De dikke diarreekip is niet meer.

Wij zitten al weer 2 dagen in de regen, zoals iedereen, en het einde is nog niet in zicht. Gister hebben we de uitgebreide Pinkster brocante in Boisredon bezocht, maar we hebben niks gezien, want de meeste tijd lag de koopwaar onder een plastic zeiltje.

Dan maar een maaltje asperges gekocht, de laatste van het seizoen.

De verregende middag heb ik gebruikt om iets zeer onaangenaams, doch ook zeer noodzakelijks te doen, dat ik al weken uitgesteld had, maar nu toch niet meer onderuit kon voor mijn gevoel, en dat was het einde van de hijgende dikke diarreekip's treurige leven bespoedigen.

Het was de eerste keer dat ik een kip, en sowieso enig dier, behalve insecten, gedood had. De vorige keer dat er een kip hing, had de buurman het gedaan, ik was slechts toeschouwer en slachter. Nu moest ik het alleen doen en dat viel niet mee. 
Toen de buurman het deed, voltrok het ritueel zich rustig en geluidloos. Je zag dat zij geen enkele stress had en dat merkte je ook aan de overgebleven kipjes, die vrolijk haar bloed kwamen drinken alsof het de entree van een feestmaal betrof. Nu stonden de zusters timide in een hoekje hun beurt af te wachten.
Die niet kwam natuurlijk, maar dat wisten zij niet.
Kortom, het ging niet helemaal zonder strijd. Volgende keer maar eerst een tikje met de hamer op het hoofd als verdoving.

Nadien nog een paar uur bezig geweest met grondig schoonmaken van het hok. Was wel nodig ook met zo'n incontinente tante als logé. Ik heb voor elk een gezellig nestje gemaakt in een doosje met stro. Toen ik ze 's avonds welterusten kwam wensen, lagen ze er al in, moe van deze enerverende dag.

De jonge bovenkipjes hebben er niets van gemerkt, hoewel ze nieuwsgierig als altijd proberen niets te missen van wat er op Pied Sec plage voorvalt. Gelukkig maar..