De poesjes zijn weer aangekomen, nu voorgoed!

Luna en Zeno hebben de poesjes gebracht. Eerst een uurtje in huis beetje wennen, een slaapje en dan naar buiten.

Zij voelen zich gelijk thuis, zo te zien. Of ze zijn doodmoe van de reis (1 km.) en de vreemde omgeving.

Léon, die geen Léon zal heten, maar Léo.

Léo gaat zijn eerste stap buiten wagen.

Het zwartje gaat het ook proberen. Luna heeft hem Darky genoemd, maar we weten nog niet of dat zijn naam blijft.

Pipeline bewaakt haar etensbakje. Ze doet nu minder moeilijk dan de eerste keer, twee weken geleden. Ze is niet naar de kelder vertrokken, maar wel via omtrekkende bewegingen van het achterterras naar het voorterras verhuisd. Daar heeft ze waarschijnlijk een paar uur onder een struik gelegen, want ik had het hele halve terrein afgezocht, zonder resultaat. En ineens ligt ze daar in de zon. Marimon en ik hebben een beetje bij haar zitten slijmen, kammen enzo en waarachtig, ze kwam eten. Daarna heeft ze een inspectietocht door de salon gemaakt en daarbij het hol onder het bureau, waar hun mandje staat, niet vergeten. De katjes lagen gewoon op een stoel te slapen, maar ze zag ze niet. Ruiken deed ze ze natuurlijk wel. Na deze ronde is ze door het kattenluik verdwenen. Wij wachten af.

Marimon maakt inmiddels de bijna antieke rookstoel van Pa Metselaar katbestendig d.m.v. 2 stukjes op maat gezaagde spaanplaat aan de zijkanten te bevestigen, zodat ze elkaar niet meer kunnen zien en dus treiteren, door het gat in de zijkant.

Léo heeft een sulliger uitdrukking dan het zwartje, hij slaapt ook langer. Zal het een dikke trage kater worden? Zo een die je als een boa om je nek kan leggen en meenemen in de tram?

Dit was, en is nog steeds, hun eerste dag op Pied Sec plage. Hoe zal dat gaan? Wordt vervolgd.

Opbouw van het zwembad

Zo begon het vanmorgen.

Trapje staat. Anders kan Marimon er straks niet meer uit. Ja, ja, je moet aan alles denken.

Hier stuiterde het trapje in elkaar, terwijl Marimon er bovenop stond te wiebelen. Hij was vergeten de schroefjes aan te draaien.

Kleine schade aan de rand, maar met een verbandje zie je er niks meer van en straks komt er toch een brede rand boven op, zodat je er helemaal niets meer van zult zien. Marimon kwam op zijn rug terecht in het (helaas) nog lege bad. Hij had geen averij opgelopen, slechts een schrammetje op het achteronderbeen, rijkelijk bedekt met jodium.

Wij naderen het einde van de operatie. De liner gaat er in.

Klaar. Het trapje blijft wiebelig. Moet een keer een ander voor komen, vrees ik.

Otite en volle nestjes

Maandag, lekker weer, 19 graden, zon.
Loop een beetje rond te slomen, want heb nog steeds een otite, een oorontsteking. Niet dat het zoveel pijn doet, maar een ontsteking neemt energie. Heb voor vrijdag een afspraak bij de Oto-Rhino, de oor, keel, neusarts. Dat mag een wonder heten, want toen ik belde voor een afspraak, zei de assistente dat ik half augustus aan de beurt was. Door mezelf urgent te verklaren, kon het dan volgende week. Het wordt steeds erger hier die wachtlijsten voor de specialisten. In Nederland zal het hetzelfde zijn, denk ik. Te weinig specialisten en geld, en te veel oude mensen. Moet er niet aan denken als je echt iets ergs krijgt. 


Evengoed met Marimon de heg die om het terras groeit aangepakt met elektrische heggenschaar, en handaangedreven hark en bezem. We hebben weer uitzicht, voornamelijk op het nieuwe huis van de buren, dat nu in de gele crepi, heel goed meevalt. 

Staat wel dichterbij dan op de foto doet voorkomen, maar is toch niet storend zo achter de vliegden verscholen.
Nu nog een fosse septique en de familie kan wonen. 

Meerdere nestjes gevonden, kunstig vastgemaakt aan blauwe regen takken. Soms leeg,

Soms vol. 






Onderkant.

Onze huurders van het châletje, zijn plotsklaps in vliegende vaart vertrokken nadat ze er pas twee dagen waren. Er moest dringend een karwei afgemaakt en er was zo gauw geen verbinding met internet. Geen tijd te verliezen om het euvel te verhelpen. Hup vrouw en baby van 9 maanden in de auto ge........ en rijden maar. We zijn er nog beduusd van. Wat hebben die jonge gasten tegenwoordig toch een stressig bestaan. Wij jongeren van de swinging sixties hadden het makkelijker. Het kan verkeren.

Droogmolenperikelen.

Op donderdag 7 juni meldde ik dat mijn wasdroogmolen averij had opgelopen. De hoofdschuldige hiervan was ikzelf, want grote stukken wasgoed ophangen terwijl voor rukwinden gevreesd wordt is niet verstandig. Om mijn schuld ietwat te verzachten, wees mijn beschuldigende vinger naar de twee hier toen aanwezige mannen, Marimon en Hans Roos. De laatste wil ik hierbij rehabiliteren, want zie de moeite die hij zich op afstand getroost heeft:

 

----- Original Message -----

ontvangen via facebook:

Beste Hans,

Het spijt ons te moeten horen dat de droogmolen niet meer naar behoren functioneert.
U heeft de juiste weg bewandeld door contact op te nemen met onze klantenservice en ondanks dat Brabantia garantie & service hoog in het vaandel heeft staan, hebben zij u helaas niet kunnen helpen.
De afdeling klantenservice weet precies welke onderdelen los verkrijgbaar zijn en helaas is dit niet het geval bij het onderdeel waar u om vraagt anders hadden wij u dit graag toegestuurd.

Ingrid van Rijsingen

Beste Ingrid,

aardig verhaal, maar service geven is toch wat anders !

hedenmorgen ging ik naar de bouwmarkt om een aluminiumprofieltje te kopen om het probleem zelf te verhelpen.

aldaar even langs de prominente brabantia afdeling gelopen om te zien wat de afmetingen moeten zijn.

tot mijn verbazing en ergernis bleken de knappe koppen bij brabantia inmiddels ook tot de conclusie te zijn gekomen dat de oorspronkelijke constructie te zwak was, en hebben die vervangen door een aluminiumprofiel.......  (dus het was duidelijk een structureel probleem)

dat men tijdens het construeren een fout maakt is niets bijzonders, maar dat men daarna de klanten die de dupe zijn van die fout gewoon laat barsten is minder.

wanneer ik brabantia was zou ik het door u aangehaalde vaandel maar snel binnenhalen en eerst eens wat gaan knutselen aan de daarin/op vermelde begrippen.

groet, hans roos

Is het niet fantastisch? Hulde aan Hans Roos!


Wordt vervolgd...

De liefste poes uit mijn jeugd

Dit is de favoriete poes uit mijn jeugd. Ik geloof niet dat zij een naam had, alle poezen heetten gewoon poes. Omdat wij nu met jonge poesjes bezig zijn, krijgen wij daar allerlei informatie over. O.a. de leeftijd waarop het jonkie het nest mag verlaten. Dat was vroeger standaard 6 weken. Nu hoor ik overal verontwaardigde geluiden: 6 weken is veel te jong! Minimaal 8 weken moeten ze zijn, maar ik hoor ook 3 maanden noemen. Waarom kon het vroeger wel en nu niet? Liepen er dan vroeger alleen maar ongelukkige, ontheemde gefrustreerde katten rond? 

Wie weet. Poezen namen toen in ieder geval een andere plaats in de wereld in als nu. Iedereen had een kat voor de muizen. Ze verbleven meestal in schuur of stal. Kattevoer bestond niet, ze kregen de restjes van het avondmaal of wat oud brood gedrenkt in melk. Ik weet niet of ze er oud op werden, op dit dieet. Dat viel niet te controleren, want voor die tijd waren ze allang verdwenen. Ieder jaar of soms twee keer per jaar, was er een nestje met een stuk of vier, vijf jonkies. Hiervan hielden we er eentje aan, voor het zog. Anders liep de moeder maar te zoeken en te krijten. Zelfs mijn moeder's versteende moederhart (wat dieren betreft), kon dit niet aanhoren. De moederpoes begon tegen de tijd dat ze geen melk meer wilde geven, vals te worden tegen het jonkie, maar ook tegen ons. Hoe we ook probeerden om haar evenveel aandacht te geven, ze was jaloers en ruimde het veld ten gunste van de jonge generatie. Waar bleven de andere jonkies? Die werden door onze moeder om zeep geholpen, meestal in een jute zak met een steen erin, blubblubblubblub. Tijdens het avondmaal na de gruweldaad, keken 6 paar ogen haar verwijtend aan. Maar niemand zei er iets over, want we kenden het antwoord: Dan ga je er maar mee langs de deuren. Dat hebben mijn broertje en ik dan ook wel eens gedaan, maar dat vonden we zo armoedig met die piepende pasgeboren katjes in een doos. Aan niemand konden we ooit een katje slijten, ze hadden er zelf al meer van dan ze lief was. Ja, zei onze moeder, ik vind dit ook geen leuk karwei, maar als we alle jonkies houden, is dat 8 per jaar, de helft katers, blijven er 4 poezen over, die alle vier enz. reken maar uit. Werd er niet aan geboortebeperking gedaan? Nee. In het dorp had niemand van een dierenarts gehoord. Een veearts wel, een paar dorpen verder, maar dat was voor koeien en paarden. Trouwens de mensen konden dat niet betalen ook. Hier in Frankrijk gaat het bij de boeren nog steeds zo. Buurman Francis, die toch echt een klein hartje had en aardig was tegen zijn dieren, gooide de pasgeborenen tegen de muur. Ik zou het niet kunnen natuurlijk met mijn weke hart, maar de poesjes zelf lijden niet, daar gaat het veel te snel voor. Mijn vader kon het niet, een dier doden. Of het moest in drift gebeuren, zoals hij eens een hamer naar zijn hondje gooide omdat die met een van zijn raskipjes in zijn bek liep. Het was nog raak ook. Hij heeft hem in stilte begraven. Ik hechtte mij niet zo aan de poezen. Er was altijd wel een poes, of twee. Er waren altijd dieren bij ons, maar ze kwamen en ze gingen, dat waren we gewend. Maar de poes hierboven op de foto had ik wel een speciale band mee. Toen ik in de laatste klas van de lagere school zat, ging ik een korte tijd om 7 uur 's morgens zwemmen in het zwembad op de hoek. Poes liep dan altijd met me mee, stak met mij de straat over en ging in de bosjes liggen wachten tot ik terug was. Dan liepen we samen weer naar huis. Ik weet niet meer hoe zij aan haar eindje is gekomen.

Poesjes veilig terug bij mama

Vanmiddag belde Mélancolie mij. Zij vroeg hoe het met de poesjes ging en vertelde dat de moeder, yacca, toch wel scheen te lijden onder het plotselinge vroegtijdig verdwijnen van twee van haar drie kleintjes. Zij scheen vooral tegen het vallen van de nacht klaaglijk mauwend rond te lopen als ware zij haar kleintjes aan het zoeken.
Hoewel de poesjes zich bij ons naar behoren gedroegen en geen tekenen van heimwee leken te vertonen, vonden ook wij ze toch wel erg klein en vooral het streepje leek er af en toe wat verloren bij te zitten.

Na het telefoontje keken we elkaar aan en zonder er veel woorden aan vuil te maken pakten we een rieten tas, zetten de schatjes erin en reden onverwijld naar hun geboorteadres, 1km. verderop.


Moederpoes herkende haar kinderen dadelijk. Zij kregen gelijk een ferme wasbeurt en toen drinken maar. Alsof ze bij ons niets gekregen hadden, dure poezenbabymelk uit de pharmacie nog al liefs! Maar niets gaat boven melk uit je bloedeigen mama.
We gaan ze over een paar weken weer ophalen. Tweede poging.

Zeno en Luna hebben hun poesjes aan ons overgedragen. Ze voelen zich al aardig thuis. We hebben er ook een hondje bijgenomen.

 

Ons logeetje Zeno

Doet me aan vroeger denken.

Luna met het zwarte poesje, dat ze zelf Dark Vador had genoemd, maar wij vinden dat niet zo'n geschikte poezennaam. Wij weten nog niet hoe we poesjes gaan noemen.


Onze zoo.

Goed nieuws op Pied Sec plage

Een en al goed nieuws op Pied Sec plage.
1.The never ending story van buurman's huis in aanbouw heeft een positieve wending genomen. Gister zijn ze begonnen met de crépi er op te smeren. Zonder dat is het niet waterdicht. De buurman sliep er niet meer van. Voor ons is het een aangenamer zicht. 
2.De dochter van de moeder is thuis. D.w.z. in de caravan op de camping, want het huis wordt bewoond door een zeer uitgebreide vlooienfamilie, het gevolg van een jaar niet stofzuigen plus twee honden. Daarom stonden de bovenramen wijd open en was de deur op slot terwijl haar auto voor de deur stond. De moeder is inmiddels uit alle macht de vlooienplaag aan het bestrijden. Waar moeders allemaal niet goed voor zijn. 
3. Ik heb een oorontsteking. Dat lijkt geen goed nieuws, maar is het wel vergeleken bij alle vreselijke ziektes die ik mij had ingebeeld te hebben. Hypochonder als ik ben, had ik mij minstens een kwaadaardig gezwel in de hals/oorstreek of zelfs nog dieper, in de hersenen voorgesteld. Iedereen in mijn omgeving heeft immers iets engs, al dan niet ongeneeslijk. Waarom zou persé ik gevrijwaard blijven. Flinke shot antibiotica meegekregen. Daar is mad. Chaillou altijd heel scheutig in, gelukkig.
4. Er is een courgette geboren en er zijn 23 tomaten in de maak.

A half day in life.

Een gewone donderdag. Bewolkt, maar toch klef warm. Opstaan, kipjes opendoen. Ze zijn terwijl ze wachten een beetje aan het dutten geslagen, duurde ze zeker te lang.

Op die rotanstoel zit ik het laatste uurtje van de dag wel eens naar de kipjes te kijken, naar wat ze allemaal doen. Ze lijken zich uitstekend te vermaken in die paar vierkante meter. Op het moment dat de zon onder is en de eerste kikker begint te kwaken, gaan ze zich met veel gewroet en gewriemel installeren voor de nacht. Als het fris is, op een hoopje, als het warm is een eindje uit elkaar. Net als Marimon, Pipeline en ik eigenlijk.

Pipeline meldt zich voor haar rechtmatig ontbijt.

Wij ook.

Met een kopje thee op de koffie bij mijn Facebook vrienden.


En aan het werk. Was aanzetten.

Met de electrische bosmaaier de hibiscussen aan de voetjes vrijmaken. Hij doet het niet, een van de verlengsnoeren is iets mee. Marimon probeert de hik te vinden, maar het snoer wordt steeds korter. Ga dan maar aan de andere kant beginnen, kan ik jus(elektriek) vanaf het huisje tappen.

Rijtje gedaan.

Rijtje moet nog. Er zijn er 26 in het totaal. Het snoer rijkt niet verder. Gelukkig maar, want anders krijg ik een pijnlijke arm.


Volgende activiteit. Koffie drinken achter het muurtje, met zicht op de moestuin.

 Was ophangen. Er is een ongelukje gebeurd tijdens een storm en nu zit er een knik in. Marimon, die tegen elke vorm van was in de open lucht drogen is, zegt dat hij niet gerepareerd kan (zonder dat hij er naar gekeken heeft) Hans Roos, je zou de wasmolen nog repareren weet je nog???

Scheef of niet, het hangt. De molen is nog steeds niets gekapseisd.
Ik zou de was ook gewoon op het gras kunnen leggen. Op de bleek, net als de oudere huisvrouwen in het dorpje van mijn jeugd.

Aardbeien plukken voor het toetje, met crème fraîche en slagroom uit de spuitbus. 

Was strijken. Maar nee, dat wordt vanmiddag. Geen tijd meer. 
Blog maken. Is klaar. Eten en naar de Secours Populaire.


Eergister heb ik kennis gemaakt met de moeder van de dochter. Ik vond het een heel leuk mens. De dochter is nog niet lang niet genezen, maar het akute levensgevaar was geweken. Ik heb haar niet meer gezien. Haar auto staat wel voor de deur, maar er wordt niet opengedaan.Ze heeft ook geen bel. Zal straks een briefje in de bus gooien met m'n  tel. nummer, want ik wil wel weten hoe het met de dochter gaat en ik wil zo'n aardig persoon niet uit het oog verliezen. Zou zonde zijn, zo vaak ontmoet je niet iemand van wie je denkt: Die is de moeite waard om beter te leren kennen.