Vliegen en een baby-pop

Wij leven hier op deze aarde zonder te weten waarom, waartoe, of voor hoe lang. De een vindt het leuker dan de ander, maar wat we gemeen hebben is de wil om ons bestaan te veranderen, verbeteren. Want ook al is het al goed, het kan altijd beter. Het is een drang van binnenuit, iedereen voelt het en als je het niet (meer) voelt, dan is er iets mis. Zorg dat je zo snel mogelijk iets bedenkt. Iets om naar te streven, om naar te verlangen. De veranderingen waarnaar wij streven liggen meestal in de marge van onze mogelijkheden. Het heeft geen zin over een zeiljacht te dromen als je over een modaal inkomen beschikt, zoveel werkelijkheidszin hebben de meesten wel. Of piano willen leren spelen als je vingers kromgegroeid zijn door de reumatiek. 
Wij willen doorgaans kleine, bereikbare dingen. Soms stiekem ook grotere. Mijn moeder wilde een gebroken kap, een erker en een worteldoek. Mijn vader wilde eerst een eitje op zijn fiets, toen een echte brommer en vervolgens een auto met rijbewijs, dat hij had laten verlopen omdat hij geen geld had om het te verlengen na de oorlog en niet de hoop had dat het ooit nog beter zou gaan. Ik wilde chocomel uit een fles, een babypop en een trapauto en een jongetje zijn. Die dingen wil ik nu allemaal niet meer. Hoewel ik een baby-pop nog steeds wel het bezitten waard vind.
Mijn broer wilde een pick-up en een gitaar en nog veel meer. Jongens willen altijd meer dan meisjes. Mannen meer dan vrouwen.

Ik wilde wel kunnen vioolspelen en piano en dansen en toneelspelen en vliegen. Dat is allemaal niet gelukt, maar ik heb het ook nooit geprobeerd. Geen tijd, jong zijn neemt al zoveel tijd in beslag. 

Nog steeds veranderen en verbeteren wij van alles op Pied Sec plage. Afgelopen week de waterhuishouding in en elektriektoevoer voor het badje. Een grindpaadje en de bloementuin op de Fosse Septique. En last but not least: onze look!

Ik heb mij op de schoenen gestort:

en Marimon verzamelt onderbroeken.

De boodschap voor deze week is:
zorgt steeds voor iets verrassends, ook boven de 65!

Eindelijk zon in overvloed op Pied Sec plage!

Vanmorgen om half acht was er al zoveel lente toen ik mijn slaperige hoofd om de keukendeur stak, dat ik ter stond besloot mijn zondagmorgen uitslaapje niet verder voort te zetten.

Op naar de Fosse Septique, alwaar een aardige bloementuin zou moeten ontstaan, en die er ook is, maar sluipend wordt aangevallen
door kweekgrassen en windes, wel mooi deze laatste, maar verstikkend en uiteindelijk dodelijk.

Ik ben er al dagen mee bezig, maar soms kom je niet met je spa in de grond omdat deze te droog is, dan is het net beton. Een andere keer is het weer te nat en plakt de grond als stopverf aan je schop. Bovendien was het de laatste dagen gewoon te koud en had ik de moed niet om die tuin in te gaan.

Er komt lijn in, de lege plekken worden overmorgen, als het weer gaat regenen, ingezaaid met cosmos, zinnia, korenbloem en nog meer zomers spul. Ondertussen is de door mij met bamboe gefabriekte  pergola, overwoekerd door de mooiste, nooit gesnoeide, witte rozen en van boven overgeplante kamperfoelie.

Een soort madeliefjes die het niet zijn. Erigeron ofzoiets.

Dit speciaal voor Dick: het grindpaadje is klaar en prachtig. Nu nog wat stenen scoren voor de zijkanten. Er liggen er al een aantal beneden, die Marimon heeft opgegraven toen hij een geul voor elektriekdraad naar het bad groef.

De onvoorstelbare oogst tuinbonen, er lijkt geen eind aan te komen.
Iedere dag oogsten, doppen, kook erover en invriezen.

Mooi is zo'n ding van binnen. Een opgemaakt bedje.

De bovenkipjes werden voor het eerst geconfronteerd met de grote benedenkippen. Ze stonden snavel aan snavel en waren hoogstverbaasd dat er grotere soortgenoten bestonden.
Net te laat met de foto voor het moment van ontmoeting. De groters stuiven weg omdat Léon zich ermee kwam bemoeien.

Dit hele eind heeft Marimon ingegraven.

Hier komt de elektriekpaal voor de pomp, met afstandsbedienig.

 Ja, als Marimon wat doet dan doet hij het goed!

Volgend karwei ligt al klaar: de berg grind die over het grote pad gestort moet. 


Tussendoor hebben wij ook nog een boek van 800 bladzijden uitgelezen. Pier en Oceaan van Oek de Jong. Speelt in Zeeland. Wij kunnen het iedereen aanraden.

De dikke diarreekip is niet meer.

Wij zitten al weer 2 dagen in de regen, zoals iedereen, en het einde is nog niet in zicht. Gister hebben we de uitgebreide Pinkster brocante in Boisredon bezocht, maar we hebben niks gezien, want de meeste tijd lag de koopwaar onder een plastic zeiltje.

Dan maar een maaltje asperges gekocht, de laatste van het seizoen.

De verregende middag heb ik gebruikt om iets zeer onaangenaams, doch ook zeer noodzakelijks te doen, dat ik al weken uitgesteld had, maar nu toch niet meer onderuit kon voor mijn gevoel, en dat was het einde van de hijgende dikke diarreekip's treurige leven bespoedigen.

Het was de eerste keer dat ik een kip, en sowieso enig dier, behalve insecten, gedood had. De vorige keer dat er een kip hing, had de buurman het gedaan, ik was slechts toeschouwer en slachter. Nu moest ik het alleen doen en dat viel niet mee. 
Toen de buurman het deed, voltrok het ritueel zich rustig en geluidloos. Je zag dat zij geen enkele stress had en dat merkte je ook aan de overgebleven kipjes, die vrolijk haar bloed kwamen drinken alsof het de entree van een feestmaal betrof. Nu stonden de zusters timide in een hoekje hun beurt af te wachten.
Die niet kwam natuurlijk, maar dat wisten zij niet.
Kortom, het ging niet helemaal zonder strijd. Volgende keer maar eerst een tikje met de hamer op het hoofd als verdoving.

Nadien nog een paar uur bezig geweest met grondig schoonmaken van het hok. Was wel nodig ook met zo'n incontinente tante als logé. Ik heb voor elk een gezellig nestje gemaakt in een doosje met stro. Toen ik ze 's avonds welterusten kwam wensen, lagen ze er al in, moe van deze enerverende dag.

De jonge bovenkipjes hebben er niets van gemerkt, hoewel ze nieuwsgierig als altijd proberen niets te missen van wat er op Pied Sec plage voorvalt. Gelukkig maar..

Tien kilometer te voet, daar slijten je schoenen van.

Acht graden op Pied Sec plage, gecombineerd met een ijzige regen.
De poezen steken hun kop om de buitendeur en maken geschrokken rechtsomkeert. 

In het kippenhok beneden is het ook droefheid troef.

Poulette is broeds, de dikke heeft diarree en de bruine is in de rui.

Sinds ik haar kreeg had zij al een natte croupion, altijd een plakkaat drollen aan haar achterste. Dat is geen goed teken en ik weet uit ervaring dat het niet over gaat. Ik zal haar uit haar lijden verlossen zodra Poulette uit haar coma opstaat. Ik heb haar n.l. 48 uur in donker opgesloten zonder eten of drinken. Men zegt dat de broedsigheid dan over is. Wij hebben dat al eens uitgeprobeerd met een kip in de Corrèze, en het werkte.

Vanmiddag mocht zij uit haar quarentaine. Eerst bleef zij nog even versuft zitten, maar het duurde geen halve minuut of ze sprong op en begon als een gek te eten en te drinken. Dat had ze in dagen niet meer gedaan. Misschien krijgen we nu ook weer eens een ei.

Gister was het andere koek, prachtig weer 21 graden. Heb de pompoenen en de courgette kunnen planten. Ook radijs, sla, spinazie en goudsbloemen gezaaid.

Ook weer een paar maaltjes tuinbonen geplukt om in te vriezen, wat nog niet meeviel met een Léon in mijn kielzog.

's Avonds toen wij naar Bordeaux reden om er in een park een voorstelling van onze favoriete theatergroep bij te wonen, was er van het mooie weer niets meer over. Akelig koud, regen en onweer. Maar juist daardoor kreeg het geheel iets magisch.

Ziehier het filmpje. Let op: Als je een vrouwmens (met kort haar), ziet lopen gehuld in een bruin geruite deken, ben ik dat.

Het filmpje, hierop klikken.

Un kilomètre à pied, ça use, ça use. Un kilomètre à pied, ça use les souliers.

Deux kilomètres à pied, ça use, ça use. Deux kilomètres à pied ça use les souliers.

Trois kilomètres etç.

Bij de kapper.

Vanmorgen om 9 uur bij de kapper. De eerste foto mislukt natuurlijk omdat ik hem in de spiegel neem, maar coiffeur Patrick staat er tenminste op, en om hem draaide op dat belangrijke moment alles.

Dan moet coiffeur Patrick ook nog maar voor photographe Patrick spelen. De verpopping gaat zo een aanvang nemen. Zet je beste beentje voor Patrick! Laat mij niet een half jaar lang voor schande lopen.

Gelukt! Ik ben tevreden. En dat voor 22 euro en een goed gesprek.

Marimon  nam deze bij binnenkomst thuis.

Ik nam deze later zelf in de intimiteit van mijn boudoir.

Patrick is de enige kapper in mijn leven, met wie ik niet alléén over het weer of over de vakantie praat. Wij beginnen natuurlijk wel met het weer en vakantie komt tussendoor ook nog wel aan bod, maar verder ligt het gesprek meer op sociaal-maatschappelijk vlak. Taboe zijn religie en politiek. Is ook niet nodig, uit onze gesprekken filtreer ik een kwijnend religieus gevoelsleven en door zijn behoudende aard, een anti-revolutionaire politieke opstelling.

Geen stenengooier, geen oproerkraaier, maar wel sociaal meevoelend toch. Vanmorgen hadden wij het over les jeunes, de jongeren. Wij waren het eens dat wij het vroeger een stuk makkelijker hadden, omdat we niet zoveel moesten. Naar school ja, maar als het niet lukte werd daar niet zo'n toestand van gemaakt.

Er af en werken. Maakt niet uit wat, onderaf beginnen was normaal, je werkte je mettertijd wel op. Er was keus ten over, de werkgevers trokken je bijna naar binnen. Nu moet de jeugd niet alleen naar school, maar ook nog met hoge cijfers thuiskomen, een zeventje is niet genoeg. Kunnen ze het niet, dan bijles tot het hun neus uitkomt. Jarenlang staan ze onder druk, behalen met veel stress het ene diploma na het andere en dan... Dan is er geen werk. Zij solliciteren zich suf, hebben de druk van de hele familie plus omgeving op hun nek, maar vinden in de helft van de gevallen geen werk. Na een poos is iedereen in ze teleurgesteld, de belangstelling van de omgeving neemt af, druk is van de ketel, onverschilligheid slaat toe. Tot hun dertigste wonen de inmiddels niet zo jongeren bij hun ouders en teren op hun zak, met alle wederzijdse frustraties van dien. Arme jongeren van nu. Hun enige voordeel: zij hebben een smartphone!!!

De eerste tuinbonen zijn rijp voor de pan.

Een enorme tuinbonenoogst dit jaar, zonder twijfel veroorzaakt door de overvloedige regenval afgelopen winter en nog steeds, hoewel niet meer overvloedig, meer een onderhoudend mottertje.

Na het vreugdevol plukken volgt de vervelende rest:
boontjes uit de peul halen, kook er over, drogen en invriezen.

Dit zijn maar drie maaltjes. Nu de rest nog.

Het eerste maaltje heeft heerlijk gesmaakt.

Naar de kapper.

Voor het naderende optreden met de theatergroep, heb ik een afgelopen zondag een aantal pruiken moeten passen. Hoewel ik, wat mezelf betreft, altijd zeer tegen kort haar was, vond ik tijdens het passen een pruik met korte grijze krullen die helemaal niet gek stond. Plotseling kreeg ik het idee om mijn haar af te knippen. Dit zou voor mij een hele stap zijn, want mijn haar is tijdens mijn 65 jarig bestaan, slechts geknipt onder dwang of  dwingende beïnvloeding. Maar nu ben ik er rijp voor, ik voel het.

Mijn meest gênante ervaring was op de lagere school,met een jaar of elf, twaalf. Al mijn vriendinnen hadden inmiddels, onder invloed van de mode denk ik, kort haar. Ik was de enige wiens haar nog lang was. Deze vriendinnen hadden dagenlang dwingend op mij ingepraat, en mij uiteindelijk mee weten te tronen naar de kapper. Ik weet niet zeker of de enige kapper van het ongelovige deel van ons dorp wel ooit de kappersschool had bezocht, zijn assistente zeker niet. Zij liet mij plaatsnemen in zo'n grote enge kapstoel, bond mij een schort om en zette een bloempot op mijn hoofd.
Daar gingen mijn mooie krullen, een voor een op de vloer.
Toen ik mij schaamtevol weer buiten vertoonde, barstte de vriendinnenschare in gierend lachen uit. Ha ha ha ha ha, je bent net je tante Annie!! Nu mag ik er bij opmerken dat mijn tante Annie toevallig heel mooi haar had, maar wellicht, in hun ogen wat ouderwets geknipt. Toen zij hun feestje hadden gehad, gingen zij allen huns weegs, maar ik zat er voorlopig mee! 

Na het kappersbezoek. Ik kon er nog om grijnzen, gelukkig.

Donderdagmorgen om negen uur gaat het gebeuren. 
Een jongenskopje misschien? Als je het toch doet, moet je het goed doen. En geruststellende gedachte: het groeit weer aan.

En nu naar bed.

Het is schandalig lang geleden dat ik een blogje de wereld in heb gezonden, bij deze een up-date van de afgelopen week:

Dinsdag kwam onze vriend Dick B. uit Hilversum aan, vandaar dat ik geen berichten meer heb verzonden, ik had geen tijd meer.

Dick komt meestal een dag of vijf en vliegt dan over het terrein.
Ik vlieg met hem mee, vandaar.

Ditmaal heeft hij o.a. een verwaarloosd, overwoekerd grindpadje in ere hersteld. Vijf kruiwagen woeker en aangewaaide grond kwamen er af, die weer werden geleegd in een gat dat een van de vorige bewoners had gegraven. Misschien op zoek naar water? Of het begin van een opgegeven vijver? Nu ligt in ieder geval het padje er in. Wij hebben er worteldoek voor geknipt. Dinsdag komt een camion met steentjes, ook gelijk voor het grote pad beneden.

Voorts heeft hij in een uur tijds de hele buitendijk gemaaid, waar ik gewoonlijk een hele week aan werk heb wegens de moeilijke ligging dezes, hoog en schuin. 

Ik plant en Marimon kookt.

Léon trekt de lijn, zoals meestal.

Opgestaan, plaatsje vergaan.

Voor deze prachtige rozen, die gelukkig geen schade hebben geleden van Marimon's rioolstrapatsen van afgelopen winter, heb ik een melange van witte zomerbloemen gezaaid. Dat gaat mooi worden in combinatie met het nieuwe padje.

Ik ben dus nauwelijks het terrein afgeweest afgelopen week, behalve voor een heerlijke fietstocht met een Hollands windje in het gelaat en wisselende wolken partijen boven het hoofd.

Langs korenvelden.

En wijngaarden.

Onze gast is weer vertrokken. 

En andere zijn aangekomen.

Vandaag de hele dag theaterdoorloop, want 9 juni een optreden voor vrienden en bekenden in de tuin van een onzer leden, waarbij Marimon misschien met een van hen een zangduo gaat vormen, als het lukt. Vanmiddag heeft hij met haar geoefend. Het viel hem niet mee zo zonder piano ondersteuning. Flink oefenen maar, zo is Paverotti ook begonnen. Mag ik dan nu naar bed?