Moederziel alleen op La Chapelle.

Moederziel alleen op La Chapelle, voelde de eerste dagen verlaten aan. Om mij beter te voelen, speelde ik dat het erger was. Robinson Crusoë, op zijn eiland met alleen wilden, wat je zou kunnen vergelijken met de mij omringende boeren. Ze zijn er wel, maar wat moet je er tegen zeggen. Fait trop chaud, fait trop froid, pas de pluie, trop de pluie, ça pousse? Voilà. Klaar. 

De volgende dag klaarde het weer op en dat scheelde al de helft.
In de tuin hakken en knippen met af en toe een zonnetje. Ik begon mijn zegeningen te tellen. Er zijn de poezen en de kippen, de kikkers en de visjes in de vijver en al dat jonge goed dat opkomt.
En dan nog de bakker en de slager en de postbode. En internet!
Dat is al veel meer dan Robinson had. We slaan ons er wel door. On se débrouillera.

Dan, een paar dagen later, is het ineens stralend weer. Ik ga een rondje fietsen en zie dat onze Engelse buurvrouw in haar vakantiehuis is aangeland. Even begroeten en weg eenzaamheid.

's Avonds eet ik bij haar. Allerlei lekkere opgerolde dingetjes.

Vandaag zijn we gaan lunchen een dorp verder in het café waar we zaten te internetten tijdens de verhuizing.

De jonge Engelse eigenaresse, die samen met haar man (de kok) het bedrijf runt. 22 is ze pas.


Eèn levende ziel in de buurt en het verlaten gevoel is weg.
Gelijk een kip die alleen achterblijft als zijn zuster is gedood. Die kwijnt weg totdat er een vervangster is, geeft niet wat voor een. Geiten, ezels, schapen, zij kunnen niet alleen.

Ho, de vergelijking met de kip is niet helemaal juist. Zij is bang voor een dreiging vanuit de natuur, daar tegen zoekt zij bescherming. Zoekt de mens geen bescherming? Natuurlijk wel. Maar niet alleen tegen de natuur, maar ook tegen zijn medemens.
Als ik hier als enige groene niet-spuiter een bord aan mijn deur hang tegen het met gif bespuiten van mijn kerkplein, tegen het met de trechter stuffen van ganzen en tegen Marine le Pen, staat binnen de kortste keren de hele boerenstand met hooivorken op de hof. Ik treed dus niet naar buiten met mijn mening, wat inhoudt dat ik, als het puntje bij het paaltje zou komen, omringt blijk door vijanden.
Dus zoek ik een zwijgende medestander. De Engelse buurvrouw .

Zo kunnen wij allemaal wel alleen wonen, maar hebben wij toch een réseau achter de hand van verwante zielen.
Vrienden, familie, buren, collega's. 

Ik heb dat hier nog niet opgebouwd, vandaar mijn eenzaamheid.