepostzegelde envelop had gestoken die slechts voor Frankrijk gefrankeerd was en ik niet precies wist wat het verschil was tussen Frankrijk en de rest van de wereld en het zo'n onbeleefde indruk maakt als je te laag gefrankeerde poststukken verstuurt zodat de ontvanger nog voor zijn verrassing moet bijbetalen, besloot ik om de kaart, inmiddels omgevormd tot brief, zelf op het postkantoor te gaan afleveren, er op vertrouwend dat de dame van het postkantoor mij op haar know how in postzaken zou vergasten.
Bonjour Madame, dit is zo'n voorgedrukte envelop, hoeveel moet ik bijbetalen voor les Pays-Bas?
Van dat land had ze kennelijk nog nooit gehoord en ze pakt een lange lijst met landen om die eens goed te bestuderen. Nederland hoort bij Europa Madame, help ik haar uit de nood. Gewoon Europa tarief. Nu is de envelop aan de beurt. Waar heeft u die gekocht? Hier, bij uw voorgangster. Hoe lang geleden? Een paar jaar, maar die enveloppen met ingebouwde postzegel veranderen niet van waarde.
O, die kunt u dus gewoon naar het buitenland sturen, hij komt alleen wat later aan. Nee, hij mag niet later aankomen, anders is het te laat!! En er moeten extra postzegels op want Frankrijk en de rest van Europa is niet dezelfde prijs. Zegt u mij alstublieft hoeveel aan postzegels ik bij moet plakken. Nou dat weet ik ook niet hoor, ik weet niet hoeveel die envelop waard is. Die envelop is gefrankeerd voor een normale brief binnen Frankrijk!!
Ik hak de knoop door: Weet u wat, we plakken er 20 centimes bij en u zet er priorité op en we praten er niet meer over. Zo gezegd, zo gedaan. 20 cent aan postzegels erbij en verder helemaal volgestempeld met haast en voorrang stempels, zo blij was ze dat ze van me af was.
Frankrijk moet bezuinigen zoals iedereen, maar i.p.v. ze dat nu doen op het goudbeslag in het Elysée, gaan ze de kleine postkantoortjes opdoeken. Gelukkig hebben wij ons postkantoor in afgeslankte vorm mogen behouden, en de juffrouw achter de toonbank is vol goede wil en reuze aardig.
Helaas heeft ze het witte garen niet uitgevonden. Maar hebben wij dat soms wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten