Onze hobby's, nos passe-temps favoris

Wat is het heerlijk rustig op Pied Sec plage, het lijkt wel vakantie!

Het gekke is, dat hoewel het geen tuinweer is en er geen gasten te verzorgen zijn, onze dagen toch volledig vol zitten. 

Met wat? Met onzin. Marimon bijvoorbeeld, heeft zich op de dame in de garage gestort. 

Hij heeft zich daartoe twee vakbladen aangeschaft:

Het 2CV-Mehari clubblad, met de catalogue pièces de rechange,

en het DEUCHE & Mehari magazine.

Deuche is een koosnaampje voor Deux Chevaux. 

Natuurlijk gaan we nu ook petjes kopen en meedoen met eenden rally's, die vreselijk vervuilende optochten waar we altijd zo op hebben afgegeven. De wieldoppen moeten absoluut worden wit geverfd en het interieur aangepast aan het comfort van deze tijd. Zo'n stoel moet wel autenthiek zijn, maar ook aangepast aan onze gammele ruggen. Wij zullen haar koesteren, notre Dyane.

De winter is ook een goede tijd om zelf in de revisie te gaan.

vorige week kreeg ik een aanbieding van de Sécu, om een algehele contrôle medical te ondergaan. Nu, vooruit dan maar. Des morgens om 6 uur opgestaan om op tijd in het Centre Medical aanwezig te zijn, want dit gebouw lag helemaal in Angoulême.

Nuchter natuurlijk, want bloed en urine werden onderzocht. Na deze eerste twee afnames, kreeg ik een ontbijt aangeboden. 

Ik geloof dat ik daarvan nog nooit zo heb genoten.

Er werd getest op ogen (brillen), oren, adem (niet op alcohol, maar op de hoeveelheid lucht die je uit je longen kunt persen), uitstrijkje voor baarmoederhalskanker, cardiogram, bloedruk. O mevrouw, U hebt veel te hoge bloeddruk!! Gaat u maar meteen door naar uw huisarts vanmiddag. Onzin, er is in de spreekkamer bij mijn Annie-Paule nooit een verhoogde bloeddruk geconstateerd. Maar als je mij, claustrofobisch wezen, een kwartier lang in een smoorheet kamertje van één bij één zet, is het niet verwonderlijk dat er een stress-tensie ontstaat.

Verder een hele lijst om in te vullen, over je eet en sport gewoontes, je leef, woon en werksituatie, je medische familiegeschiedenis, enzovoort. Wat voor cijfer ik mijzelf gaf voor mijn gezondheids. Een zeven, zou ik zeggen. Ik ben wel een beetje gammel, maar als je de lijst ziet met alles wat je zou kunnen hebben, dan kom ik er nog goed van af.

Ik weet niet of zij er ook zo over denken.

Maar naar zo een medische test ga ik niet meer. Tenslotte ben ik kind aan huis bij de tandarts, oorarts, oogarts, huisarts. Ik doe mee aan borst-en darmkankeronderzoek. Laat twee keer per jaar mijn bloed cotroleren. Zo kan hij wel weer. Je moet niet teveel met jezelf bezig zijn, zeide mijn goede moeder altijd. 

Zij is er 98 mee geworden, zonder ooit een bloedtest te hebben gehad, noch mammographie, noch enige contrôle van huisarts e.d., zonder ooit een keer in het ziekenhuis gelegen te hebben. 

Alleen voor een nieuwe heup, na haar fatale val.

Dat eerste ziekenhuisbezoek was dan ook gelijk haar laatste.

  

Dyaantje is goedgekeurd!

De buurman, die ik zojuist onder een druipende regenjas tegenkwam bij het voor de nacht opsluiten van kippen en schapen, hij en ik zijn het eens: c'est la catastrophe.
Niet direkt voor ons, want wij hebben het voorrecht op de drogenvoetenheuvel te wonen (Pied Sec), maar voor de mensen in de Var bijvoorbeeld, waar in één nacht zoveel gevallen is als normaal in twee maanden. Waar rivieren met donderend geraas uit hun oevers treden en de straten vullen. En aan de overkant, in de Médoc, waar de Oceaan op het strand beukt en de duinen wegslaat. Een groot flatgebouw staat op de rand, de bewoners moesten het pand verlaten en het zal niet lang duren of het stort in zee. Bij ons was in een nacht de vijver vol en loopt nu over naar de schapenweide van Tourtelot, waar zich op het laagste punt, een riviertje aan het vormen is. 

Juist in dat weer, moesten wij met de oude eend naar de Contrôle Technique. Ik volgde met Laila, voor het geval een  panne zich mocht voordoen. En ja hoor, eerstvolgende gehucht was het prijs. De oude had zijn portemonnee vergeten. Ik maakte met hem rechtsomkeer, Marimon zette de reis alleen voort. Al gauw hadden we hem weer ingehaald. Logisch, want hij stond stil (in de stromende regen). De motor was afgeslagen en wilde niet meer starten. Even ergens heen duwen dan maar. Vooruit kon niet, want daar was de grote weg. Omkeren was moeilijk op zo'n klein weggetje. Dan maar in zijn vrij de heuvel af laten rollen en in het gehuchtje ergens draaien. Touw eraan, opslepen naar huis en de contrôle technique afbellen. Maar opslepen was niet nodig, want ineens deed zij het weer. Op weg naar huis zag ik Marimon ineens een draai maken. Waar gaat die nu weer naar toe? Is de oude zijn pet verloren onderweg en gaan ze die nu zoeken? Nee, ze draaiden de grote weg op. Toch naar de keuring? Ach, waarom ook niet.

Wij kwamen er heelhuids aan en zij werd goedgekeurd!!
Wel werd er opgemerkt dat de bodem bezaaid was met gaatjes en scheurtjes, dat de lampen gesteld moesten en nog zo het een en ander, maar dat was geen reden om haar af te keuren.
Banden goed, stuurinrichting goed, remmen goed, vervuiling hebben we niks mee te maken. De akku was blijkbaar ook uitstekend, want na 8 maanden stilstand reed zij zo weg!
Je moet er alleen even mee leren omgaan.

Koop gesloten!

Dyaantje is veilig thuis.

Ach, zei de keuringsdokter. Jullie gaan er toch niet ver mee? Alleen wat wandelen over landweggetjes, naar de zee misschien?
Die bodem zak je niet zo snel door. Leg er een cocosmatje op.

Dan in Les Pays-Bas, daar werd mijn mooie, uitstekend rijdende, nog geen 10 jaar oude, appelgroene eend, afgekeurd omdat er wat gaatjes in de bodem zaten. Ze dicht laten poppen door een aardige beunhaas mocht niet. Naar de sloop! Ik heb er nog verdriet van.

Een groene eend.

Afgelopen zondag ontmoetten we tijdens een nieuwjaarsborrel in de Salle des Fêtes, een mannetje die de Dyane van zijn overleden broer kwijt wilde. Wij kenden de auto wel, evenals de broer die je vaak in de omgeving zag tuffen. De twee vrijgezelle jongens waren samen in het ouderlijk huis achtergebleven en waren onafscheidelijk.
Nu zit hij, als het werk buiten gedaan is, nog maar in zijn eentje in de haard te koekeloeren.

                                                                                                   De lege stoel van de overleden broer.

Dit is het autootje. Nooit het dorp uitgeweest. Gister hebben we haar bekeken, maar zij mocht de schuur niet uit, want buiten regende het en dan moest hij haar weer helemaal afdrogen voor zij terug de schuur in zou gaan. Zo doen zij dat, en zo komt het dat zij na 35 jaar nog niet helemaal is doorgeroest. 

Eerst langs de cotrôle technique, om een paar vragen te stellen. Eerste vraag: Waar mag je rijden met zo'n oude barrel en waar niet. Wij hadden n.l. gehoord, dat auto's ouder dan 15 jaar de grote steden niet meer in mochten, i.v.m. luchtvervuiling, en ook niet op de autoroute mochten, wegens ophouden van de verkeersstroom. Tweede vraag: Wat wordt er allemaal gekeurd bij zo'n oude auto en komt die daar doorheen?

Over vraag 1 kunnen we kort zijn: De auto mag overal komen, er is nog geen wet tegen vervuiling uitgevaardigd.
Vraag 2 gaf ook een gerustellend antwoord: De auto wordt gekeurd zoals ieder ander, de banden, de remmen, de verlichting.
En het vervuilende element? Er zit natuurlijk geen katalisator in.
Wij keuren op de normen die in het bouwjaar golden, 1978 dus.
Bovendien moet de verkoper de auto laten keuren voordat de koop gesloten wordt.

Na al deze positieve berichten besloten we om een proefritje te maken, temeer omdat het droog was en de zon af en toe scheen.
We reden eerst naar huis om in alle rust een nadere check-up te doen. Toen die positief uitviel, wilden we ons wat verder van huis wagen. Maar heel ver kwamen we niet, want ergens tussen ons huis en het huis van de eigenaar, viel het beestje stil. Midden op de kruising. We hebben haar een stukje naar beneden geduwd, richting huis, maar moesten het opgeven toen de weg weer omhoog ging. wij zijn ook maar een stel bejaarden met jeugdige neigingen.
Dan maar in de berm. Panne d'essence. Benzine op.

Teruglopen naar de eigenaar. De Engelse overbuurman die ons in het groene geval weg had zien rijden en ons nu te voet terug zag komen, informeerde belangstellend naar de reden. Als het niet lukt met de benzine laad ik haar wel op mijn shovel. Maar het lukte. Even naar Mirambeau een tankje vullen bij de pomp en hop.

Volgende stap is nu om monsieur met auto en al naar de keuring te vervoeren, want hij kan niet met dit soort versnelling overweg, zoals hij ons minstens 15 keer heeft laten weten. 
Morgen even een afspraak maken, want we gaan het wel doen, deze koop.

Ondertussen vertelde de Engelse buurman mij tussen neus en lippen door dat de overleden broer niet ziek was ofzo, maar zich opgehangen had in de schuur. Het was een heel aktief type en ineens kreeg hij wat aan zijn arm of been, dat was niet duidelijk, aan een ledemaat in ieder geval, waardoor hij gedoemd was stil te zitten. Voorlopig dan toch. En dat is nu de tragedie met die landmensen, zij hebben hun hele leven gewerkt en weten zich niet anders te vermaken. Dat hebben ze nooit geleerd. Zij lezen geen boek, weten niet met computers of andere speledingetjes om te gaan, zij bespelen geen instrument, luisteren niet naar muziek of naar de radio, zij weten niet wat er in de wereld gaande is, lezen geen krant, knutselen niets in elkaar, bakken zelfs geen pot.
Wat moet je dan doen als je uitgewerkt bent? T.V. kijken is het enige wat overblijft, maar hoewel je wel 60 netten kunt ontvangen, zie je overal dezelfde rommel. De betere uitzendingen zijn na elven en dan liggen de boeren allang op één oor. Ik ook trouwens.

Die arme man is nu zijn maatje kwijt, zijn steun, zijn klankbord.
Daarom zegt hij alles tien keer, hij moet even inhalen nu er iemand is die naar hem luistert. Het zou me niet verbazen als hij voor het einde van de winter ook in de stal hangt. Voor de auto heeft hij in ieder geval een baasje gevonden. Dan nemen we de ezels er ook maar bij.

Een knappe pa.

Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn vader deze aarde verlaten heeft. Om ergens anders verder te gaan? Hij dacht zelf van niet.
Toch was hij bang voor de dood. Ongelovig als hij was, zou hij dat niet hoeven zijn. Maar wie is 100 procent ongelovig? Wat weten wij eenvoudige stervelingen, zonder gebruiksaanwijzing of kompas op de aarde gekwakt, van wat er tussen hemel en aarde allemaal mogelijk is?  In beginsel geloofde hij niet in een hemel en indien die er ware, zou hij daar toch niet voor in aanmerking gekomen zijn, want buiten dat hij deze vrijplaats altijd had verloochend, had hij ook zijn leven lang alle duivels uit de hel gevloekt.
Toch was hij eigenlijk zo slecht niet, al vond hij zelf van wel.

Mis ik hem? Nee, helemaal niet. Hoewel ik geen hekel aan hem had en ook wel een soort band met hem voelde en hem wel begreep omdat ik, in bepaalde opzichten ook wel op hem lijk, vond ik hem over het algemeen maar een lastpost.

Niettemin zijn er ook genoeg mensen die een hele goede herinnering aan hem hebben, mensen die veel van hem gehouden hebben zelfs. Zijn kleinkinderen bijvoorbeeld, voor zover zij hem nog voor zich kunnen halen. Als vader was hij niet zo'n succes, maar als opa wel. En ook als dierenvriend! Dat was wel een groot voordeel om hem als vader te hebben: Alle door ons van de straat geraapte blinde, lamme, kromme beesten, mochten we houden. Hij timmerde er een hokje voor en ze maakten voortaan deel uit van de familie. Tot grote ergernis van moeder, die weer niet van dieren hield. Zo hebben we allemaal wat. 

Mijn lieve, chagrijnige, driftige, cynische, humoristische en bovenal hele knappe pa. Het ga je goed, daar waar je bent!

Muis in het gootsteenkastje

Sinds een paar dagen woont er een muisje in het gootsteenkastje. 
Jammer genoeg gaat zijn culinaire voorkeur uit naar de stoffer i.p.v. de chocopasta die ik zo liefdevol op zijn valletje heb gesmeerd.

Het is ongelooflijk maar waar, de muis heeft in één nacht tijd de stoffer gehalveerd. Hierna heb ik enkele dagen niets van hem 
vernomen, natuurlijk lag hij ergens te krampen met een indigestie.

Aan die twee luizebollen heb ik ook niets. 

Hadden we nu Pipeline nog maar, die niet voor een muisje vervaard was. Zij had, met de kloeke manier van optreden die haar zo eigen was, niet gerust eer zij hem uit zijn schuilplaats gegrist had.

 Afgelopen nacht heeft hij maar een paar haartjes gegeten, maar nog steeds geen chocopasta. Nu heb ik twee scenarios in petto, of eigenlijk drie. 1. Alle deuren openzetten. Maar, dan verdwijnt hij ergens in huis, zijn aktieradius wordt groter, hij kan meer schade aanrichten en is minder controleerbaar. Niet dus.
2. De stoffer weghalen, zodat hij de chocopasta wel moét eten.
3. De stoffer weghalen en iets anders op zijn valletje smeren.
    Pindakaas?, Boterhamworst? Muisjes misschien?

Marimon's suggestie was desgevraagd: kaas raspen en het spoor naar buiten leiden.
Dat kan, maar dan moet je 's nacht de buitendeur open laten.
Geen optie. Te gevaarlijk.

Ik sta als chef huishoudelijke dienst ook overal alleen voor.

Suzanne

Wij zouden vanmiddag gaan steppen in Bordeaux, maar het weer zag er niet zo appetijtelijk uit. Dan maar eens de gloednieuwe supercinema in Blaye proberen.

Wat een megading, met bijbehorende geluidssterkte en doekgrootte. Ik werd er bijkans doof en scheel van.

Maar de film was prachtig en daar gaat het om.
Suzannne, een verhaal over een meisje dat zo verliefd wordt, dat ze zich voor hem in de misdaad stort, in de gevangenis belandt en haar kind kwijtraakt. Tot twee keer toe! Niettemin dit gegeven, werd het door ons niet ervaren als een melo-drama.Wij beiden bleven zeer geroerd, met dikke strot zitten tot de allerlaatste namen op de aftiteling verschenen. Zo enorm goed gespeeld, tot de kinderrollen aan toe. Hele goede regie, van een vrouw natuurlijk, en prachtige opnamen, van een man natuurlijk. Ik kan het iedereen aanraden deze film te gaan zien.  


Regie: Ketell Quillevéré
Acteurs: Sara Forestier, Adèle Haenel, François Damiens.
                                                                                                             


Verder heb ik deze week een heleboel wassen weggewassen van mijn eindejaarslogés. Een reis naar en verblijf in Roma geregeld, (eerste week van maart met dochter en kleindochter, hoera!). En alle rozen gesnoeid, want als de wijnboeren hun druiven gaan snoeien, moeten de rozen ook. Daar is geen stok tussen te krijgen.

Buiten al deze activiteiten om, slapen wij ons hoofd er af, zoals altijd in januari. Laten wij maar van de winterrust profiteren, voor je het weet zitten we weer in de 18-uurs lichtdagen, met alle bijbehorende drukte en gedoe. Santa pigrizia invernale.



  

Een gewone maandag op Pied Sec plage.

Wat doen wij op Pied Sec plage op een gewone vochtige maandag na de feestdagen? Gewoon, net als vroeger, toen het jaar nog oud was. Het huis, na het bezoek, weer in oorspronkelijke staat herstellen. De vloeren ontdoen van aangekoekte muizendarmen. Het boudoir weer in beslag nemen (hoe heerlijk). Naar de tri om tassen met lege flessen en andere recyclebare waar te dumpen. Naar de pharmacie voor mijn pilletjes. Op het recept van docteur Chaillou stonden echter niet alleen pilletjes, maar ook een maxi hoeveelheid fucidine en biseptine, alles om een paar oortjes te ontsmetten die niet eens ontstoken waren. Zaterdag had ik eindelijk tijd om docteur Chaillou, Annie-Paule voor de insiders, een oorbel uit mijn oorlel te laten peuteren. Het was, wat ze hier noemen, een prothèse. Zo'n staafje met een knopje met een namaak diamant erin, die de bedoeling heeft het vers geschoten gat open te houden. Het knopje met de diamant was in mijn oorlel verdwenen, waarna deze zeer rap was dichtgegroeid. Kwestie van enkele dagen. Ik had er eigenlijk geen last van, want het geheel was niet ontstoken, maar ik was toch lichtelijk ongerust, want zo'n knopje hoort niet in je oor, maar er tegenaan. Goed, Annie-Paule had het rap voor elkaar, alleen nu wil ze blijkbaar, dat ik tot in de lengte van dagen dat oor blijf ontsmetten. No way. De rest van de medische perikelen ging goed. De mammographie waarvoor ik een oproep had gekregen mag pas gedaan na 15 februari en geen dag eerder, aangezien die twee jaar geleden ook op die datum was. Goed hoor, ik sta niet te dringen. Ook was er een uitnodiging bij de post van mijn ziekteverzekering om een medische check-up te doen. Nou graag. Moet ik wel helemaal voor naar Angoulême, hier 80 km. vandaan. 
Rare jongens, die Fransen.
Marimon heeft ook iets nuttigs gedaan. Hij heeft een gaatje geboord. Nu hangt het prachtige masker in mijn boudoir.

Er onder een portret van mijn dochter Vanessa als vrouwe justitia, ook met een masker op. Dat past er mooi bij.

Daaronder een gravure van mijn lievelingsdanseresjes, die bewegen bij verschillende lichtinval.

Welnee, het is nog lang niet vol. Zie, allemaal lege plekjes.

Vanmiddag voor het eerst weer naar de Secours Populaire. Leuk om je collega's terug te zien en je behoeftigen, die nog een beetje behoeftiger waren geworden en je verslaafden, die nog een beetje harder rilden. Wij hebben niets verkocht. Helemaal niets! Blijkbaar hebben de armen tijdens de feestdagen hun laatste oortje versnoept.
Waarom zouden ze nu ook kleren kopen, het is nog steeds niet koud. Als het plots begint te vriezen is het vroeg genoeg. Armen denken niet vooruit, dat kunnen zij zich niet permitteren. Het gaat erom vandaag te overleven, morgen zien ze wel verder.

Toen ik thuis kwam had Marimon de elektriek eraf gegooid, omdat hij een lampje in de keuken wilde installeren. Zie, Marimon zit ook niet stil. Vanmorgen een gaatje en nu weer een lampje.
Goed voor mij want nu moest ik verplicht 20 minuten op mijn achterste zitten, zonder krant, zonder boek, met de ogen dicht.

Elektriek terug, komkommersoep en blogje maken. De eerste maandag in het nieuwe jaar zit er op. 

Dag Pipelientje..

Eindelijk even alleen. Marimon is zijn auto, waarin een alarmerend lampje was ontstoken, bij de garage in Saintes gaan ophalen, de rest van het gezelschap is naar het strand. De logeerpartij loopt naar zijn einde, net als mijn latijn en de handdoekenvoorraad.

Tussen de feestvreugde door, was er ook de zorg voor Pipelientje, die zoetjes lag dood te gaan in het echtelijk bed. 

Op Oudejaarsavond echter, lag zij ineens, tot onze verbazing, tussen de feestgangers. Wij hebben het stoeltje over haar heen gezet, opdat niemand over haar zou struikelen. Zij is er de hele avond bij gebleven.

Alle meiden een doos met smeerseltjes. Zijn ze dagen zoet mee geweest.

Wij hebben, door de vreugde van het weerzien, de hele avond gedanst. Ik wist niet dat ik nog zoveel energie kon genereren.
Ook wel geholpen door de nodige spiritualiën natuurlijk.


Kijk ons eens aan!!

Klikt u maar op bovenstaande link, dan zult u wat beleven.

Milo, kleinzoon van 16, 1 meter 90, met zijn kleine vriendinnetje.

Zoon Max, hetzelfde maar dan andersom. 




Feest afgelopen, toch maar met Piep naar de véto, want wij komen niet meer aan slapen toe. Zo ligt ze lief op je hand te dommelen, zo zit ze buiten in de regen. Nat vodje naar binnen halen, afdrogen en weer tussen ons in leggen. Pijn had ze niet, maar ze kon niet goed meer uit de voeten, maar wilde het toch. Erg naar om aan te zien en dat kost je veel energie. De véto gaf er geen cent meer voor, kon niet eens meer een ader vinden om haar te doen inslapen. Dan maar rechtstreeks in het hartje. Moeilijk moment.

Piepje, een paar dagen nadat wij haar 's nachts op straat gevonden hadden, twaalf en een half jaar geleden.

Dag Pipelientje. Wij hebben veel plezier met je gehad.