Naar de kapper.

Voor het naderende optreden met de theatergroep, heb ik een afgelopen zondag een aantal pruiken moeten passen. Hoewel ik, wat mezelf betreft, altijd zeer tegen kort haar was, vond ik tijdens het passen een pruik met korte grijze krullen die helemaal niet gek stond. Plotseling kreeg ik het idee om mijn haar af te knippen. Dit zou voor mij een hele stap zijn, want mijn haar is tijdens mijn 65 jarig bestaan, slechts geknipt onder dwang of  dwingende beïnvloeding. Maar nu ben ik er rijp voor, ik voel het.

Mijn meest gênante ervaring was op de lagere school,met een jaar of elf, twaalf. Al mijn vriendinnen hadden inmiddels, onder invloed van de mode denk ik, kort haar. Ik was de enige wiens haar nog lang was. Deze vriendinnen hadden dagenlang dwingend op mij ingepraat, en mij uiteindelijk mee weten te tronen naar de kapper. Ik weet niet zeker of de enige kapper van het ongelovige deel van ons dorp wel ooit de kappersschool had bezocht, zijn assistente zeker niet. Zij liet mij plaatsnemen in zo'n grote enge kapstoel, bond mij een schort om en zette een bloempot op mijn hoofd.
Daar gingen mijn mooie krullen, een voor een op de vloer.
Toen ik mij schaamtevol weer buiten vertoonde, barstte de vriendinnenschare in gierend lachen uit. Ha ha ha ha ha, je bent net je tante Annie!! Nu mag ik er bij opmerken dat mijn tante Annie toevallig heel mooi haar had, maar wellicht, in hun ogen wat ouderwets geknipt. Toen zij hun feestje hadden gehad, gingen zij allen huns weegs, maar ik zat er voorlopig mee! 

Na het kappersbezoek. Ik kon er nog om grijnzen, gelukkig.

Donderdagmorgen om negen uur gaat het gebeuren. 
Een jongenskopje misschien? Als je het toch doet, moet je het goed doen. En geruststellende gedachte: het groeit weer aan.