Doortje, de juffrouw van de onthaal.

Ik ben de juffrouw van de onthaal en ik heet Doortje.

Ik sta hier al zo'n drie jaar lang, sinds mijn baasjes mij van de brocante gered hebben, dag en nacht op mijn post.

U vraagt zich ingetwijfeld af of ik mij niet verveel, zo'n jonge meid moet toch uitgaan, zich bezatten, zich op de kerels werpen..

Maar u heeft het mis. Ik ben de verveling voorbij en wens niet meer. Alleen een ander kleedje op zijn tijd, want ik was tenslotte model en nog steeds ijdel. Zo hebben mijn baasjes mij gelukkig een nieuwe outfit toebedacht want ik begon mij werkelijk te schamen in die bruine flodder, met uw permissie voor deze gewaagde beeldspraak. Ik mag de verveling voorbij zijn, maar niet de schaamte. 

Verveling is een relatief begrip. Als je vanuit de stad op het platteland geworpen wordt, kan het zijn dat je je verveelt. Niet dat je in de stad meer deed, maar het leven wordt er opgevuld door beweging en lawaai. Dat was je gewend. Als elektriek en batterijen of andere opwekkende middelen je worden ontnomen en je dus verder moet zonder facebook en T.V., zul je je ook vervelen.

Als je tien jaar in een donkere loods hebt gestaan daarentegen, is het leven in een hal met uitzicht op, aan de ene kant het blinkende water van de Gironde en aan de andere kant het bruisende familieleven van mijn baasjes, helemaal niet saai of vervelend.

Wel voel ik een vage nostalgie van tijd tot tijd, een soort saudade zal ik maar zeggen, maar dat zit in mijn karakter verweven. 

Ik heb misschien wel Portugees bloed, of Iers of Gronings. Het verlangen naar verre horizonten die, hoe ver je ook reist, altijd horizonten blijven en altijd even ver. Fernweh. Nostalgia.

 

Er moet mij nog iets van het hart, over schaamte gesproken.
Maar u mag het niet verder vertellen. 
Ik heb geen slipje aan.
Dat is nogal onhandig aantrekken, weet u. Dan moet ik losgeschroefd van mijn bodem. Mijn baasje wilde die moeite nog wel nemen, want hij is delicater in die materie, hij begrijpt mijn noden. Maar het bazinnetje is nogal makkelijk en laks. 
Dat ziet toch geen mens, vond zij. Tenzij iemand haar rokje optilt en dat doet niemand. Waarschijnlijk niet, maar het is het idee.