Koop gesloten

Hij was niet dood, hij was niet ziek, hij was slechts verliefd...

Gistermorgen acht uur in een stevige mist en route pour la Normandie.
Een half uurtje te vroeg, in de auto voor de Agence zitten zenuwen.
Klokke twee knarste de deur van het slot. 
Bonjour, klein probleem, kunt u nog tien minuten wachten, want mr. Lazarus, de coördinator in Engeland heeft een dubbele afspraak gemaakt, ik verwacht nog een stel dat rechtstreeks uit Engeland komt om hetzelfde pand te bezichtigen. Boem....
Dat hadden we niet verwacht! Een concurrent, en nog wel tegelijk met ons. Dat heeft die Lazarus expres gedaan, kan hij ons tegen elkaar uitspelen. Madame Florence van de Agence vond dat stiekem misschien ook wel want, ze zei ons dat ze niet te lang op ze wilde wachten, want wij waren tenslotte het eerst (en op tijd) gearriveerd. Ha, dachten we. Nog een kans. Maar daar kwamen ze al de hoek om. Ik dacht dat het het beste was, als wij bij Florence in de auto zouden gaan, want dan konden wij haar onderweg al wat opwarmen. Winnen voor de goede zaak (onze zaak).

Door de mist heen, was de omgeving prachtig. Het bijbehorende dorpje groter dan ik, na een bezoek op street view, had gedacht. Verscheidene kleine middenstand was aanwezig. Het huis was naar ons idee kleiner, maar intiemer, lief, warm.

We dachten gelijk en tegelijk: Dit is haar, dit moeten we hebben.

Deze foto is genomen vanaf het land van de buren. De kapel lijkt wel bij ons in de tuin te staan, maar staat, evenals het pad er naar toe, op gemeentegrond. Eens per jaar, in augustus, is hij een weekend geopend voor publiek en krijgen wij mensen op ons pad. Gezellig..! Gaan we ijsjes verkopen.

Het huisje dat achter het huis staat, hoort er niet bij, zoals wij aanvankelijk dachten. Het staat buiten ons terrein en is in het bezit van een boer, die er nooit komt.

Zo liepen wij, samen met de makelaar en twee kopers in spé, in volledige harmonie,door het huis. Aardige mensen, onze Engelse concurrenten, die duidelijk meer geld te besteden hadden dan wij. 
Hier kunnen we nooit tegen opbieden, zei Marimon somber.

Overal, door het hele huis lag vaste vloerdedekking.

Nergens scheuren, geen verborgen gebreken, alles netjes in de verf, geen vocht-of lekplekken.

Het voelde helemaal als thuis, en toen de concurrent het dakraam in de slaapkamer opende om het uitzicht te bewonderen, (prachtig) of misschien wel om te zien of het raampje naar behoren

scharnierde, dacht ik: Pas toch op, je lekt op mijn vloerbedekking!

  

Na bezichtiging kwam het moment van de spijkers met de koppen.
We zagen dat de Engelsen bijzonder geïnteresseerd waren.
Zij wisten waarschijnlijk niet, dat de boel bij een andere makelaar was afgeprijsd. wij wisten dat wèl en hadden dat al met Florence doorgenomen. Wij hadden dat eerder per mail,ook al aan mr.Lazarus laten weten, maar die had wijselijk geen sjoege gegeven. Vandaar dat hij die Engelsen op ons dak had gestuurd. Mad. Florence vond deze handelswijze geen stijl, bleek later maar al te duidelijk.
Maar de Engelsen zouden uitgaan van de oorspronkelijke hogere prijs, dus hoger bieden. Gevaar!

Dan blijkt maar weer het nut van meertalig zijn. De Engelsen spraken en verstonden geen woord Frans, terwijl wij hun conversaties konden volgen. Aan het einde van de rondleiding, voor we in de auto's stapten, fluisterde ik mad. Florence in het oor dat we het gingen kopen. We willen. We moeten! Nu!

Tot onze grote opluchting loste alles zich op, doordat de Engelsen bij het huis afscheid namen, omdat ze terug moesten naar Engeland. Ze zouden later beslissen. Maar later, dan is het te laat!!

Terug bij de makelaar noemden wij onze prijs. De laagste prijs waarvoor het aangeboden was. We gingen niet meer pingelen of afdingen, de prijs was al laag genoeg en je moet je mazzel niet tarten.

Goed, zei mad. Florence. Ik ga de eigenaar mr. Allan proberen te bereiken om te onderhandelen over de prijs en by the way, willen jullie misschien ook het meubilair overnemen? Ja, best wel, zeiden we. Noem maar een prijs. Tegelijkertijd zou ze ook onze makelaar hier in Saintes bellen om te vragen hoever het stond met het tekenen van de papieren voor de verkoop van ons huidige huis.

Ga maar even in het café zitten, zei ze. Dan ga ik onderhandelen met de eigenaar, die dus niet dood of ziek was, zoals wij veronderstelden, maar gewoon een nieuw liefje had, die niet naar Frankrijk wilde.

In het café aan de overkant bespiedden we de bewegingen in het makelaarskantoor en wachtten tot de witte rook uit de schoorsteen zou gaan komen.

Dat wachten duurde nog vrij lang, want de eigenaar was niet te bereiken. Wij hebben het halve stadje doorkruist in de bijna vrieskou en daarna nog rondjes in de omgeving gereden om op te warmen en toen eindelijk: drrring!! De telefoon. Een lachende mad. Florence: Het is voor elkaar!

Eindresultaat: We krijgen het voor de laagste vraagprijs plus als bonus het complete meubilair plus accessoires zoals orgel, T.V., kortom de hele inboedel, gratis erbij!!

Ze gaat een lijst maken van de hele inboedel, met de geschatte waarde hiervan, die ze weer aftrekt van de koopsom (op papier), zodat we minder notariskosten hebben.

En dan zeggen ze nog dat Franse makelaars niet te vertrouwen zijn!