Broers en zussendag. 65 jaar geleden.

Omdat het vandaag broers en zussendag schijnt te zijn, heb ik deze foto op facebook gezet. Wij kinders zien er lief en wat bedeesd uit,
moeder zacht en vader gespannen. En dat was hij ook, want het was 1949, nog maar vier jaar na de oorlog en we hadden nog steeds niets. Als opzichtertje derde klas bij Rijkswaterstraat, viel er ook niet direct verbetering te verwachten. Na drie kinderen vond hij het gezin compleet, maar toch kwamen daar nog eens twee ongelukjes bovenop. 'Nu zijn we helemaal ongeneeslijk arm', kreunde hij toen moeder zei dat ze zwanger was van Ruud. En tja, toen sloop ik er ook nog eens achteraan.

Als wij kinderen ergens om vroegen of zeurden, zei onze moeder altijd: 'Ga maar naar het kanaal kijken of het geldschip al aangekomen is'. Soms gingen we inderdaad even checken (je weet maar nooit), en dan was ze weer even van ons af.
Dit zijn voor mijn ouders het armste jaren van hun leven geweest.

Zij hadden ook wel pech met de tijd waarin zij jong waren. Eerst de crisis, toen ze daar een beetje boven op waren 'moesten' zij trouwen, huis inrichten, baby financieren en bij het tweede kind brak de oorlog uit. De eerste jaren daarna was het nog steeds op een houtje bijten. Pas toen het geldschip daadwerkelijk aanmeerde, rond 1960, raakte de man een beetje uit de stress. 

 Hier met tante Jopie en oma Heijnen op de kermis. 1964.

Een hemelsbreed verschil met bovenstaande foto.

In de kerkbuurt om de Duitse voetballers, die gekomen waren ter gelegenheid van een uitwisseling, uit te wuiven. rond 1960.
Onze Pa uiterst rechts. Met Mieke, Frits, Moe, Rita, Ruud, Ome Chris, Lo, Harry Molenaar en Pa. En nog een onbekend kopje achteraan. 15 jaar na de oorlog en alles was weer opgelost.