Im Süden nichts neues.

 

Mijn buitenkamertje in de voorzomer. Was het maar vast zo ver. Maar nee, voorlopig nachtvorst of gierende storm of dreinende motregen. Heb vast knoflook gekocht om te planten, wie weet is het een uurtje droog volgende week? De kreupele haan zit zielig in zijn nachthok .Eet nauwelijks, drinkt niet tenzij ik de bak onder zijn snufferd houd. Maar hij heeft wèl dorst, blijkt dan. Dat is toch geen leven. Onze zwager, die bij ons aanlandde op weg naar Marokko, bood aan zijn kop er af te hakken. Aarzelend stemde ik toe, als ik niet hoefde te kijken. Gelukkig was hij het aanbod de volgende morgen vergeten (of hij had er geen zin meer in). Ik heb hem er niet aan herinnerd. 

Ondertussen knutsel ik halfslachtig aan de kartonnen baksteenmuur, die ik tijdens de ophanden zijnde theatervoorstelling om en aan mijn lijf moet hangen. Ik speel n.l.dat ik een muur ben. Helaas een pratende muur, zodat ik ook nog een tekst uit mijn hoofd moet leren. Dat lukt aardig zolang ik binnen de muren van mijn eigen huis ben. Sta ik daar op het grote toneel, dan is het ineens niet meer zo evident en mis ik soms een stukje. Ik moet Engelse en Franse zinnen zeggen en één Nederlandse zin. En laat ik juist die nu vergeten! 'Het is discriminatie, dat is zeker.Wij Nederlanders zijn altijd overal in de minderheid!' Gelukkig was het nog slechts een repetitie. 

En het papierwerk, de red tape, hoe gaat het daar mee? We zijn opgeschoten, want ik heb mijn digid gescoord en daarmee bij de gemeente Zaanstad mijn geboortebewijs opgevraagd en die ook betaald.14,30. Afgerond naar 14 euro, anders wordt het zeker te ingewikkeld? Zaanstad heeft vertraging, maar is wel zo aardig mij op de hoogte te houden van de vorderingen. 4 dagen geleden ging het document op de post, zo werd desgevraagd gemeld. Afwachten maar. Als dat document dan aankomt, kan het met een kopie van mijn paspoort en een prachtige brief waarin vermeld dat ze een stelletje hondekoppen zijn en dat ze nu eens op moeten schieten en dat het toch geen half jaar hoeft te duren om één letter te veranderen op mijn Carte Vitale en dat ik ze strontbeu ben, naar de sécu verzonden worden en zal ik misschien ooit eens een behoorlijke sécukaart met een juist gespelde voornaam hebben.

Maar door die trage Zaanstad heb ik wel in de gaten dat niet alleen Frankrijk kampt  met achterstanden in de administratie.

En dan ook nog de ziekenhuizen:Vorige maand kreeg ik last van mijn schouder, pijn in de arm, die ik niet meer op kon heffen en daardoor ook niet meer kon autorijden. Lastig en ook heel pijnlijk, vooral in de nacht .Is inmiddels een maand geleden. Gister was ik pas aan de beurt voor een radio en een echo. Mosterd na de maaltijd, want alles doet het weer. Wel voelde ik mij behoorlijk schuldig om dure mensen en machines voor mij te laten werken terwijl ik geen  enkele klacht meer had. 

En verder? Verder niets. Im Süden nichts neues. Het wachten is slechts op de lente, zodat ik mijn knoflook kan planten.