Ach wat was ik vorige week toch zielig alleen op La Chapelle.
Zondag veranderde alles eensklaps, toen Marimon knarsend en krakend met een auto vol plantgoed het erf op kwam rijden.
Een paar uur eerder had hij al gebeld: -Ik weet niet of ik het haal, want uit de versnellingsbak komen helse geluiden-.
-Bel me als je strandt, dan kom ik tenminste de plantjes redden-!
De plantjes zitten inmiddels veilig met de wortels onder de grond. Heeft wel een hele week geduurd, en niet alleen door hun aantal, maar ook omdat het omstandig planten is hier. Eerst moet je een 10 cm dikke laag grint weghalen, dan een rondje uit de plastic beschermlaag snijden en dan pas kun je planten.
Verder veel red tape. De nieuwe kentekenbewijzen waren vorige week plotseling toch nog aangekomen en de bijbehorende platen konden op de auto's geschroefd. Bij het nakijken van de post bleek dat woensdag de laatste dag voor het invullen van het Franse belasting formulier per internet was. Omdat het een nieuwe, 'simpeler' versie was, nam het invullen een dag in beslag.
Tussendoor waren we met de krakende Suzuki Swift bezig. Of liever de garagiste, waarvan we sinds vanmorgen weten dat hij Gaëtan heet, was er zoet mee. Eerst was de vraag: Is het de versnellingsbak of de koppeling. Het laatste zou gunstiger zijn dan het eerste. Het bleek het eerste. Omdat de katalysator ook al aan zijn eind is, dachten we dat de auto de reparatie niet meer waard zou zijn. Marimon was al op het internet aan het struinen voor een vervanger. Even naar de garage voor overleg. Maar na de plensbuien van donderdagavond, wilde mijn oude paarse dame vrijdagmorgen niet starten en zaten we helemaal zonder vervoer. Op de fiets door de regen om brood? Na een uurtje opdrogen deed zij het gelukkig weer. Maar vanmorgen hetzelfde liedje. Inmiddels kennen we de gebruiksaanwijzing:
Stort het wel dan start zij niet en start zij wel dan stort het niet.
Vanmorgen in de garage gekozen voor een nieuw scenario.
De garagiste heeft een occasieversnellingsbak weten te scoren, alles bij elkaar komt het op 1000 euro. Veel geld, maar een nieuwe kost meer. Bovendien zijn we aan haar gehecht en hadden we geen behoorlijk afscheid kunnen nemen. Zet de trekhaak, die Gaëtan er op Marimon's verzoek had afgesloopt, er maar weer op. Hè, hè.
Dan zijn we nog bezig om onze reis naar Parijs a.s. zaterdag, voor te bereiden. Het gaat de trein worden, maar wat een gedoe om dat uit te zoeken. Vanaf Flers, de dichtsbijzijnde grotere plaats met een station, kun je alleen om 6 uur 's morgens een direkte verbinding naar Parijs krijgen. De rest gaat over Le Mans, Caen, kortom, je ziet half Frankrijk voor je op bestemming bent. Gelukkig gaan er 's avonds, in het weekend tenminste meerdere treinen terug, maar de laatste vertekt om 20 uur. Dat wordt geen nachtbraken dus.
Wij hebben er voor gekozen om de trein te pakken in Argentan. Wel een uur rijden, maar van daar gaan er meerdere treinen. De laatste nog steeds om 20 uur. Geeft in ons geval niet, want wij gaan een theaterstuk zien in de middagvoorstelling vlak bij gare Montparnasse, waar de treinen uit Normandië aankomen.
Wij hebben ook de eerste onweersbui met bijbehorende wolkbreuk hier mogen beleven. Terwijl ik des middags nog zo lekker onder de oude eik lag te lezen, barstte enige uren later het onweer los
Donker op klaarlichte middag.
Een druk weekje weer. Ja, met Marimon's wederkomst is niet alleen mijn eenzaamheid, maar ook mijn rust verdwenen!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten