Weer een stukje lichter..

Oktober 26, een stralende zon aan de Gironde.

Even een résumé van de afgelopen week. Maan-dins en woensdag, de hele dag met takken gesleept en gebrand.

Marimon kon niet meer stoppen en zaagde tot slot nog een acacia om. Die groeien hier als kool en voor je het weet zie je de Gironde verdwijnen.

Weg boom. Hebben we over 2 jaar weer stookhout van. We gaan er palmen voor in de plaats zetten, die worden niet zo hoog.

Donderdagavond had ik een nabespreking met paëlla over de geslaagde toneelvoorstelling. Wij hadden niet durven hopen dat het zo'n succes zou worden en tot overmaat, zijn we uitgenodigd om in Mortagne te komen spelen. Eigenlijk had ik ook gedacht aan ons eigen dorpje, maar het comité des fêtes komt maar niet van de grond. Nu is de kersverse voorzitster weer opgestapt, samen met de secretaris. Zij vonden de sfeer te ruzie-achtig. Het zijn nieuwkomers in het dorp en ik denk dat zij nog moeten wennen aan de Asterix-achtige atmosfeer hier. Het heeft allemaal niets te betekenen, na een hoop geschreeuw drinken ze samen weer een pineau, je moet er niet zo zwaar aan tillen. Anyway, voor de paëlla avond had ik wat kannen Sangria gemaakt, op goed geluk (à la bonne foi), want ik had het nog nooit eerder gedaan. Wat wijn, wat vruchten en tot slot had ik er nog een fikse scheut grappa in gekieperd. Nou, dat heb ik geweten, mijn hoofd staat nog steeds niet helemaal recht. De anderen heb ik nog niet weer gesproken.

Donderdag kocht ik bij de Secours Populaire voor 5 euro een schattig wastafeltje, dat heel mooi in de hal paste.

 Maar daardoor moest de Indische kist die er al 7 jaar staat, het veld ruimen. Die gaat dan weer naar de Secours. Maar eerst moest hij leeg. Nou, daar ben ik dan de hele zondag mee bezig geweest, want hij zat vol herinneringen. De belangrijkste heb ik verzameld en in een kleinere kist in het boudoir gestopt. Mijn hele leven in 45 dm3. D.w.z., mijn geschreven leven. Beeltenissen zitten elders.

Nu nog al die cassettebandjes. Een hele doos met opnamen van radio Salto, de Italiaanse radio in Amsterdam waar ik belangeloos voor werkte, in de vuilnisbak. Marimon vindt dat ik ze moet bewaren. Voor wat? Ik zat daar helemaal niet graag in dat benauwde hokje op het Rembrandtplein in een micro tegen niemand te praten. Ik was altijd bang dat die oude tent daar in de fik zou vliegen, dan zou je er als een rat in de val zitten met al die gangen en kamertjes waar geen begin en geen einde aan zat.
En al die jaren heb ik er nooit meer naar geluisterd, dus ik zal ze ook niet missen. Heerlijk, ik ben weer een stukje lichter...