Le Mont Saint Michel en het vaccin.

 Na het middagmaal, toen er een flauw straaltje zon vanachter een wolk piepte, kregen wij prompt visioenen van goudgele stranden en branding gekabbel. Naar de dichtsbijzijnde koude kust dan maar, de Mont Saint Michel. Natuurlijk niet de Mont zelf, die was zo dicht als een pot zoals we al dachten, maar er omheen toch, door de marais waar de meeuwen krijsend overheen scheren en de pré-salés schapen lopen te grazen, die we al van een afstand roken, over wiebelige paadjes voornamelijk voor fietsers bedoeld. Weer een stukje kust waar we nooit geweest waren. Volgende keer de fietsen mee op het dak, of de rubberlaarzen mee, zodat we door de slik nog een stukje verder naar het beroemde bergje kunnen lopen. Deze keer waren we lui en er niet op gekleed. Altijd een andere smoes...

We waren weer voor de thee met chocola thuis. Uitwaaien is voor de anderen. De meegebrachte mondkapjes bleven in de tas.

Een paar uur uit je omgeving geeft je wel een vrij gevoel. Daar in het bijna verlaten moeras lopen de paar mensen die je tegenkomt zonder kapje, maar zodra je weer in de bewoonde wereld komt, in het kleinste dorp of stadje, iedereen verstopt achter een lap. Zelfs in huis, als er per ongeluk iemand komt, dragen zowel bezoeker als ontvanger een beschermend kapje. Meestal wordt de conversatie echter buiten, voor de deur gevoerd, op een meter afstand.

Hoewel ik het op een bepaalde manier wel lekker rustig vind, zal ik natuurlijk blij zijn als ik mij weer vrij overal kan bewegen en ook eens een mens gewoon kan vastpakken, zonder steeds op mijn hoede te moeten zijn voor dat virus dat hier in de Orne vrijelijk door de straten waait. Dus hier met die prik, hoe eerder hoe beter.

Maar ik verveel me niet.

Ik krijg echter de indruk dat er een heleboel mensen zijn die er anders over denken. Als ik zo rondvraag in mijn omgeving, dan staan de Engelsen  en de beter opgeleide Fransen open voor het vaccin, de boeren en ex boeren niet. Terwijl zij juist steen en been klagen omdat ze zich de blaren vervelen. Verreweg de meeste boeren (in Frankrijk), kunnen alleen maar werken en als dat niet meer kan, dan weten ze niet wat ze doen moeten. Lezen willen ze niet ( nous ne sommes pas trop lecture of je n'ai pas de tête à lire). Computer willen ze niet aan. Naaien, breien of haken of schilderen of boetseren of muziek maken of luisteren, kunnen ze niet of willen ze niet. Nooit geleerd, daar hadden wij geen tijd voor. Ze kijken de hele dag naar die domme T.V. waar nooit iets op te zien is. Ze vervelen zich niet alleen, ze weten ook niks, want ze lezen niet. De informatie die ze hebben, over corona en het vaccin in dit geval, hebben ze van horen zeggen van de anderen die ook niet lezen, dus de verhalen worden steeds doller. Misschien moet de huisdokter ingrijpen, die heeft nogal overwicht hier. Of wie niet is ingeënt krijgt geen toegang tot de klaverjasclub. Rode band voor de enters, zwarte band voor de weigeraars. Zichtbaar te dragen. Zwarte band, ziek? Er is geen bed voor u in het hospitaal. U wilt een broodje? Achteraan aansluiten bij de zwarte band file. De roden worden eerst geholpen. Of voor zwarte banders is de winkel alleen van 5 tot 6 open.

Wat is dat alleemaal voor onzin, die angst? Was iedereen ook zo bang bij de pokken, de polio, de mazelen, difterie, kinkhoest, tetanus? Als we naar Afrika gaan of een ander ver land, laten we dan ook niet zonder morren een serie prikken in de arm zetten? Zijn we zo bang geworden? Voor wat? Voor wie?

Voor de Elite? Wie dat ook mogen zijn? 

Spannende tijden. Ik verwacht in de heel nabije toekomst een soort scheuring tussen wel-enters en niet-enters. Is al bezig de schifting in mijn kennissenkring. Kijken hoe mijn facebookvriendenbestand evalueert, is een goede graadmeter. Ik ben in ieder geval rode band. Het is maar dat jullie het weten.

  

Een lege stad met zwervers en een panda.

 Gister zijn we noodgedwongen, voor het paspoort van Marimon, midden in de confinément, naar Parijs getogen. Een vuurproef voor ons provinciaaltjes, na een maand eenzame opsluiting. Voor Marimon, omdat hij al heel lang niet in Paris centre had rondgereden, voor mij omdat ik niet zeker wist of ik zo ver kon lopen en of ik zo lang zonder w.c. in de buurt kon. We zijn allebei geslaagd voor deze test.

Maar de zo veel bezongen 'lichtstad', maakte op mij, hoewel het een stralende dag was, een sombere indruk. Leeg, kaal, slechts gehaast langsschietende mondkapjes en heel veel gewapende gendarmes op straat, die overigens niemand controleerden op de verplichte 'attestations', je zelf ingevulde reden voor je aanwezigheid in de openbare ruimte, met datum en handtekening. Heb je het formulier niet bij je, of is de opgegeven reden ongeldig, 135 euro boete. Wij waren natuurlijk veel te ver van huis, maar voor een bezoek aan een officiële instelling, zoals in ons geval een ambassade, mag je de regels overtreden. 

Om 2 uur hadden we een afspraak bij de ambassade, een schappelijke tijd zou je zeggen. Toch moesten we om 6 uur ons bed uit en om 7 uur vertrekken, want voor het paspoort moesten er pasfoto's aangeleverd worden, die persé door een bepaalde fotograaf gemaakt moesten worden die toevallig op de Champs Elysées zat, ruim 3 km. noordwaarts aan de andere kant van de Seine. Ach, een leuke toeristische wandeling langs allerlei hekken met scherpe punten om  kwaadwillenden buiten de poort te houden, met een rij kanonlopen op het gras achter de hekken en gendarmes met mitrailles er voor. Alle pleinen, bruggen en alleeën zijn er breed, plat, weid. De gebouwen zijn er enorm, pompeus, met goud beplakt. Zo ook de brug Alexandre 3, waar wij overheen moesten lopen om van het 7de naar het 8ste arrondissement te gaan, was versierd met bronzen toestanden en gouden vliegende paarden. Ik voelde mij daar zo klein als Alice in Wonderland nadat ze van de paddestoel had gegeten. En dat was ook de bedoeling. Jij mensje, onderdaan bent nietig en ik de staat, de République ben machtig.

Over de brug kom je na weer wat kanonnen en weer een enorm verkeersplein (zonder verkeer dit keer), uiteindelijk op de Champs Elysées. Daar volgde de grootste schok, want tegen de puien van de ultra chique puien van Hermes en Christian Dior, lag, hing, stond een niet te verwaarlozen deel van de Parijse bevolking te bedelen. Je kon er niet op een bankje willen gaan zitten, of het was bezet door zwervend volk dat wuivende gebaren maakte met een hand die vervolgens in de mond wees. Honger. Niet eens migranten waren het, nee die waren een paar avonden geleden met harde hand door de mobiele eenheid uit hun tentjes geschud die hulpverleners juist voor ze hadden opgezet op de place de la République. Nee gewoon Franse onderdanen, bleek bij navraag. President Macron had nog wel bij zijn aantreden beloofd dat er aan het eind van dat jaar (nu zeker 3 jaar geleden), geen mens meer op straat zou slapen. Nou, dat hebben we gezien. Zo veel daklozen heb ik nog niet bij elkaar gezien in Parijs of waar dan ook.

Maar goed, de fotograaf waar we zijn moesten was een verassing, want hij bleek te huizen op een binnenplaats achter de Champs, als je door een winkelgalerij helemaal naar achter en er weer uit liep, dus bijna aan de achterliggende straat. Een oudere man met een heel klein rommelwinkeltje die de prachtigste postkaarten van Parijs verkocht, die wij helaas niet mochten kopen omdat de niet essentiële winkels nog gesloten waren. Pasfoto's zijn zeker essentieel dan.

Vanmorgen maakten wij nog een staaltje van slimme ontduiking van deze verordening mee. Wij zagen in de Intermarché, waar wij onze essentiële inkopen deden, een reuzenpandabeer in de aanbieding. Nu kopen wij ieder jaar tegen de Kerst wel iets idioots dat alleen maar in de weg staat. Misschien wel omdat we als kind zo iets graag hadden willen hebben dat we nooit kregen. 

Wij hadden panda al in het kinderzitje van het winkelkarretje gezet waarin hij zich zichtbaar thuisvoelde, zo bij ons, in het zitje. De caissière echter, wilde de adoptie ongedaan maken want, zo zei ze, we mogen vandaag nog geen speelgoed verkopen. Maar, voegde ze er zachtjes aan toe, u kunt hem vast afrekenen en morgen bij de acceuil afhalen. Komt u maar even mee. Wat bleek? Toen we onze boodschappen bij de acceuil hadden afgerekend i.p.v. bij de kassa, mochten we hem zo meenemen. Zo doen ze dat dus, de slimmerikken! 

Conclusie: Parijs is wel leuk, maar dan moet het opgevuld worden met wat vrolijke toeristen, dan vallen de bedelaars niet zo op en hebben die ook meer te eten, want van die chagrijnige Parijsenaars moeten ze het niet hebben, die zijn al die straatslapers al lang beu. 

Nooit meer, never again, nunca mas!

Nooit meer-never again-nunca mas-mai più- plus jamais-niciodata, bestel ik wat in China.

Ruim een maand geleden bestel ik een snoezig Waldorf popje met volledige gardarobe, voor een habbekrats, in China.

 

Ik had wel al wat bedenkingen, dat kan nooit voor dat geld. Maar ja, kinderhandjes, je weet maar nooit.

Zoiets werd mij beloofd. Was te mooi om waar te zijn. Goed, ik had gedacht, verwacht, dat misschien niet alle kleertjes er bij zouden zitten, of misschien helemaal geen kleertjes, ook niet erg, maak ik zelf wel. Maar toen de post het begeerde pakje eindelijk na 2 maanden bracht, was ik toch wel erg teleurgesteld, zelfs razend. Wat denken die Chinezen wel dat ze mij voor het lapje kunnen houden?

Dit misbaksel met verfrommeld, niet passend jurkje, zat in het pakje.

Lijkt er niet op! Heeft zelfs geen ledematen.

Nu heb ik wel meer pakjes uit China ontvangen waarover ik lichtelijk teleurgesteld was. Mindere kwaliteit, of slechte afwerking, maar zo iets heb ik nog niet beleefd. Dit is ronduit oplichterij.

Ik dacht nog, zou ik de enige sufferd zijn? Dus even speuren op het net. Een paar weken lang werden ze niet meer aangeboden, maar vanmorgen prijs! En met een lange reeks boze reacties er onder in alle talen: Scam! Arnaque! Swindle! Schwindel!Imbroglio!

Ik voel mij een beetje beter sinds ik zie dat ik niet alleen sta.

En natuurlijk ben ik zelf ook zwendelaar, want ik moet geen artikelen kopen van merkenplagiaat. De echte Waldorf popjes zijn handgemaakt, ieder popje uniek in zijn soort, en... peperduur.

Weet je wat, ik ga ze zelf maken, zo moeilijk is het nu ook weer niet.

En misschien krijg ik mijn centen wel terug van PayPal, maar China is een klant kwijt en naar alle waarschijnlijkheid meerdere.

Alles gaat steeds beter.

De maand november begint goed. We hebben een vaccin en we zijn Trump kwijt. Allebei voor 90 %, maar tegen het einde van het jaar voor de volle 100. De nieuwe president ken ik nog niet zo goed, maar ik heb er wel vertrouwen in, tenslotte heeft hij ervaring opgedaan bij Obama en alles is beter dan Trump. Een middle of the road man, rustig, valt niet op, geen schreeuwlelijk, je zou hem bijna over het hoofd zien. Maar hij heeft een leuke vrouw, dat zegt ook iets over hem en vooral heeft hij een hele goede, intelligente, sprankelende, gezonde, krachtige, aardige vice uitgekozen en bovendien zwart en vrouw. Hij ziet er zelf wat broos uit, de vraag is of hij de inmense taak die op zijn schouders komt te rusten aankan, maar als hij instort onder dit gewicht, dan is ZIJ daar om hem op te vangen en dan zullen we de president hebben waarvan we droomden.

En wij? Met ons gaat het goed, we zijn het alweer gewend de restricties. Een keer in de week naar de Super, the highlight of the week, en dan iedere dag een broodje halen, lege straten, lege winkels. Iedereen zit binnen of in zijn tuin. Onze dagen lijken op elkaar, maar zijn toch nooit hetzelfde. Des morgens een paar uurtjes huishouden, moet ook gebeuren. Ik heb nog nooit in mijn leven een werkster gehad en daar ben ik eigenlijk wel een beetje trots op. Maar ik moet er bij zeggen dat mijn Marimon ook een handige huishoudhulp en niet te vergeten een excellente kok is. Dan heb ik met mezelf afgesproken om iedere dag een half uurtje naar buiten te gaan, meestal hetzelfde weggetje want die is het mooist en de koetjes wachten op me.

Hier is het beginpunt van de wandeling, want de kapel staat bij ons in de tuin.

De weg naar Air Souvre die ik elke morgen loop.

L'air Souvre ligt achter de kapel, maar je kunt er niet rechtstreeks komen want er ligt een meertje tussen en een dal met verwilderde braam en andere struiken. Autre Ville bestaat uit één huisje. Het is van Engelsen, maar die komen bijna niet meer want ze hebben gezondheidsproblemen. L'Air Souvre is een ingestorte boerderij met prachtig uitzicht. Ik heb nooit een eigenaar gezien, maar men zegt dat het ook Engelsen zijn die waarschijnlijk ook kampen met wat voor problemen dan ook. Intussen is hun mooie, oude boerderij met alles er op en er aan half ingestort en overwoekerd door klimop en bramen. 

Ik werk wat in de tuin, speel wat piano. Ik lees een mooi boek en haal mijn Spaans op dat ergens in een hoekje van mijn hersens ligt te verpieteren. Voor straks, na de Lock-Down.

Marimon speelt met zijn nieuwste speeltje, een heuse drône. 

En sinds gister hebben we Netflix. Wij komen de Lock Down wel door.

 

 

Hoe overleven we de nieuwe confinément (lock-down)?

 Daar gaan we weer, de lockdown in. Maar deze keer is het toch anders, want toen stond het voorjaar voor de deur met al zijn beloften terwijl we nu de donkerte in gaan, een jaargetijde waarin we elkaars gezelschap zoeken. Toen was het ook een beetje spannend, met lange rijen voor de winkels en een run op het w.c.papier. Nu is het alleen maar saai. Ik laat mijzelf uit, een km. naar links of een km. naar rechts. Met een briefje. Ik speel dat ik in de gevangenis zit, dan is het een voorrecht dat ik wel een kilometer ver mag, zonder bewaking, zonder enkelbandje, zomaar vrij in de natuur. Het valt allemaal wel mee, voor mij wel. Maar er knaagt een licht ongerust gevoel in mij, over de economie, de banen, het bestaan van een heleboel mensen dat wankelt. Over de wereld, die naar de knoppen gaat, 17 graden vandaag en afgelopen nacht ook. Aardbeien die weer ontspruiten, en nog rijp worden ook.

En een zwaarder, gerichter ongerust gevoel over mijn kinderen en kleinkinderen, die niet naar school kunnen of niet kunnen werken of thuiswerken en geïsoleerd zijn van de buitenwereld. Over de KLM waarvan het voortbestaan aan een zijden draadje hangt, 30.000 banen op de tocht (waaronder die van mijn dochter), doordat die stinkpiloten niet een beetje van hun overdadig salaris willen inleveren. Alle werknemers gaan akkoord met een loonsverlaging of i.i.g. geen verhoging de komende 5 jaar. Alleen degene die het meest verdienen en het geld het makkelijkst kunnen missen, die niet. Des te rijker des te kniertiger. 

En ook, dat hoestje. Heb ik mij verslikt in een handje chips? Is het de Wodka of is het Corona? Nog liever loop ik een zevenvoudige beenbreuk op met 3 maanden plat, dan zo'n Corona met een zuurstofmasker en een slang door m'n keel.

Maar nu even een praktische vraag. Worden mijn pompoenen of wat het ook moge zijn dat spontaan in de moestuin is opgekomen, nog rijp voor de vorst invalt? Heeft iemand van mijn trouwe lezers wel eens zulke groene pompoenen gezien? Die zijn toch normaal gesproken oranje, eerst een beetje bleek oranje, maar toch nooit zo knalgroen?

Is er nog hoop voor mij en mijn pompoenen?

Hop hop hop, allemaal de klimmuur op.

 Er is hier in Frankrijk een paar dagen geleden een leraar onthoofd omdat hij zijn klas de befaamde karikaturen van Mohammed uit Charlie Hebdo toonde. Een piepjonge gek uit Tjetsjenië, die vanuit Moscou naar Frankrijk gevlucht was. Zijn asielaanvraag was nog goedgekeurd ook. Tja, wat moet je nou met zo'n jongen? Onthoofden zou het beste zijn, want dat wordt toch nooit meer wat. Dat kan echter niet, want de doodsstraf is al jaren geleden afgeschaft. Dus moet hij in een cel, zijn leven lang, en nog goed bewaakt ook, want hij is knettergek. Ik ben in grote lijnen tegen de doodstraf, want je zou wel eens een onschuldige kunnen treffen en zo'n vonnis is niet meer terug te draaien. Maar in sommige gevallen, zoals hier boven, als het onomstotelijk vaststaat dat de dader de dader is, zou ik zeggen, doe maar. En dan op dezelfde manier als hoe de dader zijn slachtoffer heeft gedood, in dit geval door het doorsnijden van de strot en in het verlengde het hele hoofd. Daar moet je wel een flink mes voor hebben, dat doe je niet met een aardappelschilmesje. En daar heb je het, want stel dat het ooit zo ver komt, oog om oog, tand om tand, wie zou er genegen zijn om de taak van beul op zich te nemen? Het moet wel een professioneel zijn, een gediplomeerd slager of slachter, anders wordt het een knoeiboel. Het is niet zo makkelijk als een druk op een knop of het overhalen van een trekker. Dus wat gaan we doen? Niks bijzonders, gewoon de cel in, want wij zijn een beschaafd volk. Wij gaan hem 30 of 40 jaar bewaken, of langer, want hij is zoals gezegd nog jong. Als hij de maximum celstraf heeft uitgezeten krijgt hij T.B.S. of een moderne variant daarvan en moet hij nog steeds bewaakt en verzorgd worden. Of hij komt vrij, vol met rancunes en nog veel gekker en snijdt op zijn eerste proefverlof de volgende de strot door. Wat een wereld waarin wij leven.

Gelukkig is er Corona en mag ik de deur niet uit, althans niet naar de stad waar het allemaal gebeurt. Ik verpoos mij in de Fosse Arthour, waar het steeds gezelliger wordt sinds de oude herberg weer open is, er weer geklommen wordt op de klimmuur en honden in de beek badderen. Ik heb mij voorgenomen om iedere dag de heuvel aldaar te beklimmen totdat ik dat zonder noemenswaardig gehijg volbreng. Afgelopen week haalde ik de top niet eens, schaamtevolle ervaring, maar verzachtende omstandigheid was dat Marimon en ik een paar uur in de Auberge rijkelijk begoten hadden zitten tafelen om ons 30 jarig huwelijksfeest te vieren. Maar toch. Ik wilde revanche. 

Foto van een paar jaar geleden in de winter, maar is dezelfde klimmuur.

Ik krijg zojuist bericht dat de Keep Fit dinsdag weer doorgaat, met aansluitend onze Franglais bijeenkomst (Franstaligen die Engelsen trachten wat Frans bij te brengen) op het Kasteeltje met aansluitend een hapje eten door de kasteelheer zelf klaargemaakt (verdient hij ook nog wat in coronatijden). Was even een weekje dicht wegens 1 positieve aanwezige, maar is blijkbaar met een sisser afgelopen. Hoera, daar gaan we weer! Op hoop van zegen.

Rectificatie: Probleem opgelost. De politie heeft hem al doodgeschoten.

Buiten spelen.

 

Het gevolg van de salon schoonmaak was niet alleen dat na de gordijnwas de koorden in elkaar gerafeld waren (en die nu nog steeds liggen te wachten om, nadat ze ontrafeld zijn, met behulp van velpon of colle-tout weer aan elkaar geplakt te worden), maar ook dat er stapels rondslingerende boeken uit de salon gevist zijn, die nu liggen te wachten op een plaatsje in een van de overvolle boekenkasten.

En dat is het leukste, maar gelijk het meest tijdrovende werk. Want voor je besluit of het boek weg kan, moet je het eerst lezen. Soms weet je na 3 bladzijden al dat het een miskoop was, maar even zo vaak lees je het hele boek uit en ontdek ja dat je al die tijd een ongelezen parel in je boekenkast had. Zoals 'Grijs Gebied', van Marion Pauw. Zelden las ik iets dat zowel spannend is, als een mooie stijl heeft en ook nog een niet teleurstellend einde heeft!

Boeken weggooien voelt aan als zonde. Maar niemand wil ze hebben, iedereen heeft Marie Kondo gelezen en is aan het declutteren. En wonen in Frankrijk werkt ook niet mee, dus de papiercontainer op het dorpsplein is de enige oplossing tegen dichtgroeien, helaas.

Te veel boeken, te veel appels. De hiertoe aangeschafte vriezer is al bijna vol met op de grond gevallen appels, maar de bomen hangen ook nog vol. Je raakt ze ook nergens kwijt, want iedereen heeft bomen in zijn hof. Wij hangen stiekem 's nachts zakken appels bij elkaar aan de deurklink. Overdag zien ze je aankomen, net als de Jehovah's. Duiken....ze komen met appels!

Net even een paar uurtjes buiten gespeeld in de zon. Marimon aan zijn huisje timmeren en ik die een bollenstrook breder spit. In die paar uurtjes buiten récré hebben we kans gezien om samen met de poezen en de kippen een flink aantal slachtoffers te maken. Zoals een aantal schattige muisjes die schijnbaar in de garage waren geboren of daar domicilie hadden gekozen. Léon joeg ze naar buiten, maar raakte ze snel kwijt aan mijn venijnige kippen. Ik weet niet wat ze liever hadden, de muisjes. De wormen die ik tijdens het spitten boven haalde vonden ook snel de weg naar de kippenmagen. Wel akelig, hoewel ik niet denk dat die wormen het verschil merken tussen donkere vochtige aarde en een kippenmaag en trouwens, ze komen helemaal niet in de maag voorlopig, maar gaan naar de krop waar ze een poosje mogen acclimatiseren tussen graan en maiskorrels en visfilet van over de datum. Een worm treft het sowieso niet met zijn leven. De enige slachtoffers die ik zelf op mijn geweten heb zijn de vette larven van hannetons, die ik net zo goed had kunnen laten zitten, maar het is oud vernietigingsinstinct van toen ik nog een moestuin van betekenis had. Ik weet nu niet eens meer waar ze eigenlijk slecht voor waren. Kortom, wij en de huisdieren hebben ons wel vermaakt tijden de twee zeldzame zonuurtjes.

Grote schoonmaak.

Nee, dit zijn niet de billen van mijn oma, maar een kussen dat ik na het wassen met geweld probeer terug te proppen in de hoes.

Ik vond het altijd een beetje stinken in de salon en kon er maar niet achter komen wat het was. Een geur van schimmel, gesloten, vocht, kerker, bejaardenhuis. Ik gaf eigenlijk stiekem de schuld aan een onderaardse rivier (of beekje)die een kleinzoon van een vroegere bewoner zich uit zijn jeugd dacht te herinneren en die door de stal zou lopen waar later onze salon op is gebouwd. Maar dan zou de hele salon langzamerhand groen uitgeslagen moeten zijn en de vloerbedekking weggerot. 

Tot mijn dochter een keer langs kwam en suggereerde dat het wel eens van het bankstel af kon komen. Hoe lang is het geleden dat die is schoongemaakt? Nooit. Niet door mij en ik denk ook niet door de vorige eigenaar, degene van wie we het huis hebben gekocht en die de meubels die er in stonden er bij leverde. Dat zal gauw zo'n 20 jaar zijn, want toen heeft hij het huis ge/verbouwd.

En ja hoor, toen ik mijn neus in de kussens stak rook ik Leger des Heils en tegelijk zag ik dat de kussens waren voorzien van een ritssluiting. Er af ging makkelijk, buiten het knippen van alle losse draadjes, die zich tot hele kluwen verward hadden, want aan de binnenkant was natuurlijk geen naad afgewerkt met een nette zig-zag. Je kunt je voorstellen hoe het na het wassen met de losse draadjes was. Het hele huis ligt er inmiddels vol mee. 

Maar toen... Na het wassen en drogen van 21 hoezen en hoesjes, (3 zittingen, 3 rugleuningen, 4 armleuningen, 4 hoofdsteunen, 6 kleine kussentjes en het voetenbankjeskussen moesten ze weer terug om de natuurlijk enigszins gekrompen hoezen. Ik heb de hele middag werk gehad. Ben nu halverwege. De kussens staan wel een beetje bol maar dat trekt wel bij. Morgen verder. De kleur is wel wat opgehelderd, maar na een dag en een nacht aan de waslijn in wind, mist en stralende zon is de vage geur van Leger des Heils nog niet verdreven. Maar wel minder. Nu de gordijnen nog.

Kampeerperikelen.

Na enige nachten te hebben liggen bibberen onder een fleece dekentje, toch maar het dekbed er op. Heerlijk. Maar de 2de nacht al pufte ik het bed uit. Dubbel fleeceje dan maar. Zulk weer is het nu, begin september. Drie keer per dag verkleden. 's Morgens 12 graden, overdag 23. Heerlijk doe-weer. Fietsen, de tuin, een dagje weg, eten met vrienden aan de pick-nicktafel, weer om een tent op te zetten.

Marimon heeft de tent opgezet in de wei. Een echte 'Mentora'. Hij heeft hem met pijn in het hart te koop aangeboden op Marktplaats. Zolang we in Frankrijk wonen, en dat is 19 jaar, is hij niet van stal geweest. We zijn eenvoudig nooit meer gaan kamperen, vraag me niet waarom. We zijn trouwens nooit meer met vakantie geweest, sinds we hier wonen. We zijn al met vakantie. Alleen nog naar Nederland natuurlijk, maar dat is bezoek. Ik ben nog wel weg geweest, naar Canada en Italië met mijn dochter, naar Roemenië met het hulpprogramma. Maar kamperen, nee. Nu het besluit gevallen is, en er meerdere kopers in spé zijn, kost het naderend afscheid toch moeite en dus ben ik aangewezen als de aanstichter van de verkoop.

-Jij wilt niet in die tent

.-Ik wil best in die tent.

-Jij wilt altijd met je eigen tent.

-Ja, maar we gaan altijd met jouw tent.

-Jij wilt niet meer op een matje slapen en een luchtbed past hier niet in.

-Jij kan ook niet meer op een matje slapen.

-Ik heb altijd op een matje geslapen.

-Jawel, ik ook. Maar nu zijn we 20 jaar ouder en 20 jaar stijver.

-Grom grom, hij staat nu al op Marktplaats.

-Weet je wat? We gaan vannacht op ons matje in de tent slapen, kijken hoe het voelt en wie er het eerst kreunend naar zijn bed trekt, want we laten de deur natuurlijk op een kier staan, klaar om tentvluchtelingen op te vangen.

-Ik koop wel een ander tentje, een bolle waar een luchtbed in past.

-Oh nee, weer een tentje er bij die daar weer 20 jaar staat te verschimmelen. We hebben trouwens nog 2 tentjes in de garage liggen.

-Ik ga niet in jouw tent, ik vind het een rottent.

Ik ben benieuwd hoe dit afloopt. Slapen we vannacht in de de Mentoratent op een matje, of in mijn rottentje op een luchtbed. Of gewoon mopperend en mokkend in ons eigen bed?

Ik heb trouwens wel zin om weer eens te gaan kamperen. Van mijn darmen kan het wel weer, alleen nu weer die corona die roet in het eten gooit...

*

Boeken, kippen en een dak

 Vroeger wenste mijn moeder mijn vader menigmaal het dak op. 

Ik heb geen reden dat te wensen en denk trouwens dat de uitdrukking niet meer gangbaar is en bovendien zit hij er al op. 

Eerst op Pied Sec plage, in de Charente-Maritime en nu binnenkort op het dak van de gîte in aanbouw. Deze week zal het gebeuren, wind en weder diendende.

Het belangrijke nieuws voor mij is dat ik weer kipjes heb, het leven voelde toch niet compleet zonder. Ze zijn nog jong en bijzonder dom. Ook schijnt het instinct nog niet ontwaakt, want ze weten absoluut niet wat er van een normale kip verwacht wordt. Ze hangen als een stel verveelde pubers hele dagen in het half donkere nachthok rond en pas als ik een stoel voor de ren zet en tegen ze begin te kakelen, komen ze het poortje uit en beginnen ze verwoed in de grond te wroeten. 

Met de corona gaat het goed, mondkapje altijd onder handbereik, want zelfs bij de kippenboer, waar je steeds buiten blijft, want binnen schijnt verboden gebied te zijn, word je geacht een mondkapje te dragen. Ik denk dat je het er binnen harder nodig hebt dan buiten. En in Berlijn zijn de bordelen weer open, alleen zonder rapports sexuels. Wat doen ze er dan? Borduren? Of scrabbelen, zoals de Commender in 'The handmaid's Tale', die met zijn handmaid een verboden scrabbleverhouding had. 

Ik lees nu Sandro Veronesi, Il Colibri. Prachtig boek. In het begin een beetje chaotisch, omdat hij verschillende personen aanvoert in verschillende jaren. Zo hop je van 1983 via 2010 naar 1974. Maar langzamerhand naarmate het boek vordert leer je de personen kennen en raak je helemaal verstrikt in hun levens. Boeiend is het voor mij ook omdat het speelt in Firenze en Roma, waar ik gewoond heb. Ik herken veel uit een ver verleden.

Het volgende boek dat ik van plan ben te gaan lezen is van Olga Tukarczuk, alleen de naam al. In het Nederlands heet het boek 'Jaag je ploeg over de botten van de doden', wat ik een vreemde titel vind. In het Frans heet het 'Sur les ossements des morts', wat al beter klinkt. Ik zal moeten kiezen in welke taal ik het ga lezen, want Pools staat niet op m'n lijstje, helaas.

Verder bid ik op mijn manier voor Alexei Navalny en de mensen die voor hem demonstreren op straat in Moscou. Je moet maar durven..

De jaarlijkse hittegolf.

 Een hittegolf is saai. 's Morgens doen we nog wel wat, Marimon bouwt aan zijn huisje, ik kärcher het kippenhok, zodat eventuele virussen meegebracht uit een legbatterij uit de naden gespoten worden.

Mijn laatste kip is gestorven, niet ten offer aan de vos, maar aan een virus. Niet het coronavirus, maar een ander mysterieus virus meegebracht uit een kippenfokkerij toen ik dacht een goede daad te doen door 6 kippen daaruit te adopteren. Foutje, achter elkaar gingen ze ten onder aan een constante natte bibs (croupion sale). Het hok moet dus schoon, wat geen sinecure is, want er zit van 5 jaar vuil tussen de naden. Ook zoiets, ik moet ze op de een of andere manier leren om de nacht door de brengen op de daartoe geplaatste stokken, i.p.v. in de legkastjes. Wel te begrijpen, ik zou ook liever in een kastje met stro zitten dan op zo'n tochtige stok. 

Na de kärcher en de koffie hebben we het nog gewaagd om naar de plantenboer te rijden, die uitverkoop hield. Bloemen en planten zijn hier schandalig duur. Logisch, want het moet allemaal uit Nederland komen, hoewel het soms hier geteeld wordt. Nederland distributieland. 15 plantjes en struikjes gescoord voor 60 Euro, wat hier een koopje is. Nu nog planten, maar dat is voor na de hittegolf.

Verder gebeurt hier niks. O ja, we hebben de Blauwe Engel opgehaald in Rennes net voor de hittegolf. Gelukkig maar, want 90 km rijden (180 heen en terug) in mijn oude Paarse zonder airco, is niet mijn favoriete bezigheid. Gek, toen ik haar kocht 22 jaar geleden, wilde ik helemaal geen airco. Ik dacht aan het verschil in temperatuur als je uitstapt en meer van die onzin en zag er trouwens geen been in om van Portugal naar Nederland te rijden in de loeihitte, alle raampjes open. Ik heb nog nooit airco gehad in een auto. Maar een mens wordt ouder en lastiger, helaas.

Verderop in de wereld, daar gebeurt het. Er ontploffen silo's in de haven vlak tegen de stad, waar 6 jaar lang een gevaarlijke substantie in opgeslagen ligt zonder duidelijke eigenaar en illegale fruitpukkers in Spanje sterven na 11 uur plukken met 40 graden onder een brandende zon aan een zonnesteek. De sin papeles, ik weet zeker dat ze zo traag zijn met de asielaanvraagbehandelingen omdat een werknemer zonder papieren goedkoper is dan een werknemer met papieren. Ze slapen er op straat omdat ze zonder papieren geen huis kunnen huren. Zonder al die buitenlandse plukkers zou heel Spanje op zijn gat liggen en voor onze meloen zouden we 6 keer zo veel betalen. Und soweiter und sofort. Rare wereld. Ben ik even blij dat er hier nooit wat gebeurt...

Het gaat goed op La Chapelle plage.

De Zwarte Schicht, ik bedoel Swift, bleek niet total loss, maar reparabel voor minder dan 300 euro. Nu hebben we binnenkort dus 3 auto's, want de Blauwe Engel had zich al in onze harten genesteld en de oude Paarse leeft ook nog steeds. Van haar zijn we al enkele weken afhankelijk, want de Blauwe konden we nog niet ophalen omdat de banque postale zo traag is (het kost ze 10 dagen om uit te rekenen hoeveel rente zij ons schuldig zijn na een jaar stalling, ongeveer een dubbeltje denk ik met de huidige lage rentestand), en de Zwarte is nog steeds in dezelfde garage die hem van de autoroute opgeraapt heeft, want een defecte waterpomp vervangen moet blijkbaar een maand duren. Rustig aan, eerst op vakantie..

Wij niet, wij ontvangen alleen. Ons sociale leven komt voorzichtig weer op gang, het virus ook. Schoorvoetend bezoeken wij elkaar. Geen omhelzingen, wel vreugdekreten onder onze kapjes. Apéros in besloten kring, het heeft iets verbodens, iets spannends ook, je weet nooit wie wat onder de leden heeft. Niet naar het strand, niet naar rommelmarkten met al die in het wild lopende snotteraars, die van heinde en verre uit de besmette gebieden naar ons veilige Normandië komen. Lekker thuis wroeten in het never ending sociale werkproject dat ook wel tuin genoemd wordt.

Een enorme rijdende betonmolen, met een kunstenaar achter het stuur die op de centimeter achteruit door de poort manouvreerde, heeft het fundament gelegd voor de gîte. Zo is Marimon ook weer zoet voor de komende maanden.

Ik lees tussen het wroeten door 'The Handmaids Tale', van Margaret Atwood. Een verhaal dat in de toekomst speelt en waarin vrouwen zijn verworden tot wandelende baarmoeders. Ik lees dat president Macron het ruimteleger verdubbeld heeft om zijn mannetje te staan in de satelietenoorlog die daar ontspint (dit is echt, geen s.f. verhaal). Ik lees dat China op weg is naar de maan. 

Toe maar jongens de beuk er in. Mag ik in mijn tuintje blijven alsjeblieft? Jullie hoeven mijn baarmoeder niet meer en ik wil niet naar de maan. Als ik maar niks op mijn kop krijg door jullie gedonder daar boven. 

Het regent eindelijk. Gelukkig, dan hoef ik morgen niet te wateren uit de put en het klinkt zo lekker. Ik mag zo naar bed en ga maar niets meer lezen...Het leven is goed op La Chapelle plage...

De Blauwe Engel, vervolg van gister..

Donderdag, bij thuiskomst gelijk het internet op om een volwaardige opvolger van het zo eenzaam bij de garage achtergelaten zwartje te vinden. Al heel snel viel ons oog op dit hemelsblauwe schatje. Twee jaartjes oud pas, is net zindelijk en door de kinderziekten heen. Zaterdag gingen we op pad, toevallig weer richting Rennes, toevallig vlak bij de eerste garage en toevallig heten beide garagehouders Cédric en zijn allebei even aardig. De auto blijkt in het echt nog mooier dan op het plaatje. We nemen hem. We vullen papierwerk in, worden onthaald op koffie, komen in een euforische stemming. Ondertussen leest Marimon de kleine lettertjes. Een paar zaken komen niet overeen met wat er in de advertentie aangeboden wordt. Dat zijn: cruise control, automatische airco en het belangrijkste geen led zoals genoemd, maar hallogeenverlichting. Stop de persen! Dan wil ik hem niet, zegt Marimon. Mijn jubelstemming zakt als een pudding in elkaar. Maar na wat overleg en heen en weergeloop, is er een kans dat de Hallogeen vervangen kan worden door led (op hun kosten). Maar het moet aan de monteurs gevraagd worden en die werken niet op zaterdag. Belt u maandag maar even om uitsluitsel.

Vanmorgen belde Cédric in persoon. De monteurs hebben een pont, want morgen is het de 14de juli en is heel Frankrijk vrij en woensdag ook, dus donderdag zou hij het weten, zo zei hij. Dus nog even suspense. De automatische airco en de cruise control kan ons niet schelen, maar de led wel (met onze ouder wordende ogen). Op de terugweg nog even langs het zwartje gereden, dat daar stond open en bloot, te grijp en te grabbel, want Marimon was vergeten de sleutel af te geven. We hebben alle troepjes er uitgehaald die er nog in lagen en haar overgelaten aan haar trieste lot, de carcrusher op de casse.