Wat een chaos weer.

Vannacht had ik er weer een, zo'n chaosdroom. Een nachtmerrie kun je het niet noemen, want ik ben niet echt bang, wel lichtelijk ongerust. Ik ben dan vaak op reis. Ofwel ik merk, terwijl de boot afvaart, dat ik niets bij me heb, zelfs geen paspoort of onderbroek, of zoals vannacht, dat ik te veel bij me heb, zodat het niet meer te verslepen is. In deze droom was ik ergens op een vakantieadres, toen Marimon belde met de mededeling dat ik op moest schieten omdat mijn bus weldra zou vertrekken. Hoe laat gaat hij dan? Kwart voor tien. Maar dat is nu, dat haal ik niet meer!
Welja, zei Marimon, die rijden nooit op tijd . Hier waren de rollen omgekeerd, want in het echte leven ben ik degene die altijd beweert dat je je nooit hoeft te haasten in Frankrijk, omdat iedereen toch altijd te laat is en wij als enigen op tijd, voor aap zitten.

Ik moest alles nog inpakken, wist niet waar de bus vertrok en ook niet hoe ik daar komen moest. Ineens had ik een poes, een fauteuil (de rookstoel van mijn schoonvader), tassen vol kleren en enorme plastic tassen vol speelgoed, die ik zonde vond om achter te laten.
Maar, de oplossing was al gauw voorhanden, want er logeerde in het vakantiehuis ook nog een gezin met een kind en een poes, die op het punt stonden naar Nederland te rijden. Eerst vroeg ik of zij mijn poes mee konden nemen. Toen of ze mij ook mee konden nemen en daarna of alle bagage er ook nog bij kon, tegen de belofte dat ze de helft van het speelgoed zouden krijgen. Op dat moment kwam Marimon ook nog aanrijden met een lege Suzuki Swift.
Wij hadden heel die bus niet meer nodig. Met veel goede wil hesen en stampten we alles in de twee auto's en waren op weg.
Alles zou goed gegaan zijn, ware het niet dat we al gauw pauzeerden bij een enorm kermisachtig gebeuren langs de weg.
Hier raakten wij elkaar allemaal kwijt in de feestroes en het kon me niet meer schelen ook. Ik had plezier en mijn fauteuil kon me gestolen worden, met Marimon en de poes erbij. Wat een ontrouwe hond ben ik toch, au fond. Nog meer chaos, maar ook opluchting, want ik hoefde geen bus meer te halen en wilde ook helemaal niet meer naar huis.

Hoe kom ik toch altijd in zulke dromen verzeild. Zo'n chaotisch leven leid ik toch niet in Saint Georges des Agoûts? Ik hoef geen dinér voor 50 man te organiseren, er is geen metro waar een zelfmoordenaar zich kan laten ontploffen, niet eens een bushokje om een bom in te leggen. En ik gà niet eens op vakantie!

Toch wel. Aan het eind van de winter ga ik naar Rome met mijn dochter en kleindochter. Daar kan in principe niets gebeuren, als ik niet te veel meeneem en ook niet te weinig. Zelfs als ik mijn reisgenoten kwijt zou raken en ik jammerlijk zou verdwalen, dan nog zit het er vol familie die mij zeker zou komen redden. Nou ja, familie.. Ex-schoonfamilie. Maar die zouden mij ook redden, want Italianen zijn galant van nature en ik ben wel nog steeds de moeder van de prins en prinses, troonopvolgers in rechte lijn van het oude Calabrees-Romaanse Mammola-Di Bernardino geslacht.

In mijn dromen is het altijd feest, altijd warm en zonnig, altijd druk, altijd kermis, altijd chaos. Is dat normaal? Mankeer ik wat? Droomt iedereen in felle kleuren? Zijn er ook mensen die in zwart- wit dromen? Of over een rustig een kabbelend beekje? 
Vertelt u mij uw dromen, ook de heel intieme, die eigenlijk niemand mag weten. Ik zal het niet verder vertellen, dat beloof ik...