Eergister mijn boosterprik gehad en nog steeds een beetje ziek. Niet leuk, maar wat ben ik blij en dankbaar dat ik de koortsaanvallen kon ondergaan in een warm huis, met een warm bed en een warme Marimon er in.
Tegelijk met de prik kreeg ik via de familielijn het bericht dat er een nicht van ons was overleden. Dat vond ik niet erg, ik kende haar niet eens, (behalve een vage herinnering uit mijn jeugd dat ze mij onverhoeds een zet in m'n rug gaf waardoor ik voorover kukelde toen ik met de nichtjes op het trottoir speelde in de grote stad R). Maar wat mij wel raakte was, waar ze was gestorven. In een shelter van het Leger des Heils.
Mijn ultieme nachtmerrie, eindigen als dakloze.
Ik denk trouwens niet dat dit mij zou overkomen. Zelfs als mijn hoeder Marimon mij zou ontvallen, dan heb ik nog twee liefhebbende kinderen die mij zeker niet op straat zouden laten zitten. Had nicht dan geen kinderen? Jawel, maar een dochter was al jong gestorven aan de drank en de zoon, die ze als kind al in een tehuis gepropt had, had geen contact meer met haar omdat ze onaardig was. Heel haar leven was ze lastig en tegendraads. Geen koffie en geen thee, geen vlees en de rest onbespoten. Dat besloot ze niet alleen voor zichzelf, maar haar omgeving moest dat ook. Om de haverklap verhuizen zodat iedereen haar spoor bijster raakte. Onaanraakbaar en onvindbaar. Kwaad op de hele wereld. Kwaad geboren en nooit meer vrede gesloten.
Er zal niemand zijn die haar mist. Wat erg..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten