Wij hadden al van alles geprobeerd, maar zij lustte de choco, nog de pindakaas op het valletje. Gif leek ons niet op zijn plaats, want de poezen zouden haar kunnen eten, of zij zou zich gaan verstoppen om krampend dood te gaan en dan nog weken liggen stinken. Niet leuk voor haar noch voor ons.
Vanmiddag, toen Marimon een pak brokjes voor de poezen leegschudde in hun etensbakje, sprong de muis er pardoes uit.
Kat in 't bakkie! Geen schijn van kans natuurlijk voor het arme beestje. En de poezen een leuk half uurtje. Wij ook trouwens.
Maar ook wel meelij. Vooral toen het beestje, in een hoek gedreven en belaagd door deze twee enorme roofdieren, geen kant meer op kunnend, zijn heil zocht onder het roofdier Samir!
Zou zo'n muisje met zijn kleine oogjes, niet beseffen dat de zachte, aanlokkelijke, vertrouwenwekkende, zwarte vacht bij dezelfde eigenaar horen als de scherpe tanden?
Wie weet hoe een muis de wereld ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten