Ik heb me tot bladzijde 93 door het verhaal moeten ploegen, de protagonist's sexuele avonturen met jonge studentes tot in de finesses moeten meemaken en zijn al even gedetailleerde dranklijst mogen meeturven, tot het moment dat hij dan eindelijk zijn vriendin en bedmaatje op het vliegtuig naar Tel Aviv had gezet, en het verhaal eindelijk kon beginnen... Dacht ik...
Maar eerst moest ik nog langs een aantal escortgirls, de een nog jonger en mooier dan de ander, die hem graag ter wille waren en niet alleen voor de centen... Dacht hij...
De hoofdpersoon van het verhaal is een professor aan de Sorbonne, een groot kenner en bewonderaar van het oeuvre van Joris-Karl Huysmans, met wie hij zich identificeert. De schrijver op zijn beurt, identificeert zich weer met de professor, die een verbeterde uitgave van hemzelf is.
Door de ogen van deze professor beleeft de lezer een politieke en godsdienstige overgang naar de islam. De traditionele partijen zijn uitgespeeld, de strijd gaat tussen het Front National en de Moslimbroederschap. Van strijd is echter nauwelijks sprake, de Moslimbroederschap wint de verkiezingen en de overgang naar de islam gaat heel zacht en geleidelijk. Het volk wint er wat bij en verliest er wat bij. Zoals de door de IS overwonnenen die in het kalifaat leven, zeggen dat er best mee valt te leven als je je maar aan de wetten houdt. De professor (die ik verder zal aanduiden door 'de schrijver', want uiteindelijk is het een en dezelfde persoon), zal zich ook tot de islam bekeren; omdat hij wel moet, anders raakt hij zijn baan bij de universiteit kwijt, en daardoor zijn sociale contacten en zijn verse voorraad tweede jaarsstudenten, maar het komt hem ook niet zo slecht uit, want het vrijgezellenleven is hij beu, net als de bestelde escortmeisjes en kant-en klaarmaaltijden en uiteindelijk ook zichzelf. Hij is zijn geloof in een god kwijtgeraakt, maar ook zijn geloof in deze maatschappij. Hij zit in hetzelfde gat als waarin de hele athéïstische Westerse maatschappij aan het wegzinken is en dat klaarligt om door een of andere zingeving die zich op dat moment aandient, zoals in dit geval de islam, te worden gevuld.
Voor hem is de bekering tot de islam dan ook een oplossing voor zijn gebrek aan levensdrang.. Wat hij zoekt is een stoofpotjesvrouw van rond de veertig en nog een meisje van vijftien erbij voor de sex. Bij de islam (in het verhaal), krijgt hij het allemaal, hij hoeft niet meer naar dating sites of escortbureaus, de koppelaarster vindt voor ieder potje zijn dekseltje. De universiteit heeft er ook voordeel bij, want de sheiks uit Saoudie-Arabië brengen stapels oliedollars naar de Sorbonne. De werkloosheid is opgelost nu vrouwen niet meer mogen werken. Na zeven jaar lagere school een certificat d'études, zoals dat in Frankrijk in vroeger dagen was. Daarna de meisjes naar de huishoudschool en de jongens een vak leren. Een enkele jongen mag doorleren.
Was het vijftig jaar geleden bij ons anders? Neen. De onderwijzeres moest gelijk haar baan opgeven zodra zij haar jawoord aan haar heer-gemaal gegeven had. Verreweg de meeste vrouwen stopten met werken zodra er een kind op komst was en vaak al eerder. Mannen zagen niet graag dat hun vrouwen buiten de deur werkten, zij vonden dat een tekortschieten als kostwinner en beschermer van het gezin, de hoeksteen van de samenleving. Misschien waren ze ook wel bang voor ontrouw en inderdaad, hoeveel secretaressen verleiden niet hun baas? Of tandartsassistenten, die er met de tandarts vandoor gaan?.
Bovendien zou dan hun prakkie niet om klokke zes klaar op tafel staan. Maar er waren ook nauwelijks crèches toen, waar zouden de moeders hun kroost moeten laten. Net als men toen vond en de islam nog steeds vindt:
De beste koetjes staan op stal, de slechte vind je overal.
Wat vond ik van het boek? Het viel mij tegen. Ik vond het een tam verhaal. Een moslim overname zou je veel spannender kunnen brengen, maar goed, het ging er juist om hoe makkelijk de mens van gedachte kan veranderen, als het hem zo uitkomt. Daar is de schrijver wel in geslaagd.
Zijn persoonlijke afgang vond ik echter heel deprimerend. Deprimerender dan die hele moslim overname.
Een gedeelte van de tekst is me ook ontgaan omdat ik niet wist waar hij het over had. Ik ken de meeste van die Franse schrijvers en denkers niet. Geen idee. Aangezien ik mag aannemen dat ik er met mijn Franse opleiding meer van weet dan de gemiddelde lezer, heb ik zo'n vermoeden dat de meeste lezers maar wat aanmodderen.
De portie sex snapt iedereen wel, maar is stomvervelend. Misschien leuk voor hem om op te schrijven, heeft hij ook nog wat.
Want ik denk niet dat hij, met zo'n uiterlijk, in het echte leven zulke willige, leuke meisjes tegenkomt. Arme, eenzame, donder.
Wat is het toch een heerlijk klimaat hier. Meestal rond 23 graden en wisselend bewolkt. Ik voel mij in de zomermaanden dan ook niet meer een gevangene in eigen huis. Heerlijk buiten werken, wat ik dan ook elke dag doe. Vandaag het achterterras van de garage annex toekomstige gîte aangepakt. Het onkruid, hoewel er steentjes liggen, stond er kniehoog en Allan's bouwafval lag er nog steeds. Ik heb als kers op de taart het turquoise tuinsetje er neergezet. En toen was er koffie om de sfeer aldaar op ons in te laten werken en verbeelden dat er al gasten in de gîte zijn.
KOFFIE!!!
Sinds gister heb ik er echter nog een tweede tuintaak bij.
Als boetedoening voor mijn ongetwijfeld begane zonden, haal ik met engelengeduld de klimop uit de meidoorheg die het kapelletje omarmd. Marimon gaat om dezelfde reden de deur schilderen. De adelijke erfgenaam en ex-eigenaar, gaf ons in vol vertrouwen de sleutel, nadat hij ons over zijn beruchte familie had verteld, die naar verluid de Engelsen èn de Saracenen uit Frankrijk had verdreven. Dan kunt u nu opnieuw beginnen, merkte ik bijdehand op, want ze zijn allebei weer in grote getale aanwezig.
Ha ha ha, dat vond hij wel leuk.
De heg. De klimop heeft de halve struik al opgegeten. Ik heb er nog maar twee bevrijd in twee dagen. De adelijke erfgenaam heeft de kapel aan de kerk gegeven. Onze buurman van over de 'grote weg', heeft de bron, het meertje en het land er omheen gekocht. De kerk doet niets aan onderhoud, die schudt slechts collectebussen leeg in het Vaticaan. De boer en de Heer geven elkaar de schuld van het slechte onderhoud. Dan doen wij het maar. De meidoorn hoeft niet de dupe te zijn van onderling gekrakeel.
Het schone terras achter de garage/gîte, met uitzicht op de kapel en een eeuwenoude kastanje, waaronder ik tijdens warme dagen verkoeling zoek. Zie foto enkele blogs geleden.
Terras in langsrichting.
Verder hebben we eindelijk een tandarts gevonden, een brommende Belg die overal tegen is. Hij ligt o.a. overhoop met de Sécu, het centrale verzekeringssysteem voor ziektekosten, gesponsord door de overheid. Hij probeert iedereen ervan te overtuigen dat niemand verplicht is zich daar te verzekeren. Dat zij profiteren van het gegeven dat er geen concurrentie is. Maar wat profiteren, waarvan, van wie? Zij hebben een miljardengat in de begroting, dus zij zullen zeker geen winst maken over onze rug. Wie vult dat gat, eigenlijk? Want iedereen krijgt netjes betaald, de zieken en invaliden, de ambtenaren, waarvan er veel te veel zijn maar die de zaak toch niet rondkrijgen als je ziet hoe lang je op je simpele verzekeringskaart moet wachten. Vanuit Nederland hoor ik via de sociale en andere media veel geklaag over bezuinigingen in de ziektekostenwereld. Hier durft de overheid geen enkele bezuiniging aan. Kom niet aan onze rechten! Heel Frankrijk gelijk de straat op als je ze een ander merk aspirientjes voorzet.
Maar goed, wij hebben een tandarts. Als hij nu maar goed boort en vult, dan nemen wij zijn opstandigheid wel op de koop toe.
En we hebben kersen, maar niet van onze boom! Nog geen kers hebben we gegeten, alles voor de spreeuwen en nu de restjes voor de wespen en de vliegen. Nou ja, eentje hebben we gegeten en die was dan wel niet rood, maar wel heel zoet.
Wij halen ze gewoon, net als ieder ander, bij de plaatselijke Coccinelle, een kleine supermarkt waar ze werkelijk àlles hebben, alleen geen honderd merken van hetzelfde produkt.
Hoe geconditioneerd wij mensen zijn, merk ik steeds duidelijker bij het ouder worden. Bij elk woord, elke gelegenheid, is er een associatie. En als je lange tijd met iemand samen bent, heb je die samen. Zo noemde ik vrijdagavond het boodschappenlijstje op: Melk, Karnemelk, Jus d'Orange...en spontaan kwam ons een zowel droeve als vermakelijke gebeurtenis voor de geest.
Jaren geleden alweer, toen we net in de Corrèze woonden, hadden we juist kennis gemaakt met een echtpaar dat al jaren een soort vakantiekolonie organiseerde voor Nederlandse middelbare scholieren. Aangezien zij het harde werken aardig zat waren, zou dit hun laatste kolonie worden. Omdat ze nogal vermoeid oogden en ik had begrepen dat ze nog niet erg gevorderd waren op Frans taalgebied, bood ik aan hen te helpen indien nodig.
Dat bleek twee dagen later al het geval. In de avond ging de telefoon. Ellis, zou jij de weekend arts kunnen bellen, want een van de leraren doet zo raar.
-Wat doet hij dan?
-Hij loopt maar heen en weer, is angstig, probeert de bloemen van het plastic tafelzeil te vegen en praat wartaal.
Ik bel de dienstdoend arts, nog eens en nog eens. Hij neemt niet op.
Ik bel terug: Hoe gaat het nu? -Erger, veel erger, hij is doodsbang.
Ik bel de SAMU nr.15. Ik leg de situatie uit.
-Wat doet hij nu?-
-Dat weet ik niet want ik ben daar niet-
-Waar bent u dan?-
-Ik ben thuis-
-Waarom bent u niet bij de patient?-
-Omdat de patient niet bij mij thuis is-.
Zo komen we niet verder. Gaat u er nu maar naar toe, dan ga ik er ook naar toe, komen we gelijk aan.
Wij waren er eerder. De patient lag in bed en was in een toestand van totale paniek. De SAMU arriveerde snel daarna, met zuurstofmaskers en de hele reut. Tegelijk kwam de huisarts aan, compleet met drankkegel. Patient op de brancard vastgesnoerd en in razende vaart naar het hospitaal in Tulle.
De volgende morgen gingen Marimon en ik daar eens polshoogte nemen. Hij lag nog steeds op de eerste hulp en de verpleging was heel blij met ons bezoek, want ze wisten helemaal niet wie die wartaal uitslaande man was. Een Nederlander, zover waren ze. Kunt u hem verstaan, praat hij zin of onzin? Wij legden ons oor te luisteren. Onzin. Het is wel Nederlands, maar wij kunnen er geen wijs uit. Zij installeerden hem in een kamertje. Wij probeerden met hem te praten. Hij was niet meer angstig, maar wist niet hoe of wat.
De dokter kwam. Wij hadden nog steeds geen idee. De dokter wel.
Vraag eens aan meneer wat hij zoal drinkt.
-Eh, wat drinkt u zoal?
Zonder te blikken of te blozen antwoordde de patient:
-Melk, Karnemelk, Jus d'Orange...
De dokter had na onze vertaling moeite om zijn lachen in te houden. Wij ook nadat de patient het bellenknopje voor de verpleegster aan zijn mond zette. Toen ging ons eindelijk een licht op. Delirium Tremens.
Ik dacht altijd dat je dat kreeg na een ongelooflijke hoeveelheid drank op te hebben. Maar in dit geval betrof het een ver gevorderde alcoholist, die plotseling zonder kwam te zitten. Later hoorden we dat hij al een poos in de ziektewet zat wegens overspanning (alcoholisme) en omdat het beter ging, was hij uitgenodigd mee te gaan op de schoolwerkweek. In de bus dronk hij netjes melk, karnemelk en jus d'orange.. Dat moest wel, want de fles Bokma zat onderin!
Hij is niet met de bus teruggegaan, zijn zoons zijn hem komen ophalen. Arme zoons. Was een aardige man, trouwens.
De hoogtepunten van deze week waren natuurlijk 'de Tour', hoewel ik daar niet wakker van lig. De 14de juli dag waarop de bestorming van de Bastille met veel vuurwerk en wapengekletter wordt gevierd. De ontdekking van Le Bon Coin, waar we een kast hebben gevonden.
En natuurlijk de jaardag van mijn enige kleinzoon, 18 jaar en 1meter 92 hoog. Ik vier dus mijn 18 jarig bestaan als 'oma Ellis'.
De Tour: Stelt voor de leek eigenlijk niets voor. Het uren van te voren aanwezig zijn, omdat je anders met je auto het dorp niet meer in komt, vond ik nog het leukst. Daar met wat medelanders, broodjes etend en rosé drinkend onder de Nederlandse vlag de nationalistische sportfanaat uit te hangen, was wel een bijzondere ervaring. Het circus dat aan de Tour voorafgaat, is vooral snel en oorverdovend, wiebelende meiden smijten waardeloze prullen voor je voeten en soms tegen je hoofd. Ik heb er wel een paar stevige supermarkttassen aan over gehouden. Een Tour-shirtje kostte er 66 Euro. Per internet zelfs 77. Dat is zo duur omdat het in Frankrijk gemaakt is en niet in China (beweerden de slijters).
De 14de juli waarover hier zo hoog van de toren wordt geblazen, houdt meestal niet meer in dan eindeloze rommelmarkten waar dan ook alleen maar rommel wordt verkocht. En dan natuurlijk als klap op de vuurpijl, het vuurwerk. Maar dat is pas om 11uur 's avonds, veel te laat voor bejaarden zoals wij. Wij geven er ook niets om, na drie aaahs en ooohs hebben we het wel gezien. Wij zijn saai.
De ontdekking van Le Bon Coin op een steenworp afstand, schonk ons meer genoegen.
De ene kant van de loods was voor z.g. antiek, met forse prijzen, maar daar viel op af te dingen. De andere kant was de boven genoemde Bon Coin. Je brengt daar spullen en bepaalt samen met de handelaar een prijs. Hij wil er 35% van.
Daar vonden wij deze kast, die de eigenaar/handelaar vanmorgen is komen brengen. Is hij niet mooi?
Hij heeft de stoel die in de hal stond te wachten op een bestemming, ter verkoop meegenomen in zijn busje. Hij gaat er 50 euro voor vragen. Als hij verkocht wordt, hebben we de transportkosten van de kast er weer uit. Het kleed dat we inmiddels opgerold hadden, wilde de buurvrouw graag hebben. Dat hebben we net afgeleverd en in haar slaapkamer glegd.
Nu ligt Marimon's zwarte tapijtje van nog voor ons huwelijk er weer. Net als op Pied Sec en Clamensac en Muiderberg.
Het begint weer als 'thuis' te voelen.
De vloerbedekking moet nog even bijkleuren.
Er was maar een sleutel, die helaas niet op alle deuren paste.
Marimon knutselt het rechterdeurtje open.
Mijn 18 jarig oma Ellis bestaan. Toch een mijlpaal, hoewel ik door mijn desertatie naar het buitenland een oma van lik-me-vessie- geweest ben. Maar de jongen is dank zij de dubbele inzet van de oma en opa van de andere kant, toch naar behoren tot volwassenheid gekomen.
H
Hier met zijn meisje op zijn verjaardag, gister.
Net ook nog tussendoor een bio/onbespoten groenteboer bezocht. Op 1 km. afstand nota bene.
Blettes, Postelein en Worteltjes. Het zag er allemaal prachtig uit.
Postelein heb ik in geen jaren meer gezien. Vroeger vond ik het niet lekker, want zo zurig. En dan met zo'n vies maizenasausje van mijn moeder er over. Rauw is het heerlijk.
Sinds drie weken eet ik alleen nog voedsel dat een mens nodig heeft. Dus gewoon eten aan tafel, maar geen koekjes, snoepjes, chipjes, taartjes, zoetjes, zoutjes, knabbeltjes en knaagjes.
Ik ben 3 kilo afgevallen en voel me fit.
Ons ontbijt.
Meneer Cor Steyn speelt voor u zijn laatste deuntje terwijl hij met zijn elektronisch orgel vervoerd wordt naar de troc.
Het bleek onze laatste kans, want de uitbaatster heeft er zodanig genoeg van dat ze aan het eind van de zomer er mee gaat stoppen. Eigenlijk neemt ze geen spullen meer aan, maar omdat wij dit voor nop aanboden, kan ze het voor een heel zacht prijsje verkopen zodat het zo weg is. Denkt ze. Hoopt ze.
Ook de grote stoel die op het overloopje in de weg stond (en waarin Marimon in slaap pleegt te vallen), is met veel moeite en handigheid van de ontwaakte slaper, naar beneden gekomen.
Hij staat nu zo lang in de hal/eetkamer/ Sociëteit Hollandia te wachten op verder vervoer. Maar nu de troc niets meer aanneemt, en wij er stiekem ook wel een beetje aan gehecht geraakt zijn, hebben wij niet zo'n haast meer om hem de deur uit werken.
In Sociëteit Hollandia, voelt hij zich wel op zijn plaats, en poesje Samir is met geen geweld meer van zijn vers veroverde plekje te krijgen.
Weer een stukje verder met het ontruimen van de garage, die nu eindelijk eens leeg en opgeruimd moet zijn (vind ik).
Ik wil hem ook opgeruimd hebben omdat ik toch met de schout en schepenen in debat zou willen gaan over de mogelijkheid om de garage gedeeltelijk tot gîte om te vormen. De mogelijkheden zijn er zeker, alleen de diocèse werkt niet mee. Dat is de kerkelijke instantie die de Chapelle onder beheer heeft, er zelfs de eigenaar van is en die bedacht heeft dat het hier een soort heilige plek is, niet geschikt voor lallende vakantiegangers. Of misschien is het wel de burgemeester zelf die de boel dwarsboomt, uit nijd dat de vorige eigenaar stiekem een woonhuis aan het bouwen was i.p.v. de garage waar hij een vergunning voor had. Er mag daar i.i.g. nooit gewoond worden, waarom is niet helemaal duidelijk. Of is het om King Arthur, die hier nog steeds schijnt rond te waren...?
Hard gewerkt vandaag in huis en hof. Vanavond naar de aquagym in het zwembad in Gorron geweest, waar morgen de Tour langskomt. Natuurlijk zitten we er vanaf de morgenstond op onze klapstoeltjes te wachten. Heya Keessie!! Oh nee, dat was een ander. Wij hebben geen flauw idee, dus we roepen maar wat..
Ik wilde alleen maar een verlenging van het recept voor mijn schildklierpilletjes (mijn enige verslaving), maar onze kersverse huisarts vond het nodig om mij daarvoor persoonlijk in zijn kabinet uit te nodigen. Dr. Kneep (dat is de letterlijke vertaling van zijn naam), zit kaarsrecht, blinkend van gezondheid in een ouderwets donker met voodoo beeldjes bekleed vertrek, achter een houten bureau. Hij doet mij denken aan een kruising tussen een hopman van de padvinderij en professor Sickbock uit de Bommelserie.
Zegt u het maar, begint hij. Een vernieuwing van het recept graag.
O ja, hum, schildklier. Heeft u het niet te warm, niet te koud? Hoe lang is het geleden dat u een bloedonderzoek heeft gehad, even de bloeddruk meten. O la la, madame, veel te hoog.
Ik sputter nog wat tegen. Dat is omdat ik u niet ken. Stressituatie. Witte jassenangst. Bij mijn eigen vertrouwde huisarts had ik nooit verhoogde bloeddruk. U krijgt een bloeddrukmeter mee, twee keer per dag, drie maal achter elkaar meten. Resultaten op dit formulier noteren en na een week op de computer ingeven, deze rekent het gemiddelde keurig voor u uit.
Na drie dagen had ik er genoeg van. Altijd even hoog. Toen ik op internet keek en zag hoe het hoorde te zijn, was ik ervan overtuigd dat ik ieder moment geveld kon worden door een stroke.
Ik wacht geen week,dacht ik en belde meteen om een afspraak.
Aha, zei dr.Sickbock. Ik was niet de schuldige. Hij legde mij uit dat ik niet meteen ter plekke dood zou vallen,wat mij geruststelde, maar over tien jaar wel. En toen bewees hij dat het een huisarts naar mijn hart was, want hij begon niet meteen met medicijnen te strooien, maar zei, terwijl hij me streng aankeek: Eerst het cholesterol naar beneden proberen te krijgen door gezond te eten. Geen enkel koekje, ook geen biskwietje, alleen eten wat u nodig heeft en slechts bij uitzondering iets lekkers (lees: slechts).
En een maand lang plaspillen.
Overigens ben ik al twee weken bezig met gezond eten en niet snoepen en ik ben twee kilo afgevallen!
En stress vermijden, want dat is ook niet goed voor de bloeddruk.
Maar hoe kan ik nu stress vermijden als ons poesje om zes uur 's morgens op het dak staat te blèren.
En als de ladder dan te kort blijkt en het begint te storten en te onweren en wij naar binnen vluchten en poesje achter moeten laten, in elkaar gekrompeld op de glibberige nok.
Maar Marimon laat het er niet bij zitten en timmert in no time een noodladdertje in elkaar.
Daar gaat de held.
En poesje is gered.
Maar mijn bloeddruk is weer tot de hemel gestegen!!
