A half day in life.

Een gewone donderdag. Bewolkt, maar toch klef warm. Opstaan, kipjes opendoen. Ze zijn terwijl ze wachten een beetje aan het dutten geslagen, duurde ze zeker te lang.

Op die rotanstoel zit ik het laatste uurtje van de dag wel eens naar de kipjes te kijken, naar wat ze allemaal doen. Ze lijken zich uitstekend te vermaken in die paar vierkante meter. Op het moment dat de zon onder is en de eerste kikker begint te kwaken, gaan ze zich met veel gewroet en gewriemel installeren voor de nacht. Als het fris is, op een hoopje, als het warm is een eindje uit elkaar. Net als Marimon, Pipeline en ik eigenlijk.

Pipeline meldt zich voor haar rechtmatig ontbijt.

Wij ook.

Met een kopje thee op de koffie bij mijn Facebook vrienden.


En aan het werk. Was aanzetten.

Met de electrische bosmaaier de hibiscussen aan de voetjes vrijmaken. Hij doet het niet, een van de verlengsnoeren is iets mee. Marimon probeert de hik te vinden, maar het snoer wordt steeds korter. Ga dan maar aan de andere kant beginnen, kan ik jus(elektriek) vanaf het huisje tappen.

Rijtje gedaan.

Rijtje moet nog. Er zijn er 26 in het totaal. Het snoer rijkt niet verder. Gelukkig maar, want anders krijg ik een pijnlijke arm.


Volgende activiteit. Koffie drinken achter het muurtje, met zicht op de moestuin.

 Was ophangen. Er is een ongelukje gebeurd tijdens een storm en nu zit er een knik in. Marimon, die tegen elke vorm van was in de open lucht drogen is, zegt dat hij niet gerepareerd kan (zonder dat hij er naar gekeken heeft) Hans Roos, je zou de wasmolen nog repareren weet je nog???

Scheef of niet, het hangt. De molen is nog steeds niets gekapseisd.
Ik zou de was ook gewoon op het gras kunnen leggen. Op de bleek, net als de oudere huisvrouwen in het dorpje van mijn jeugd.

Aardbeien plukken voor het toetje, met crème fraîche en slagroom uit de spuitbus. 

Was strijken. Maar nee, dat wordt vanmiddag. Geen tijd meer. 
Blog maken. Is klaar. Eten en naar de Secours Populaire.


Eergister heb ik kennis gemaakt met de moeder van de dochter. Ik vond het een heel leuk mens. De dochter is nog niet lang niet genezen, maar het akute levensgevaar was geweken. Ik heb haar niet meer gezien. Haar auto staat wel voor de deur, maar er wordt niet opengedaan.Ze heeft ook geen bel. Zal straks een briefje in de bus gooien met m'n  tel. nummer, want ik wil wel weten hoe het met de dochter gaat en ik wil zo'n aardig persoon niet uit het oog verliezen. Zou zonde zijn, zo vaak ontmoet je niet iemand van wie je denkt: Die is de moeite waard om beter te leren kennen.