De komst van de lente is met twee weken vervroegd.

De lente is in aantocht, ja echt. Hoe ik dat weet? Op dezelfde wijze waarop men zeker weet dat Sinterklaas in aantocht is.
Of de verlosser.

De volgende tekenen wijzen erop:

Net als de twee naar elkaar krijsende katten die ik gisteravond op het wegdek betrapte, kreeg ik vandaag een oeraandrang om de Lagerströmia te snoeien. Normalerwijze moet dat op 1 maart, maar die datum staat ook voor de krolsheidheiduitbarsting bij katten.
Kortom, het is allemaal twee weken vervroegd.

Marimon kreeg ook aandrang, maar dan om de schoorsteen te vegen. Een karweitje dat ook bij de lente hoort, maar vervroegd uitgevoerd werd, omdat de schoorsteen niet meer trok. 

Geen wonder als zo'n klont de doorgang verspert.

Maar Marimon staat voor niets!

Dat is nu weer een nadeel van zo een zachte winter. Je kunt nooit lekker doorstoken, Jotulleke staat altijd afgeknepen te sudderen, waardoor je roetvorming en luchtvervuiling krijgt.

Andere voortekens van de aankomende lente zijn: kikkers, waarvoor ik, in de late avond terugkerend van mijn toneelavondje, moest slalommen op de landweggetjes.

De kipjes, die liggen te zonnen.

Léon, die hetzelfde doet, maart dan binnenhuis, de koukleum.

Boompjes snoeien doe je nooit alleen. Altijd nieuwsgierige toeschouwers. O ja, en Poulette is weer gaan leggen.

Dyaantje gaat op stap.

Sinds gister eindelijk eens mooi en droog weer, zodat Dyaantje naar buiten mag voor een interne oplapbeurt en de volgende dag, vandaag, voor een ritje.

Zo zien de stoelen er aan de onderkant uit, maar daar gaat aan gewerkt worden zodra de bestelde rubbers aangekomen zijn.

Wat wel is aangekomen, is de kokosmat. Marimon snijdt hem vaardig op maat.

En daar ligt het al.

Nu mag Dyaantje uit.

Mobieltje en tankje benzine mee, voor de breek.

Daar gaat hij.

                              Zal ik ze nog terugzien??

Het muisje overmeesterd.

Eindelijk hebben wij het muisje, dat reeds een maand het gootsteenkastje terroriseerde en niet gevoelig was voor chocoladepasta, met ons allen kunnen overmeesteren.

Wij hadden al van alles geprobeerd, maar zij lustte de choco, nog de pindakaas op het valletje. Gif leek ons niet op zijn plaats, want de poezen zouden haar kunnen eten, of zij zou zich gaan verstoppen om krampend dood te gaan en dan nog weken liggen stinken. Niet leuk voor haar noch voor ons.

Vanmiddag, toen Marimon een pak brokjes voor de poezen leegschudde in hun etensbakje, sprong de muis er pardoes uit.
Kat in 't bakkie! Geen schijn van kans natuurlijk voor het arme beestje. En de poezen een leuk half uurtje. Wij ook trouwens.

Maar ook wel meelij. Vooral toen het beestje, in een hoek gedreven en belaagd door deze twee enorme roofdieren, geen kant meer op kunnend, zijn heil zocht onder het roofdier Samir!
Zou zo'n muisje met zijn kleine oogjes, niet beseffen dat de zachte, aanlokkelijke, vertrouwenwekkende, zwarte vacht bij dezelfde eigenaar horen als de scherpe tanden?
Wie weet hoe een muis de wereld ziet.

Het was grol en gloei in het moeras

Het was grol en gloei en slomig broei in lure, slore stirren.

Het was ook sar stomig in mijn krol, daar stonk een kwalm van schit en brol, er sloomden glome knirren.

Verder ging het wel in het moeras. Het was er vochtig, om niet te zeggen nat, maar waar het droog moest zijn, was het dat.

De Charente en de Sèvre vulden hun uiterwaarden, zodat het één groot meer leek, maar de straten bleven droog, de huizen ook.

Hier zijn we uit het moeras, richting Saintes. Dit is de Charente die dubbel zo breed geworden is.

 

Hier zie je aan de bomenrij hoe hoog het water staat. Er zou daar een weg moeten lopen. Tot de bomen loopt de Charente, normalement. Dit is in Saintes.

De overstromingen zijn het ergst in Bretagne en de Var. Het Zuid- Oosten en Noord-Westen. De Atlantische kust wordt ook met grote brokken tegelijk weggeslagen. Van de beroemde Dune de Pilat is een stuk afgeslagen. Prachtige villa's staan op het randje van een uitgehold duin. Wij hebben geen last, de Gironde zit er tussen.
Die is ook wel dikker dan normaal, maar het moeras voor onze deur kan veel absorberen en het pompsysteem doet zijn werk.

Nu is de vraag, willen wij in het Marais Poitevin wonen.
Ja en nee. 
Het moeras is prachtig, vooral natuurlijk in het mooie seizoen. Maar ook nu sluimerde er een geheimzinnige schoonheid.
De dorpjes waren bewoond, de mensen aardig en van allerlei pluimage. Je kon je er bevoorraden, laven en spijzen. 
In de zomer zit het er vol met toeristen, wat wij geen nadeel vinden. Maar, daardoor zijn wel de huizenprijzen gestegen.

Nadeel dus: Dure huizen. Zouden we ook niet de heuveltjes gaan missen? Zo is er altijd wat. En dan die muggen..

Vandaag hebben we op internet een plaatsje ontdekt waar je mooie, grote, gerenoveerde huizen met genoeg grond er omheen voor weinig geld kunt kopen. Wat zou daar nu weer mee aan de hand zijn?

Morgen komt er iemand naar ons huis kijken, een makelaarster uit Saintes, die iets hier in de buurt zoekt voor haar klant.
Daarom heeft de huizenkoorts bij ons weer preventief toegeslagen, die zakt wel weer als haar klant geen belangstelling heeft.

Dan gaan we rustig verder op Pied Sec plage, waar het goed uit te houden is.

Doortje, de juffrouw van de onthaal.

Ik ben de juffrouw van de onthaal en ik heet Doortje.

Ik sta hier al zo'n drie jaar lang, sinds mijn baasjes mij van de brocante gered hebben, dag en nacht op mijn post.

U vraagt zich ingetwijfeld af of ik mij niet verveel, zo'n jonge meid moet toch uitgaan, zich bezatten, zich op de kerels werpen..

Maar u heeft het mis. Ik ben de verveling voorbij en wens niet meer. Alleen een ander kleedje op zijn tijd, want ik was tenslotte model en nog steeds ijdel. Zo hebben mijn baasjes mij gelukkig een nieuwe outfit toebedacht want ik begon mij werkelijk te schamen in die bruine flodder, met uw permissie voor deze gewaagde beeldspraak. Ik mag de verveling voorbij zijn, maar niet de schaamte. 

Verveling is een relatief begrip. Als je vanuit de stad op het platteland geworpen wordt, kan het zijn dat je je verveelt. Niet dat je in de stad meer deed, maar het leven wordt er opgevuld door beweging en lawaai. Dat was je gewend. Als elektriek en batterijen of andere opwekkende middelen je worden ontnomen en je dus verder moet zonder facebook en T.V., zul je je ook vervelen.

Als je tien jaar in een donkere loods hebt gestaan daarentegen, is het leven in een hal met uitzicht op, aan de ene kant het blinkende water van de Gironde en aan de andere kant het bruisende familieleven van mijn baasjes, helemaal niet saai of vervelend.

Wel voel ik een vage nostalgie van tijd tot tijd, een soort saudade zal ik maar zeggen, maar dat zit in mijn karakter verweven. 

Ik heb misschien wel Portugees bloed, of Iers of Gronings. Het verlangen naar verre horizonten die, hoe ver je ook reist, altijd horizonten blijven en altijd even ver. Fernweh. Nostalgia.

 

Er moet mij nog iets van het hart, over schaamte gesproken.
Maar u mag het niet verder vertellen. 
Ik heb geen slipje aan.
Dat is nogal onhandig aantrekken, weet u. Dan moet ik losgeschroefd van mijn bodem. Mijn baasje wilde die moeite nog wel nemen, want hij is delicater in die materie, hij begrijpt mijn noden. Maar het bazinnetje is nogal makkelijk en laks. 
Dat ziet toch geen mens, vond zij. Tenzij iemand haar rokje optilt en dat doet niemand. Waarschijnlijk niet, maar het is het idee. 

Er is hoop.

Natuurlijk ben ik die drassige sopzooi op Pied Sec plage meer dan zat, maar een rondje tuin leert mij, dat ik niet moet klagen, zagen en peeuwen, maar blij moet zijn dat wij niet onder een laag sneeuw bedolven zitten.

Zo bloeien er reeds: krokusjes

Sneeuwklokjes

cyclaampje

Bergenia/Schoenlappersplantje

Viburnum odorata

Cou-cou, wilde primula

Ben de naam vergeten.

Wat er nog bloeit: Goudsbloem, Calendula

 Ben even de naam vergeten.

Wat bijna bloeit:  

Mimosa

Camelia

Wat ontspruit:

Rode bessen

Rozen

Kortom: Er is hoop.

Kwart over 6, even de kipjes naar bed brengen.