Een gewone maandag op Pied Sec plage.

Wat doen wij op Pied Sec plage op een gewone vochtige maandag na de feestdagen? Gewoon, net als vroeger, toen het jaar nog oud was. Het huis, na het bezoek, weer in oorspronkelijke staat herstellen. De vloeren ontdoen van aangekoekte muizendarmen. Het boudoir weer in beslag nemen (hoe heerlijk). Naar de tri om tassen met lege flessen en andere recyclebare waar te dumpen. Naar de pharmacie voor mijn pilletjes. Op het recept van docteur Chaillou stonden echter niet alleen pilletjes, maar ook een maxi hoeveelheid fucidine en biseptine, alles om een paar oortjes te ontsmetten die niet eens ontstoken waren. Zaterdag had ik eindelijk tijd om docteur Chaillou, Annie-Paule voor de insiders, een oorbel uit mijn oorlel te laten peuteren. Het was, wat ze hier noemen, een prothèse. Zo'n staafje met een knopje met een namaak diamant erin, die de bedoeling heeft het vers geschoten gat open te houden. Het knopje met de diamant was in mijn oorlel verdwenen, waarna deze zeer rap was dichtgegroeid. Kwestie van enkele dagen. Ik had er eigenlijk geen last van, want het geheel was niet ontstoken, maar ik was toch lichtelijk ongerust, want zo'n knopje hoort niet in je oor, maar er tegenaan. Goed, Annie-Paule had het rap voor elkaar, alleen nu wil ze blijkbaar, dat ik tot in de lengte van dagen dat oor blijf ontsmetten. No way. De rest van de medische perikelen ging goed. De mammographie waarvoor ik een oproep had gekregen mag pas gedaan na 15 februari en geen dag eerder, aangezien die twee jaar geleden ook op die datum was. Goed hoor, ik sta niet te dringen. Ook was er een uitnodiging bij de post van mijn ziekteverzekering om een medische check-up te doen. Nou graag. Moet ik wel helemaal voor naar Angoulême, hier 80 km. vandaan. 
Rare jongens, die Fransen.
Marimon heeft ook iets nuttigs gedaan. Hij heeft een gaatje geboord. Nu hangt het prachtige masker in mijn boudoir.

Er onder een portret van mijn dochter Vanessa als vrouwe justitia, ook met een masker op. Dat past er mooi bij.

Daaronder een gravure van mijn lievelingsdanseresjes, die bewegen bij verschillende lichtinval.

Welnee, het is nog lang niet vol. Zie, allemaal lege plekjes.

Vanmiddag voor het eerst weer naar de Secours Populaire. Leuk om je collega's terug te zien en je behoeftigen, die nog een beetje behoeftiger waren geworden en je verslaafden, die nog een beetje harder rilden. Wij hebben niets verkocht. Helemaal niets! Blijkbaar hebben de armen tijdens de feestdagen hun laatste oortje versnoept.
Waarom zouden ze nu ook kleren kopen, het is nog steeds niet koud. Als het plots begint te vriezen is het vroeg genoeg. Armen denken niet vooruit, dat kunnen zij zich niet permitteren. Het gaat erom vandaag te overleven, morgen zien ze wel verder.

Toen ik thuis kwam had Marimon de elektriek eraf gegooid, omdat hij een lampje in de keuken wilde installeren. Zie, Marimon zit ook niet stil. Vanmorgen een gaatje en nu weer een lampje.
Goed voor mij want nu moest ik verplicht 20 minuten op mijn achterste zitten, zonder krant, zonder boek, met de ogen dicht.

Elektriek terug, komkommersoep en blogje maken. De eerste maandag in het nieuwe jaar zit er op.