Niet direkt voor ons, want wij hebben het voorrecht op de drogenvoetenheuvel te wonen (Pied Sec), maar voor de mensen in de Var bijvoorbeeld, waar in één nacht zoveel gevallen is als normaal in twee maanden. Waar rivieren met donderend geraas uit hun oevers treden en de straten vullen. En aan de overkant, in de Médoc, waar de Oceaan op het strand beukt en de duinen wegslaat. Een groot flatgebouw staat op de rand, de bewoners moesten het pand verlaten en het zal niet lang duren of het stort in zee. Bij ons was in een nacht de vijver vol en loopt nu over naar de schapenweide van Tourtelot, waar zich op het laagste punt, een riviertje aan het vormen is.
Juist in dat weer, moesten wij met de oude eend naar de Contrôle Technique. Ik volgde met Laila, voor het geval een panne zich mocht voordoen. En ja hoor, eerstvolgende gehucht was het prijs. De oude had zijn portemonnee vergeten. Ik maakte met hem rechtsomkeer, Marimon zette de reis alleen voort. Al gauw hadden we hem weer ingehaald. Logisch, want hij stond stil (in de stromende regen). De motor was afgeslagen en wilde niet meer starten. Even ergens heen duwen dan maar. Vooruit kon niet, want daar was de grote weg. Omkeren was moeilijk op zo'n klein weggetje. Dan maar in zijn vrij de heuvel af laten rollen en in het gehuchtje ergens draaien. Touw eraan, opslepen naar huis en de contrôle technique afbellen. Maar opslepen was niet nodig, want ineens deed zij het weer. Op weg naar huis zag ik Marimon ineens een draai maken. Waar gaat die nu weer naar toe? Is de oude zijn pet verloren onderweg en gaan ze die nu zoeken? Nee, ze draaiden de grote weg op. Toch naar de keuring? Ach, waarom ook niet.
Wij kwamen er heelhuids aan en zij werd goedgekeurd!!
Wel werd er opgemerkt dat de bodem bezaaid was met gaatjes en scheurtjes, dat de lampen gesteld moesten en nog zo het een en ander, maar dat was geen reden om haar af te keuren.
Banden goed, stuurinrichting goed, remmen goed, vervuiling hebben we niks mee te maken. De akku was blijkbaar ook uitstekend, want na 8 maanden stilstand reed zij zo weg!
Je moet er alleen even mee leren omgaan.
Dyaantje is veilig thuis.
Ach, zei de keuringsdokter. Jullie gaan er toch niet ver mee? Alleen wat wandelen over landweggetjes, naar de zee misschien?
Die bodem zak je niet zo snel door. Leg er een cocosmatje op.
Dan in Les Pays-Bas, daar werd mijn mooie, uitstekend rijdende, nog geen 10 jaar oude, appelgroene eend, afgekeurd omdat er wat gaatjes in de bodem zaten. Ze dicht laten poppen door een aardige beunhaas mocht niet. Naar de sloop! Ik heb er nog verdriet van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten