De vaas is een ander verhaal. Ik heb dat ding ooit gekregen van Liesje, die per ongeluk mijn leven kwam binnenrollen via een wederzijdse kennis die haar dakloze toestand koppelde aan mijn leegstaande huis. In IJzendijke was dat, 49 jaar geleden. Ik werkte tijdelijk in Breda en huurde daar een huis. Toen mijn werk afgelopen was kwam ik met man en zoontje van 1 jaar terug naar ons Zeeuwse huis. Liesje bleef waar ze was. We hebben er eigenlijk nooit over gesproken, wij hadden konden goed met elkaar overweg en het was wel gezellig. Ze bleef gewoon. Met de vaas, die volgens haar heel oud was. Misschien wel van de eerste bewoner die in Zeeland uit de klei getrokken werd, met vaas en al.
Ik sleep dat ding vanaf toen dus mee. Al 49 jaar. Hij is niet mooi, ruw, grof, gelijmd ook (niet door mij, zo heb ik hem gekregen). Van IJzendijke naar het stadje T., naar Muiderberg en toen naar Frankrijk, van de Corrèze naar de Charente-Maritime en nu in Normandië. Ik weet niets over zijn herkomst, niet of hij echt oud is of door een hobby pottenbakker in de jaren 60 gedraaid is.
Maar ik ben er aan gehecht. Ik hecht normaal nergens aan, ben een weggooier, traveling light. Ik hebt niets aan dat ding, net als aan mijn kreupele haan die ik eigenlijk de nek zou moeten omdraaien, maar zij hebben allebei een speciaal plekje in mijn hart en vooral sinds mijn hanekind kukelt (vandaag en gister wel 6 keer, schor en astmatisch, maar toch..)
Nu is het wachten tot de vaas begint te kukelen, dan gaat hij zeker niet meer weg. En trouwens, 49 jaar is ook al een soort antiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten