Met muts en want door het hele land.

Vanmiddag gelopen voor de Télethon, een goed doel. De bedoeling was, dat je wat geld in een bus propt en dan voor eigen kosten gaat lopen. Eigenlijk zou je sponsors moeten zoeken die dan op jou inzetten. Zij betalen, jij loopt. Zij kunnen dan hun luiheid afkopen met een aflaat, net zoals je in de kerk je zonden kunt afkopen.
Maar ik was weer te lui om sponsors te zoeken en trouwens, wie zou er nu op mij willen inzetten. 

Het bejaardenhuis had de boel georganiseerd. De nog enigszins functionerende ouderen zouden een rondje door het dorp meegaan, al of niet op eigen kracht. De overgrote rest bleef met open mond in rolstoelen in de hal hangen. Het viel nog niet mee voor de twee animatrices om ze allemaal tegelijk op gang te krijgen en ze bij elkaar te houden.

Ik werd toch wel wat ongerust toen dat mannetje daar onbeheerd bleef staan. Moet die ook 8 km. mee? Moet ik hem dan maar duwen? 

Ondertussen gingen er twee vast aan de tippel.

 

Hela, hola, waar gaan jullie naar toe? Zij wilden wel mee, 8 km door berg en dal. Moeilijk aan hun verstand te brengen dat ze terugmoesten naar het rolstoelpeloton. Ze hadden net de vaart erin!

En op weg zijn we! Stralend weer. Onbegrijpelijk hoeveel mensen zich ingepakt hadden in gewatteerde jassen met petten, mutsen, wanten. Er ging onderweg wel een en ander uit, maar een paar presteerden het om de wollen muts de hele weg op te houden.

Zonder wind, in de zon, 10 graden. Niet te geloven, die Fransen.