En daar sta je dan ineens in je gele néopreen bloemenrok midden in Parijs. Dat hadden ze op La Chapelle niet kunnen denken.
We waren zo opgewonden als kinderen op een schoolreis, zo erg zelfs dat Marimon in de trein niet meer wist hoe hij een foto vanaf zijn mobiel op facebook moest zetten.
Een paar uur later droeg vader trein zijn provinciaaltjes aan de grote stad over.
Heel duidelijk was het daar niet. Geen bord wees ergens naar toe. Je kunt naar links of naar rechts, op goed geluk. Wij kozen rechts.
Daar was het eerste bord met stadsplan. Marimon vindt daarmee altijd goed zijn weg, gelukkig. Ik wens mij meer een kaart als het rad van fortuin, die ik in de gewenste richting kan draaien. Marimon kan de kaart in zijn hoofd draaien, blijkbaar. Dat schijnen mannen te kunnen. Later liepen we toch verkeerd, maar dat kwam omdat een werknemer van de ville de Paris het bord naar de theaters in de foute richting had geplaatst. Daardoor hebben we wel een omweg gemaakt, maar gelukkig leidde deze route ons helemaal rond de begraafplaats van Montpartnasse, die we een volgende keer zeker uitgebreid gaan bezoeken, (als we betere schoenen aan hebben).
Een paar keer vragen, meestal aan de verkeerde, ook een zoekende toerist, en ineens stonden we in dè straat.
Rue de la Gaîté, straat van de vrolijkheid. Een hele straat vol met restaurants, bars, theaters en music-halls. Zelfs Bobino!
Dit was het uiteindelijke doel van onze reis. Le théâtre de la Rive Gauche, waar '24 heures de la vie d'une femme', werd opgevoerd.
Een theaterbewerking door Eric Emmanuel Schmitt, van een verhaal van Stefan Zweig. Waarvan, naar ik nu pas op internet ontdek, verscheidene films zijn gemaakt. De eerste al in 1931. De laatste in 2005. Des te later in de tijd, des te meer sex. Zonder sex, geen publiek. Terwijl dit helemaal niet de gedachte was achter het verhaal. De toneelversie was weer hoe het oorspronkelijk bedoeld was. Wat een prachtige voorstelling.
Hoe kun je in een uur en een kwartier een voorstelling neerzetten,
dat het hele verhaal omvat en dat blijft boeien, minuut per minuut.
Clémentine Celarie, ik had nooit van haar gehoord, ik zal haar nooit meer vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten