Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn vader deze aarde verlaten heeft. Om ergens anders verder te gaan? Hij dacht zelf van niet.
Toch was hij bang voor de dood. Ongelovig als hij was, zou hij dat niet hoeven zijn. Maar wie is 100 procent ongelovig? Wat weten wij eenvoudige stervelingen, zonder gebruiksaanwijzing of kompas op de aarde gekwakt, van wat er tussen hemel en aarde allemaal mogelijk is? In beginsel geloofde hij niet in een hemel en indien die er ware, zou hij daar toch niet voor in aanmerking gekomen zijn, want buiten dat hij deze vrijplaats altijd had verloochend, had hij ook zijn leven lang alle duivels uit de hel gevloekt.
Toch was hij eigenlijk zo slecht niet, al vond hij zelf van wel.
Mis ik hem? Nee, helemaal niet. Hoewel ik geen hekel aan hem had en ook wel een soort band met hem voelde en hem wel begreep omdat ik, in bepaalde opzichten ook wel op hem lijk, vond ik hem over het algemeen maar een lastpost.
Niettemin zijn er ook genoeg mensen die een hele goede herinnering aan hem hebben, mensen die veel van hem gehouden hebben zelfs. Zijn kleinkinderen bijvoorbeeld, voor zover zij hem nog voor zich kunnen halen. Als vader was hij niet zo'n succes, maar als opa wel. En ook als dierenvriend! Dat was wel een groot voordeel om hem als vader te hebben: Alle door ons van de straat geraapte blinde, lamme, kromme beesten, mochten we houden. Hij timmerde er een hokje voor en ze maakten voortaan deel uit van de familie. Tot grote ergernis van moeder, die weer niet van dieren hield. Zo hebben we allemaal wat.
Mijn lieve, chagrijnige, driftige, cynische, humoristische en bovenal hele knappe pa. Het ga je goed, daar waar je bent!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten