Hotel Weltevree.

In hotel Weltevree loopt alles op rolletjes. Negen mensen in twee huisjes, verschillende opsta en naar bed gaan tijden, ontbijt geserveerd op aanvraag. Nog steeds hebben we warm water en boodschappenjongen Marimon zorgt, met samenwerking van de Super-U voor een voortdurende stroom voedsel, want zolang de buikjes vol zijn is niemand lastig.

Er wordt gebabbeld, gegeten en spelletjes gedaan. Verder heeft ieder zijn eigen toverdoos waar hij of zij, met koptelefoon, zijn eigen filmpjes op kan kijken, alleen of met elkaar. 

Kleinzoon heeft met zijn vriendinnetje de tijd van zijn leven, want zij mogen een week in alle privé, van mijn boudoir genieten.

Waar het inmiddels lijkt of er een bom in ontploft is.

Een geheel door Marimon verzorgde nasi-maaltijd.

Een wandeling langs de Gironde in de zon, tussen de buien door en terug thuis weer spelletjes.

Wie had er ook weer gezegd dat de jeugd alleen maar met knopjes bezig is?

Wij geloven niet in Kerst.

Wij geloven niet in Kerst, en haten het commerciële circus dat er omheen is ontstaan. Op het menu staat stoofvlees met peertjes.


Maar helemaal zuiver in de haat zijn we ook niet, want toen wij een paar maanden geleden in La Maison du Monde verdwaald raakten, zijn wij ons schaamteloos te buiten gegaan aan kerstboomdecoraties. Zodoende werden wij er toe gedwongen om een boom aan te schaffen. Maar ze waren zo dùùùr. 

Zaterdag echter, terugrijdend van de wekelijkse boodschappen in Blaye, zien wij een minuscuul bordje met 'pépinière', boomkwekerij, het moeras in wijzen. Na een kilometers lange rit over een steeds smaller en natter wordend weggetje, waarbij we ieder moment verwachten een bordje met 'Drasgloom' uit de nevelslierten te zien opdoemen, was er ineens iets dat op een kwekerij leek. Kerstbomen te kust en te keur. Zonder kluit, maar met een zeer handige, doeltreffende en decoratieve standaard. Alles tesamen voor 14 euro. Dat kan brui nog wel trekken.

Dit zal deze kerst onze enige uitspatting zijn.

Details:

Daar gaat een kinderhart toch sneller van kloppen?

De poezen hebben nog geen enkele poging ondernomen om de boom omver te werpen. Samir slaapt er onder en waakt.

Nagekomen bericht:
Afgelopen nacht, stond ik weer eens op de bushalte van Eurolines terwijl de bus op punt van vertrekken stond en ik besefte dat ik het kaartje thuis had laten liggen en ook mijn pas en geld en koffer. 
Dan maar naar mijn moeder, die ik al in geen jaren had gezien (ze is al 5 jaar dood), die ik aantrof opgekreukeld in een hoekje, helemaal verwaarloosd en dement. Jesus, helemaal vergeten.
Is dit de angst voor dementie of is het proces al begonnen? 

Bij Claude in de keuken.

Het was weer gezellig bij Claude in de keuken.

Wie was Claude ook weer? Zeven jaar geleden kochten wij het huis van Claude aan de Gironde. Claude op zijn beurt, kocht het huis van Paulette en Raymond, 100 km. noordelijker. 
R. en P. hadden het ouderlijk huis geerfd, hier 15 km. vandaan.
Tot zover alles normaal. Alleen, toen Claude zijn rechtmatig gekochte huis betrok, wilden R. en P. er niet uit. De reden daarvoor was, dat R. in de dertig jaar dat hij er gewoond had zoveel troep op het erf had verzameld, dat je een bulldozer zou hebben moeten huren om het erf leeg te krijgen. Maar ondertussen was het erf te S., waarnaar ze aan het verhuizen waren, ook al een ravage geworden. P. weigerde van de ene naar de andere vuilnisbelt te gaan en eiste dat beide erven leeg werden opgeleverd. Zo leefden zij gedrieën nog een half jaar samen.
Claude vond het niet zo erg, want hier op Pied Sec was hij, de vijf jaar dat hij er gewoond had, zeer eenzaam geweest en had nauwelijks voor zichzelf gekookt. P. behandelde hem als een zoon en buffer in haar slechte huwelijk met de bruut R. Zij kookte de lekkerste maaltijden voor hem en je zag hem opknappen.
Ondertussen had Claude de meeste van zijn spullen weggehaald toen wij het huis betrokken, maar nog niet al zijn vogels en schildpadden meegenomen. Die hebben wij nog maandenlang verzorgd. Door deze driehoeksverhouding, hebben wij elkaar aardig leren kennen en zien wij elkaar nog van tijd tot tijd.

Claude in zijn keuken. Hij maakt cous-cous als hoofdgerecht en wortelrasp als entrée.

Het is een mannetje van niks, die een serie waarschijnlijk nog door zijn moeder gebreide slipovers uit 1954 afdraagt. Zijn haar, of wat er nog van over is, kamt hij strak naar achter à la Rudolfo Valentino. In zijn gebit vallen forse gaten. Hij is bescheiden, beschaafd en aardig. Het proto-type dat altijd overal weggepest wordt. Daar is hij minder eenzaam dan hier. Het gehuchtje heeft hem opgenomen. Gelukkig maar.

Maar nu Paulette. Met haar gaat het niet goed. Zij wordt 83 en is er toe veroordeeld om de slavin te spelen op een van vuil en schulden zinkend schip.
Hun erf is nog steeds onbeschrijflijk smerig, met autowrakken en ander schroot, met vervuilde dieren en stinkende mest. Inmiddels is de dierenbescherming weer eens langs geweest, begeleid door twee agenten en de burgemeester. Of dat wat helpt? Zij hebben een brief gestuurd, waarschijnlijk met een boete of een sommering, maar die ligt ongeopend bij de andere op de stapel. Zij kunnen geen olie meer kopen en de stroom zal worden afgesneden. Bij dit alles komt, en dat vind zij het ergste, dat hij haar de hele dag loopt uit te schelden. Haar zonen komen niet meer, anders wordt het knokken.

Dit is Raymond. Het is een bruut, maar het ergste is dat hij ook heel grappig is, zodat wij toch steeds weer in lachen uitbarsten, hoe boos we ook op hem zijn.


Tot vorig jaar nog was zij fit en had zij een weerwoord. Maar sinds haar gezondheid aan het afbrokkelen is, is haar weerstand op. Kan zij niet weg dan? Juist wel en dat is het stomme. Zij heeft een paar jaar geleden een huisje gekocht aan de kust, op haar naam. Zij wonen al 43 jaar samen, maar zijn niet getrouwd. Financieel is zij onafhankelijk. Waarom gaat zij niet bij hem weg? Liefde? Angst? Zij zegt dat zij zich verantwoordelijk voor hem voelt. Dat hij naar de bliksem zal gaan zonder haar. Dat gaat hij zeker, maar met haar net zo goed. Toen stak zij het op haar geloof. Zij was al eens gescheiden (van een man die haar in elkaar sloeg), en de kerk had haar daarvoor ge-excommuniceerd. Verschrikkelijk! Nu gaat zij linea recta naar de hel voor al haar zonden. 

Hoe wij, haar buurvrouw, Marimon, ik, haar zonen, ook op haar inpraten, zij verlaat hem niet. Is dat nu trouw? Of is het angst voor de leegte, of voor God, of voor hem? Wij weten het niet.

Zullen wij haar ontvoeren, samen met hun vastgebonden kat?

Hoedje van Leclerc

Ik heb een een hoedje gekocht bij Leclerc, zeven euro.

Het doet mij denken aan de hoedjes van de dames van de padvinderij. 1954.

Ik zit bij mijn moeder op schoot en ik ben zes jaar oud.
Mijn moeder was Raksja bij de padvinderij.
De linkse dame is mevrouw Jagt. De andere mevrouw Ouderkerk, de vrouw van de dokter. Deze is gedurende mijn hele jeugd onze huisarts gebleven, in ieder geval tot ik een jaar of 14 was, want ik herinner mij dat ik met mijn Indische vriendje in de wit met groen betegelde, met hertengeweien versierde, wachtkamer zat. Net een wildslagerij. De dame op de foto is waarschijnlijk dus niet ouder dan ik nu ben, of haar man moet tot aan het einde zijner dagen zijn doorgegaan met dokteren. Daarom denk ik dat een wel toe ben aan zo'n hoedje. Maar zij zullen er wel wat meer voor betaald hebben dan ik. Hun hoedjes zullen wel liefdevol in elkaar genaaid zijn door een bonafide hoedenmaakster uit de buurt. De mijne waarschijnlijk door kindervingertjes in Bangla-Desh.
Er kleeft bloed aan mijn hoedje.

De foto is in het plaatselijke hotel genomen, tijdens een feestelijke gebeurtenis, een receptie of zo. Mijn moeder heeft haar uniform aan, dus het moet te maken hebben gehad met de padvinderij, temeer omdat de twee aanwezige dames daar ook iets mee te maken hadden. Wat weet ik niet. In het bestuur, denk ik.

Wat zie ik er lief uit, zo braaf bij mama op schoot Maar dat is schone schijn, de ondeugd straalt er vlak achter. 'Wat een schatje', zeiden de mensen op straat. 'Zo lief is ze niet hoor', waarschuwde mijn moeder dan. Net als ik mensen voor onze poes Pipeline waarschuw. Pas op, niet gelijk aaien.

Hout inschuren op Pied Sec plage

Een nog altijd zonnig Pied Sec plage, bereidt zich voor op de winter. Er worden bladeren geharkt (nog nooit gedaan, maar een kenner vertelde mij dat eikenbladeren de grond verzuren en moeilijk verteren). Bladeren, van wat voor soort dan ook, zijn trouwens nooit goed voor een gazon en nu ik geen moestuin meer heb, mag ik wat meer tijd steken in dit soort luxe bezigheden.

Daar gaat mijn oeuvre. Met die snertkippen houd je nooit iets netjes.

Marimon haalt het hout van beneden naar boven, waar hij de houtmijt aanvult, die dicht bij de garagedeur ligt. Makkelijk voor als er sneeuw ligt.

Een voorraadje wordt vast ingeschuurd, want morgen krijgen we een mistig, vochtig dagje, brume et brouillard, niet goed voor hout dat moet branden.

Maar eerst de grote stammen klieven.

   

 Nu hebben we alleen nog twee houtstapeltjes beneden in het bos.

Wij moeten nodig weer een boompje kappen voor over twee jaar. Maar, zijn wij er dan nog??

Nee, wij zitten niet alleen maar ijsjes te eten op Pied Sec plage.     Hier wordt gewerkt!                                          
                            

Dagje Bordeaux happen.

Vanmorgen om half tien op weg naar Bordeaux. Drie onder nul.

Over de Pont de Pierre kwamen wij Bordeaux binnenrijden.

Wij wilden eerst naar de parkeergarage, die onder het plein huist waar wij naar de bioscoop wilden gaan. De juffrouw van de G.P.S. stuurde ons via de kortste weg, d.w.z .door het centrum met allerlei straatjes waar alleen auto's met marchandise om de winkels en resto's te bevoorraden mogen komen. Wij hebben al eens meegemaakt dat er in eens zo'n paal uit het plaveisel omhoogkwam en wij gevangen zaten in het straatje. Daar trappen wij niet meer in.

Omrijden dan maar. Lopend vanaf de kade ben je er zo, maar dan ben je de auto nog niet kwijt. Geeft niet, rondje stad is ook leuk.

Uiteindelijk zitten we dan achter een koffietje in Eutopia.

Wij hebben er Borgman van Alex van Warmerdam gezien. In V.O.
Het is wel aardig om weer eens een film in je eigen taal te zien, ahum, te horen.

Prachtige bioscoop, eens een kerk geweest en heeft daarna nog vele bestemmingen gehad voor het een bioscoop werd, met drie kleine zaaltjes, waarin non stop films worden vertoond die je meestal niet in de grote bioscopen ziet. 

Spannende film,en goed gespeeld. Tot onze grote verbazing zagen wij bij de aftiteling van de sponsors, de naam van Marimon's ex-echtgenote plus numalige partner. Dat was een verrassing zo maar ineens op een bioscoopscherm in Bordeaux deze namen te zien.

Na afloop een broodje Noorwegen, boordevol zalm en moeilijk te behappen, maar o zo lekker, zeker voor een verhongerde.

Weer buiten leek het ineens lente te zijn. 

Te laat voor ons, want wij zaten net boordevol zalm uit Noorwegen en we moesten ons nog uitleven in de Hennis!

Marimon heeft een vest gescoord bij een Marokkaan. Waar wij vandaan kwamen?. Pays-Bas. Oh...Holland. Hollanders zijn cool!!
Ja hoor, soms wel, als ze in een goed humeur zijn en ze vinden Marokkanen ook hééééél leuk. Kom maar eens een poosje naar Nederland, zul je zien hoe leuk ze je vinden.

Toen nog een rondje HEMA voor spekken, salmiakdrop, pepermunt, muizen en kikkers voor in de schoen en rode papieren kerstklokken. Wat een feest. Op de terugweg wel een half uur vastgezeten op de Pont d'Aquitaine, want er was een ongeluk gebeurd, maar dat hoort er bij en bovendien werden we getroost door een tas vol spekken en salmiakdrop.

En thuisgekomen, terwijl ik mijn nieuwe jas paste, ging de telefoon: mijn schoondochter Myrthe. Wij willen allemaal komen na de kerst, hoeveel slaapplaatsen heb je? Genoeg voor iedereen!