Vanmorgen om 9 uur bij de kapper. De eerste foto mislukt natuurlijk omdat ik hem in de spiegel neem, maar coiffeur Patrick staat er tenminste op, en om hem draaide op dat belangrijke moment alles.
Dan moet coiffeur Patrick ook nog maar voor photographe Patrick spelen. De verpopping gaat zo een aanvang nemen. Zet je beste beentje voor Patrick! Laat mij niet een half jaar lang voor schande lopen.
Gelukt! Ik ben tevreden. En dat voor 22 euro en een goed gesprek.
Marimon nam deze bij binnenkomst thuis.
Ik nam deze later zelf in de intimiteit van mijn boudoir.
Patrick is de enige kapper in mijn leven, met wie ik niet alléén over het weer of over de vakantie praat. Wij beginnen natuurlijk wel met het weer en vakantie komt tussendoor ook nog wel aan bod, maar verder ligt het gesprek meer op sociaal-maatschappelijk vlak. Taboe zijn religie en politiek. Is ook niet nodig, uit onze gesprekken filtreer ik een kwijnend religieus gevoelsleven en door zijn behoudende aard, een anti-revolutionaire politieke opstelling.
Geen stenengooier, geen oproerkraaier, maar wel sociaal meevoelend toch. Vanmorgen hadden wij het over les jeunes, de jongeren. Wij waren het eens dat wij het vroeger een stuk makkelijker hadden, omdat we niet zoveel moesten. Naar school ja, maar als het niet lukte werd daar niet zo'n toestand van gemaakt.
Er af en werken. Maakt niet uit wat, onderaf beginnen was normaal, je werkte je mettertijd wel op. Er was keus ten over, de werkgevers trokken je bijna naar binnen. Nu moet de jeugd niet alleen naar school, maar ook nog met hoge cijfers thuiskomen, een zeventje is niet genoeg. Kunnen ze het niet, dan bijles tot het hun neus uitkomt. Jarenlang staan ze onder druk, behalen met veel stress het ene diploma na het andere en dan... Dan is er geen werk. Zij solliciteren zich suf, hebben de druk van de hele familie plus omgeving op hun nek, maar vinden in de helft van de gevallen geen werk. Na een poos is iedereen in ze teleurgesteld, de belangstelling van de omgeving neemt af, druk is van de ketel, onverschilligheid slaat toe. Tot hun dertigste wonen de inmiddels niet zo jongeren bij hun ouders en teren op hun zak, met alle wederzijdse frustraties van dien. Arme jongeren van nu. Hun enige voordeel: zij hebben een smartphone!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten