Lang leve Annie-Paule in de gloria!

Vorige week donderdag onderging ik dus in het Medisch Centrum te Angoûleme, een algeheel lichamelijk onderzoek, mij aangeboden door het ziekenfonds. Zelf dacht ik dat ik daar met een goed cijfer naar buiten zou komen. Eergister kreeg ik de uitslag en sindsdien liep ik met de zenuwen rond. Allerlei anomaliën in het bloed, cholesterol veel te hoog, bloeddruk veel te hoog, het cardiogram vertoonde ook afwijkingen en last but not least: bloedsporen in de urine. Internet leerde mij dat vele soorten kanker hier de oorzaak van konden zijn. Gevolg was, stresskip die ik ben, dat ik twee dagen met toegeknepen maag rondliep, gissend waar ik het eerst aan dood zou gaan. Ik bedacht dat ik wel vast zou kunnen gaan liggen, net als toen ik als klein kind, tegen mijn moeders waarschuwingen in, met een schaar had gespeeld en in mijn oog geprikt. Toen ik een dikke, rode druppel zag verschijnen, dacht ik: daar heb je het, nu ga ik dood en ben alvast maar gaan liggen, anders zou de klap zo hard zijn. Mijn broer, die net na mij uit school thuis kwam en informeerde wat ik op de grond deed, zei dat je niet dood gaat van een druppel bloed en dat ik wel weer op kon staan. Zo leer je elke dag wat.

Gisteravond kwam de verlossing. Annie-Paule, mijn lieve huisarts en rots in de branding, bladerde misprijzend door het pakket met mijn doodvonnis. Zij willen U zieker maken dan U bent.
Allemaal onzin. Uw bloeddruk is nooit te hoog als ik het meet en met die cholesterol valt het dik mee. De cardiogram ziet er mooi uit, zij moeten eens leren lezen daar, en die microscopisch kleine bloedspoortjes in uw urine zijn wellicht van een poliepje of een kleine ontsteking. Goed, we gaan een echo van de nieren laten maken voor de zekerheid, dat kost niet veel en stelt gerust. Als de uitslag er is komt u nog eens de bloeddruk laten meten als de stress uit uw lijf is. Ik kon haar wel kussen!

Nooit meer ga ik naar zo'n gratis stresstest!