Een eeuwenoude wasbak gesloopt

Zaterdag regent het. Het huisje wisselt van bewoners, zoals iedere zaterdag. Tussen de een en de ander een snelle poets en bedverschoon. Dit huisje is makkelijk in de schoonmaak en de mensen laten het al netjes achter, meestal. Alleen maar een lapje over lampen en plinten, want daar denk je natuurlijk niet aan als je op het punt staat een verre reis te ondernemen, met eindeloze files en Parijs als bottleneck in het verschiet. We eten mosselen frites, my favourite food, en dan een telefoontje: Ja we staan hier, hoe komen we bij jullie, de GPS weet het niet verder. Waar is hier? Het gemeentehuis van een plaatsje dat er niet is. Dat kan alleen in Frankrijk. St. Georges des Agoûts( hoe langer de naam , hoe kleiner het dorp) bezit een school, een Mairie( gemeentehuis), een enorme Salle des Fêtes(feestzaal), een speeltuin zelfs, maar niet meer dan 10 huizen en wat ruïnes. Er zijn wel meer huizen natuurlijk, anders zouden we niet aan 260 inwoners komen, maar die staan verspreid over 6,5 km2. Hebben we lekker de ruimte. Het is een gezin deze keer, met een praatgraag  meisje van 7 en een half, zoals ze zelf preciseert. Wij vinden dat ze een pick-nickbank verdienen. Wij gaan het ding kopen in Jonzac, alwaar Marimon een stevige had gezien. De meeste zijn wrakkige gevallen waarbij je het hele jaar door schroeven aan blijft draaien. Het was de laatste, dus werd hij in ene keer op de remorque geladen door 3 potige mannen, waaronder Marimon. Ik bemoei me niet met dat soort zaken, zeg slechts vooruit, achteruit, beetje naar links. 
Maar thuis moet hij er weer af zonder de mannen van de winkel.
Buurman Tourtelot(77), onze steun en toeverlaat, moest erbij te pas komen, maar voor hij opgespoord was, was onze nieuwe huurder al ter plekke en samen sjouwen zij het loodzware ding naar beneden. Ondertussen heeft buurman Tourtelot de klok horen luiden en wil graag zien waar de klepel hangt, want als er iets te sjouwen of te slopen valt wil hij niks missen. 

En daar gaat de eeuwenoude wasbak. Het mooie is, dat dit huisje niet meer dan 30 jaar geleden gebouwd werd in opdracht van de postbode. Dat betekent dat deze een wasbak in de kelder heeft laten bouwen zodat zijn toen ook al gepensioneerde vrouwtje pauwtje daar met behulp van wasbord, haar was met de hand mocht doen. In 1980. 

En na veel gescheur en getrek stond het ding buiten.

Marimon heeft hem in zijn eentje de volgende dag nog een kwart slag gedraaid. We gaan er een aquarium in maken. Met witvisjes.

Een lege hoek. Nu nog het gat van de afvoer naar buiten dicht, waar wel eens een slangetje door naar binnen durft te komen.


De volgende dag werd het mooi weer. Hoewel zondag, toch maar even het witgoed schoongemaakt, zodat alles weer op z'n plaats kan. Hierna naar St.Fort even kijken op de brocante waar Jeanne en Hans staan met zelfgebakken poterie.

De brocante had verder niet zo veel om het lijf. Wat door de kerk ingezamelde rotzooi, nou daar hebben we genoeg van bij ons in de buanderie. Wel lekker frietjes eten, met slakken en een pineautje van de drankstand van Lu-Lu. Eigen oogst. We hoorden daar ook van zijn vrouw, dat zij 30 jaar lang de eigenaren uitbaters zijn geweest van Moulin du Sap, met de waterfietsen. Zo hoor je nog eens wat. 

Bramen zoeken op eigen erf met het huurkind, dat zich uitstekend vermaakt op ons verwilderde terrein. De kippen hebben inmiddels een indigestie door wat zij er de hele dag induwt.


En ik heb inmiddels een bloedrood hang- oog, oorzaak onbekend.

Verder alles goed.