Een kwakkelzomer.

Wat ben ik toch blij met het weer hier. Hetzelfde als in Nederland eigenlijk. Vroeger noemde ik dat een kwakkelzomer, maar nu ik slechter tegen hitte en direkte zonnestralen kan, vind ik het ideaal. Misschien is er toch een verschil met Nederland, de wind is hier niet zo kil en dat scheelt een jas. De laatste dagen maak ik (en soms wij) weer fietstochtjes. In het vroege voorjaar zag ik hier eerst alleen narcissen en later alleen rododendrons, zodat ik mij begon af te vragen of er wel andere bloemen bloeiden. Dat valt goed mee.
Komende herfst ga ik tuinen plunderen.

Er groeit hetzelfde als overal aan de midden-westkant. Hetzelfde als in de Charente en ook in Nederland, eigenlijk.

Wat er wel uitspringt hier zijn de rodo's overal, ook langs de wegkant, en de hortensia's. Dat zegt iets over het water dat hier valt, of zou moeten vallen, want we hebben er nog niet veel van gemerkt.

Onze hortensia's beginnen een heel klein beetje te kleuren, net als de kersen.

Zij staan hier ideaal, op het zuiden met de regenpijp (links) die ze rechtstreeks van water voorziet. Die akelige kippen zien er ook hun voordeel in en hebben hun daartoe bestemde leghokjes de rug toegekeerd. Sinds een week moet ik met mijn artritisknieën op het grint om mijn maaltijd tussen de hortensia's bij elkaar te grabbelen.

En dan die koeien met hun goedige koppen. De stiertjes, die op elk moment van de dag moeder's uier dwingelandig opeisen. En zij blijft staan, lief, rustig, geduldig. 
Zij loeit niet: 'Donder nou es op snertjong met je gedram, zie je niet dat ik sta te grazen?' Zo'n koe doet me denken aan de moeder van een vriendinnetje van vroeger. Dat was ook zo'n lieve, trage, zware vrouw met dezelfde zachte oogopslag. Haar vader daarentegen was een driftig klein kereltje, de huisdemoon, die de boel terroriseerde.
Als je vroeg of vriendinnetje meemocht naar het een of ander, zei hij dat hij er over moest denken en dat we het antwoord zouden krijgen om 3 uur 's middags. Zaten wij uren te wachten en dan had je nog kans dat het antwoord 'nee' was. Weg dag. 
Mijn vader was dan wel een marmite pression (een snelkookpan), maar dit soort sadistische geintjes was hem vreemd.

Dat kleintje ligt daar zo verlaten. Ik weet niet welke moeder haar toebehoort, maar verderop lag er wel een met een grote rode bobbel uit haar achterwerk. Wellicht was zij de volgende er uit aan het persen, maar voor ik mijn fototoestel uit mijn tas van onder de snelbinders vandaan had, was zij alweer opgestaan en niets duidde meer op een naderende bevalling. Koeien kunnen toch rap zijn, als het moet. Of ik ben zo traag.

Hier krijgt de kleine al iets meer aandacht. D.w.z., er staan meer koeien omheen, maar geen kijkt naar haar om.

   Dit instortende huisje intrigeert ons al een poosje. Zou het een herberg/café geweest zijn? Is wel gunstig gelegen op zo'n kruising van wegen. Een opknapperdje. Marimon ziet er wel brood in.

Het interieur.

Zie de stamtafel. Volgens mij ligt daar ook nog een vloerkleed.


Zondag waren we in Domfront, een English breakfast eten bij Molly's.

Het is de laatste week dat ze open zijn, want hoewel ze er pas een jaar zitten, verkassen ze naar Mayenne, waar ze een groter restaurant met meer mogelijkheden openen. Hier kun je n.l. alleen English breakfast en Fish and Chips met Mushy Peas eten. De direkte aanleiding tot dit besluit was, dat de huisbaas de huur drastisch wilde verhogen. Nu heeft hij zichzelf in de vingers gesneden, want ik denk niet dat hij nog nieuwe huurders krijgt.

Domfront is hard aan het achteruitgaan. In de oude bovenstad lopen nog wel toeristen rond en zitten de terrassen nog vol. Maar als je naar beneden loopt, zoals in het straatje van Molly's, staat alles leeg of er zit een verzekeringskantoor in. Gorron is nu the place to be.
Velen proberen hun kans daar waar er nog wat leven in de brouwerij is. Ik heb er sinds kort het zwembad ontdekt.

Volgend blog een reportage over Gorron.