Met een kale kop in het armenhuis.

 Maandag waren Marimon en ik 24 jaar getrouwd. Ik heb ik een foto van dit gebeuren op facebook gezet.

Dit was de volgende dag:

Vooraan Ivar. Er achter links ik, met Carla, Ruud en de kleine Vanessa, nog maar net 13. Helemaal rechts Geert. 
Op de trouwdag was het prachtig weer, 13 okt. 1990, en de dag erna ook.

Ik was op van de zenuwen, waar heb ik nu weer voor getekend?

Het was ook maar niet niks, vanuit het middelpunt van het stadje T. waar ik iedereen kende, naar het Gooi gelanceerd. Een ware cultuurchoc.

Zeventien jaar eerder, had ik hetzelfde gedaan, maar dan andersom, van Amsterdam naar IJzendijke (Zeeuwsch-Vlaanderen), met een baby van 6 maanden en een uithuizige man. En zonder rijbewijs.
Dat was pas een echte cultuurchoc. Wat een eenzaamheid.

Ik kan mij niet voorstellen dat 'het', al 24 jaar geleden is. Zouden de volgende 24 jaren ook zo snel gaan? 
Het is theoretisch mogelijk dat wij nog 24 jaar getrouwd blijven, dan zal ik 90 zijn en Marimon 97. Maar dat zal wel niet, want hoewel in theorie praktijk en theorie hetzelfde zouden moeten zijn, is dit in de praktijk meestal niet zo (dit volgens een ons wel bekende voetballer). En hij heeft gelijk.

Maar stel dàt. Moeten wij er dan blij mee zijn? Hoe zal onze wereld er dan uit zien? De crisis zal zeker niet over zijn. Het huidige economisch-maatschappelijke systeem van zo snel mogelijk opmaken wat er is  en dan lenen van de toekomst, kan niet voor altijd standhouden. Er zijn al scenarios voorspeld dat we teruggaan naar het leefniveau van rond 1880. Als oude vrouw in het armenhuis!.
Dat is nu precies wat mijn vader zaliger vroeger voorspelde: Als je je best niet doet op school, kom je later met een kale kop in het armenhuis terecht. En ik deed mijn best niet op school, dus...

Maar er kunnen nog veel erger dingen gebeuren, zoals verdrinken in een vloedgolf vanuit de Gironde wegens het stijgende water, of niet overspoeld worden door water, maar door op drift geraakte mensenmassa's uit opdrogende of verzuipende landen. Of door mensen op de vlucht voor armoede of oorlogsgeweld. Dat is al bezig. Kijk eens naar de angstaanjagende toestanden bij Calais, met al die landverhuizers die vrachtwagens op weg naar Engeland in steeds grotere getale aan het bestormen zijn. Al die dobberende bootjes met vluchtelingen op de Middellandse Zee. De duizenden aangespoelde lijken. Al die (overlevende) mensen moeten ergens heen. En dan heb ik het nog niet eens over die engerds van de IS, die straks voor mijn deur staan. Nee, ik ben niet somber.

Voordeel is, dat met een steeds slechtere gezondheidszorg, en steeds meer oudjes die de spoeling dun maken, wij niet aan zo'n hoge leeftijd toe zullen komen. Maar wie weet? 
Ik vind het wel een spannende tijd waarin wij leven, daarom wil ik nog wel 24 jaar erbij, om te kijken hoe het afloopt.