Vollopen en leeglopen in de scan.

Nu de tijd gekomen is dat de poche er af kan, komen er weer allerlei onderzoeken om te kijken of de boel van binnen netjes aan elkaar gegroeid is en er geen scalpels zijn achtergebleven bijvoorbeeld. De eerste in de serie heb ik donderdag ondergaan. Een scan. Omdat ik er daarvan al tig heb gehad en niemand mij had verteld dat het deze keer anders zou gaan, had ik geen maatregelen van welke soort ook getroffen.

Ik had braaf plaatsgenomen op de scantafel, in hemd en onderbroek zoals altijd. Twee jonge 'scanverpleegstertjes' maakten het infuus in mijn arm klaar waar de contrastvloeistof in moest. Bekend tafreel. Maar er lag ook een grote, blauwe , papieren broek klaar, met een open flap in het kruis. Wat moet ik daarmee? vroeg ik enigszins ongerust. U trekt uw onderbroekje uit en deze aan. Wij gaan dan via de onderkant een liter vloeistof inbrengen, die u zo lang mogelijk moet binnenhouden, dus billen op elkaar. Ja maar, sputterde ik tegen, ik heb een poche. Daar hadden ze niet op gerekend. Verbaasde gezichten.
 -Dan komt de vloeistof in de poche. 
-Ja maar, daar kan geen liter in, dat wordt knappen. 
-Heeft u een reservepoche meegenomen? 
-Toevallig niet, want ik heb er niet meer in voorraad. De pharmacie had ze niet in voorraad en de grossier ook niet. Dit is mijn laatste. Vanmiddag om half 6 kan ik een nieuw pak ophalen.
-Wat nu gedaan? Wij hebben opdracht gekregen dit op deze manier uit te voeren en we hebben hier geen poches.
Terwijl de vloeistof al in mijn arm ging en de andere vloeistof in de bibs, begon ik bevelen uit te delen. 
-Naast de receptie is de afdeling darmen. Daar zit een stoma specialiste, ze heet Cathérine en ik weet zeker dat zij poches in voorraad heeft. Rennen!! Ondertussen vulde de poche zich en ging vervaarlijk bol staan. -Stop, ho, riep ik, dit gaat niet goed. Op dat moment kwam de koerier binnen met Cathérine. Wij kenden elkaar nog van een vorige keer, toen ze mijn wonden verschoond had. Wat was ik blij dit vertrouwde, lieve gezicht te zien. Nu kan het niet meer mis gaan. 
-We legen de poche gewoon aan de onderkant,zei ze rustig. Hebben jullie een haricot? Dat bleken ze na wat zoeken te hebben. Een boonvormig metalen bakje, voor allerlei vieze dingen te gebruiken. -Het ruikt naar anijs, toch niet aan de Pernod geweest? 
Na de foto's mocht ik alles laten lopen, gelukkig en werd ik gemaand op te staan van de scantafel. Maar hé, ho, ik ben nog lang niet leeggelopen. 
-Ja hoor, alles is er uit.
-Jullie zult zien van niet, zei ik terwijl ik, al druipend opstond van de tafel. Dat wordt dweilen. 
-Gaat u maar naar het kleedhokje. 
-Al druipend naar het kleedhokje? Zijn jullie wel goed? Zoek liever een handoek of desnoods een keukenrol! Ze stoven alle kanten op, maar nergen een handdoek of zelfs maar een washand te bekennen. Uiteindelijk nam ik maar het stuk plasticpapier dat de scantafel moest beschermen, om me mee droog te maken en schodderde al druppelend met de Cathérine in mijn kielzog naar het kleedhok waar ik mij half vochtig aankleedde. Het zal wel opdrogen in de auto. De scandokter was er binnen 5 minuten. Uw darm is étanche, zei hij. Wat zoveel betekent dat hij waterdicht is. Goed aan elkaar gegroeid dus, de stukken. Dat is goed nieuws, zei hij er nog maar eens bij. Ja, goed nieuws. Nu kan de poche er af. En wat als het nu eens niet waterdicht geweest was? Was mijn buikholte dan vol water gelopen? Ze doen maar wat daar.

Volgende keer gaat er een grote tas mee. Met handdoeken, maandverbanden, luierbroekjes, en poches. Want ze vertellen je hier nooit wat van te voren.