Oktober 26, een stralende zon aan de Gironde.
Even een résumé van de afgelopen week. Maan-dins en woensdag, de hele dag met takken gesleept en gebrand.
Marimon kon niet meer stoppen en zaagde tot slot nog een acacia om. Die groeien hier als kool en voor je het weet zie je de Gironde verdwijnen.
Weg boom. Hebben we over 2 jaar weer stookhout van. We gaan er palmen voor in de plaats zetten, die worden niet zo hoog.
Donderdagavond had ik een nabespreking met paëlla over de geslaagde toneelvoorstelling. Wij hadden niet durven hopen dat het zo'n succes zou worden en tot overmaat, zijn we uitgenodigd om in Mortagne te komen spelen. Eigenlijk had ik ook gedacht aan ons eigen dorpje, maar het comité des fêtes komt maar niet van de grond. Nu is de kersverse voorzitster weer opgestapt, samen met de secretaris. Zij vonden de sfeer te ruzie-achtig. Het zijn nieuwkomers in het dorp en ik denk dat zij nog moeten wennen aan de Asterix-achtige atmosfeer hier. Het heeft allemaal niets te betekenen, na een hoop geschreeuw drinken ze samen weer een pineau, je moet er niet zo zwaar aan tillen. Anyway, voor de paëlla avond had ik wat kannen Sangria gemaakt, op goed geluk (à la bonne foi), want ik had het nog nooit eerder gedaan. Wat wijn, wat vruchten en tot slot had ik er nog een fikse scheut grappa in gekieperd. Nou, dat heb ik geweten, mijn hoofd staat nog steeds niet helemaal recht. De anderen heb ik nog niet weer gesproken.
Donderdag kocht ik bij de Secours Populaire voor 5 euro een schattig wastafeltje, dat heel mooi in de hal paste.
Maar daardoor moest de Indische kist die er al 7 jaar staat, het veld ruimen. Die gaat dan weer naar de Secours. Maar eerst moest hij leeg. Nou, daar ben ik dan de hele zondag mee bezig geweest, want hij zat vol herinneringen. De belangrijkste heb ik verzameld en in een kleinere kist in het boudoir gestopt. Mijn hele leven in 45 dm3. D.w.z., mijn geschreven leven. Beeltenissen zitten elders.
Nu nog al die cassettebandjes. Een hele doos met opnamen van radio Salto, de Italiaanse radio in Amsterdam waar ik belangeloos voor werkte, in de vuilnisbak. Marimon vindt dat ik ze moet bewaren. Voor wat? Ik zat daar helemaal niet graag in dat benauwde hokje op het Rembrandtplein in een micro tegen niemand te praten. Ik was altijd bang dat die oude tent daar in de fik zou vliegen, dan zou je er als een rat in de val zitten met al die gangen en kamertjes waar geen begin en geen einde aan zat.
En al die jaren heb ik er nooit meer naar geluisterd, dus ik zal ze ook niet missen. Heerlijk, ik ben weer een stukje lichter...
Ik heb het weer gedaan, hoewel ik gistermorgen, op van de zenuwen, zwoer nooit meer op de planken te gaan staan.
Maar Marimon zei: Als het babytje eenmaal geboren is, is het toch wel weer leuk. En hij had gelijk.
Hier de sketch van het verbrande konijn. Het gaat om een stel dat iedere dag weer ruzie zit te maken, omdat hij de soep niet op de juiste temperatuur krijgt opgediend. Ik snap niet waarom dit nu leuk moet zijn, maar de zaal ligt krom van het lachen, dus vooruit maar. Waarschijnlijk omdat het voor veel mensen herkenbaar is.
De meesten zitten hier met een zijkerige echtgenoot.
Door ons geruzie verbrandt het konijn natuurlijk in de oven.
Lachen, gieren, brullen.
Een een andere sketch waarin ik speel, heet Europe. Dit gaat over de taalproblemen waar de Europese Unie mee kampt. Hierin spreek ik een taal die niet bestaat. Sommigen in het publiek dachten dat het Nederlands was. Er is een T.V. presentator en een vertaler aanwezig op het plateau. De eerste denkt dat ik een beroemde danseres ben. Langzamerhand komt uit dat ik een geitenfokster ben, die hoopt van de president der Europese Unie een label voor de Europese markt voor haar geitenkaas te krijgen. Wat de presentator mij dan maar geeft om van me af te zijn.
En tot slot, mijn glansrol als Brenda die, als ze haar vriendin wil bellen niet door het antwoordapparaat heen komt. Als u dit wilt druk dat, als u dat wilt druk dit. Ergerlijke situaties met moderne communicatiemiddelen, waar wij allen mee kampen.
Op gegeven moment wordt haar gevraagd om op sterretje te drukken, een vraag waar zij geen raad mee weet. Zij maakt dan maar een ster met haar hele lichaam, zie foto boven.
De zaal gaat dan uit zijn dak, want men ziet de roze onderbroek van een 66-jarige. Mijn oma's zouden het niet gedaan hebben.
Het aardigste van toneelspelen, is de spanning en het gezenuw achter de coulissen. Er is altijd wel wat dat niet gaat zoals het moet. Deze keer, toen ik klaar stond in mijn Brenda tenu, met hete pruik op het hoofd, was de tekst van de dame die het antwoordapparaat voorleest, zoek. Toen ik die, zwervend onder een kastje, had gevonden, bleek de micro niet aangesloten.
Snel een gezant gestuurd naar de geluids-en lichtman die midden in de zaal zat en ja hoor, knopje om en de show kon beginnen.
Voor het eerst in Villexavier gespeeld, dat nu onze thuishaven is na de scheuring in de theatergroep. Voor het eerst dat we optreden voor echt publiek en niet in de tuin voor onze vrienden.
Het liep allemaal op rolletjes . Het feestcomité van V. had alles voor ons geregeld. Zij zorgden voor het verspreiden van de folders, voor de inkom, en de pannekoekjes en drankjes in de pauze. Vijf euro entree en het hele dorp was er. Leuk voor die mensen, want die komen niet alleen voor ons, maar ook voor elkaar. Fantastich dat in Frankrijk elk gehucht zijn feestzaal heeft, met bijbehorend 'comité des fêtes'. Nu ook in oprichting in ons dorp.
En we delen de winst.
Maandag waren Marimon en ik 24 jaar getrouwd. Ik heb ik een foto van dit gebeuren op facebook gezet.
Dit was de volgende dag:
Vooraan Ivar. Er achter links ik, met Carla, Ruud en de kleine Vanessa, nog maar net 13. Helemaal rechts Geert.
Op de trouwdag was het prachtig weer, 13 okt. 1990, en de dag erna ook.
Ik was op van de zenuwen, waar heb ik nu weer voor getekend?
Het was ook maar niet niks, vanuit het middelpunt van het stadje T. waar ik iedereen kende, naar het Gooi gelanceerd. Een ware cultuurchoc.
Zeventien jaar eerder, had ik hetzelfde gedaan, maar dan andersom, van Amsterdam naar IJzendijke (Zeeuwsch-Vlaanderen), met een baby van 6 maanden en een uithuizige man. En zonder rijbewijs.
Dat was pas een echte cultuurchoc. Wat een eenzaamheid.
Ik kan mij niet voorstellen dat 'het', al 24 jaar geleden is. Zouden de volgende 24 jaren ook zo snel gaan?
Het is theoretisch mogelijk dat wij nog 24 jaar getrouwd blijven, dan zal ik 90 zijn en Marimon 97. Maar dat zal wel niet, want hoewel in theorie praktijk en theorie hetzelfde zouden moeten zijn, is dit in de praktijk meestal niet zo (dit volgens een ons wel bekende voetballer). En hij heeft gelijk.
Maar stel dàt. Moeten wij er dan blij mee zijn? Hoe zal onze wereld er dan uit zien? De crisis zal zeker niet over zijn. Het huidige economisch-maatschappelijke systeem van zo snel mogelijk opmaken wat er is en dan lenen van de toekomst, kan niet voor altijd standhouden. Er zijn al scenarios voorspeld dat we teruggaan naar het leefniveau van rond 1880. Als oude vrouw in het armenhuis!.
Dat is nu precies wat mijn vader zaliger vroeger voorspelde: Als je je best niet doet op school, kom je later met een kale kop in het armenhuis terecht. En ik deed mijn best niet op school, dus...
Maar er kunnen nog veel erger dingen gebeuren, zoals verdrinken in een vloedgolf vanuit de Gironde wegens het stijgende water, of niet overspoeld worden door water, maar door op drift geraakte mensenmassa's uit opdrogende of verzuipende landen. Of door mensen op de vlucht voor armoede of oorlogsgeweld. Dat is al bezig. Kijk eens naar de angstaanjagende toestanden bij Calais, met al die landverhuizers die vrachtwagens op weg naar Engeland in steeds grotere getale aan het bestormen zijn. Al die dobberende bootjes met vluchtelingen op de Middellandse Zee. De duizenden aangespoelde lijken. Al die (overlevende) mensen moeten ergens heen. En dan heb ik het nog niet eens over die engerds van de IS, die straks voor mijn deur staan. Nee, ik ben niet somber.
Voordeel is, dat met een steeds slechtere gezondheidszorg, en steeds meer oudjes die de spoeling dun maken, wij niet aan zo'n hoge leeftijd toe zullen komen. Maar wie weet?
Ik vind het wel een spannende tijd waarin wij leven, daarom wil ik nog wel 24 jaar erbij, om te kijken hoe het afloopt.
Tot mijn verbazing zie ik via facebook, dat ik weer in de krant sta.
Eerst zag ik alleen mijn befaamde rood-wit gespikkelde brillenkoker, maar bij het breder maken van de foto verscheen, tot mijn verrassing, mijn nadenkend profiel!
Ik heb er weer een baantje bij, lid van het zojuist opgerichte feestcomité. Dat heb ik nu altijd gewild, lekker hossen. Maar wellicht willen zij een andere richting, want mijn voorstel bij het zoeken naar een toeppasselijke naam, n.l. 'Les Fêtards' (de fuifnummers), kreeg niet één stem. Het werd: L' Eveil de Saint Georges'. Dat dit mij deed denken aan de eerste clubjes van de S.D.A.P. in de jaren dertig, werd niet in consideratie genomen.
In de eerste vergadering, ontstond al snel onenigheid, want de burgemeester (die geen deel uitmaakt van het comité, maar wel steeds aanwezig is), had aan een muziekfestival gedacht en gelijk maar de vertegenwoordiger van het fanfareorkest uit een buurdorp uitgenodigd, die in een lange, murmelende stroom voor mij onverstaanbare klanken voorstelde, nee eigenlijk al besloten had, bussen vol fanfareorkesten uit heel Frankrijk, met bijbehorende majorettes te laten komen. Onze kersverse présidente, schrok zich een hoedje, want zoveel organisatie konden wij zo'n eerste keer niet aan. En ook leek het mij (ons) een straf om de hele dag te moeten doorbrengen tussen hoempa's en hupfalderiekes.
We hebben deze aanval gelukkig af kunnen slaan en hebben gekozen voor een iets eenvoudiger opzet met 'une messe en plein air', met een heuse abbé en gospelzangers, daarna een apéro met een muziekje van de buur-fanfare, gevold door een (door het comité in elkaar gedraaide) maaltijd. De middag moeten we nog invullen. Als tenminste niet iedereen al ingestort is tijdens de maaltijd, want 80 % van de bevolking is van laag tot hoogbejaard hier in dit dorp. In ieder geval weer een aardig verzetje!
Eindelijk is het dan een keer gelukt om op een autovrije zondag in Bordeaux te zijn.
Wat een ervaring weer om over de quais te laveren, tussen en om steppende peuters, skaters, verklede jongeren, dansende ouderen, muziek-en potsenmakers. Een step is een ideaal vervoermiddel in dergelijke omstandigheden.
,
Een koffietje en een bescheiden lunch op Saint Pierre.
Even bijkomen.
En weer verder op de step. Wij hebben de hele quai gedaan, die veel langer bleek dan we gedacht hadden. Op de step kom je nog eens ergens.
En terug opladen maar weer, want ik begin nu mijn kuiten al te voelen, aan morgen zal ik nog niet denken.
Omdat het vandaag broers en zussendag schijnt te zijn, heb ik deze foto op facebook gezet. Wij kinders zien er lief en wat bedeesd uit,
moeder zacht en vader gespannen. En dat was hij ook, want het was 1949, nog maar vier jaar na de oorlog en we hadden nog steeds niets. Als opzichtertje derde klas bij Rijkswaterstraat, viel er ook niet direct verbetering te verwachten. Na drie kinderen vond hij het gezin compleet, maar toch kwamen daar nog eens twee ongelukjes bovenop. 'Nu zijn we helemaal ongeneeslijk arm', kreunde hij toen moeder zei dat ze zwanger was van Ruud. En tja, toen sloop ik er ook nog eens achteraan.
Als wij kinderen ergens om vroegen of zeurden, zei onze moeder altijd: 'Ga maar naar het kanaal kijken of het geldschip al aangekomen is'. Soms gingen we inderdaad even checken (je weet maar nooit), en dan was ze weer even van ons af.
Dit zijn voor mijn ouders het armste jaren van hun leven geweest.
Zij hadden ook wel pech met de tijd waarin zij jong waren. Eerst de crisis, toen ze daar een beetje boven op waren 'moesten' zij trouwen, huis inrichten, baby financieren en bij het tweede kind brak de oorlog uit. De eerste jaren daarna was het nog steeds op een houtje bijten. Pas toen het geldschip daadwerkelijk aanmeerde, rond 1960, raakte de man een beetje uit de stress.
Hier met tante Jopie en oma Heijnen op de kermis. 1964.
Een hemelsbreed verschil met bovenstaande foto.
In de kerkbuurt om de Duitse voetballers, die gekomen waren ter gelegenheid van een uitwisseling, uit te wuiven. rond 1960.
Onze Pa uiterst rechts. Met Mieke, Frits, Moe, Rita, Ruud, Ome Chris, Lo, Harry Molenaar en Pa. En nog een onbekend kopje achteraan. 15 jaar na de oorlog en alles was weer opgelost.
