Van de week is het weer tijd voor de halfjaarlijkse scan, dus we beginnen met een créat bij infirmière Cathy. Een créat is het bewijs dat je nieren goed werken zodat de rommel waarmee je ingespoten wordt bij de scan snel weer uit je lichaam verdwijnt. Probleempje, het ziekenhuis is vergeten mij een ordonnance te sturen en zonder dat gaat het lab mijn bloed niet onderzoeken. Oplossing: Cathy gaat mijn bloed toch opsturen, ordonnance komt later. Aan het eind van de middag had ik de uitslag.
Garage Caen bellen, banden komen vrijdag. Zaterdag de rode Suzuki halen. De potirons oogsten, 3 flinke knapen. Wat moet ik daar nu weer mee doen? Soep maken of weg geven. Appelmoes maken, slechte oogst dit jaar. Gelukkig hoeven we dan niet zo veel appels te schillen, de halve vriezer ligt nog vol van vorig jaar. Moestuin schoonmaken. Compost schudden. Ziekenhuis scan. Zij lenen mij het in te spuiten product, krijg ik niet bij de pharmacie zonder ordonnance. Op de scan alles goed. Rien n'a bougé. Alles nog hetzelfde, laten we het vooral zo houden. Ik vraag en krijg een ordonnance voor het lab met vervalste datum. En een voor de pharmacie zodat ik het geleende product terug kan geven. Ik schuif de ordonnance met vervalste datum bij Cathy infirmière onder de deur door. Ik haal het product bij de pharmacie. Hè hè.
En dan is er naailes op de zaterdagmorgen. Jawel, ik ga weer naaien. Thuis heb ik vrijdagavond al het Burda patroon uitgeknipt en ook een stofje gekocht bij een winkel die vroeger niks had maar nu wel. Iets wilderigs, met palmbomen. Heerlijk was het om daar te zitten en 3 uur lang geconcentreerd bezig te zijn met op de juiste wijze uitknippen van een blouse. De zenuwen om de schaar in de maagdelijke stof te zetten. Dat noemen we 'le trac de la coupure', zei de naaijuffrouw. Daar had ze nog steeds last van.
's Middags het autootje ophalen in Caen. Best wel een spannende onderneming, want je weet niet wat je koopt, voor hetzelfde geld sta je stil op de autoroute of in een tunneltje. Voor mij spannend omdat ik al een paar jaar niet gereden had in de drukte. Het ging goed, net als je een poos niet geschaatst hebt, je gooit je er in en het is als vanouds. Het grappige was, dat we elkaar op gegeven moment kwijt raakten op de autoroute. Marimon reed voorop en ik zag dat hij een afslag miste, die ik wel nam. Laatste afslag voor de péage was ik er af, maar hij er nog op. Dat werd betalen. In eenzaamheid hebben we ieder ons traject afgelegd, tot ik oh wonder, een paar km van huis, een rood gevalletje voor mij zag rijden. Het kan niet waar zijn, dachten we allebei. Maar het was waar. Magneetwerking, denk ik.
Zondag waren we weer de uitverkoren toehoorders van het 'trio Messiaen' in het landhuis 'La Châslerie'. Zo iets moois te mogen horen een paar dorpjes verder dans la campagne profonde i.p.v. een concertzaal in Parijs.
Dinsdag weer een staaltje van moderne robotadministratie gehoord: op de 'Keep Fit', waar ik eens per week probeer mijn conditie op peil te houden, komt altijd een moeder met haar spastische autistische blinde zoon. Voornamelijk omdat hij de muziek zo mooi vindt en hard mee zingt en wiebelt. Nu heeft ze een probleem want ze probeert on-line een verblijfskaart voor de jongen aan te vragen, maar dat lukt niet omdat er een foto genomen moet worden waarop de ogen te zien zijn. Maar hij heeft geen ogen! Dat probeert ze de robot uit te leggen, maar hij begrijpt het niet.
Zelf heb ik ook zo een staaltje van failliete administratie meegemaakt. Al een jaar probeer ik op mijn Carte Vitale (ziektevezekeringskaart) één letter in mijn voornaam te laten wijzigen. Zonder succes. Gelukkig is mij France Service te hulp geschoten, een organisatie die hulp biedt bij administratieve problemen de overheid aangaande. Deze club blijkt een dorp verder te zitten. Wist ik niet. De geweldig aardige dame van France Service blijkt dezelfde als die het postkantoor beheert. Zij kreeg na lang en geduldig wachten(er zijn nog honderdduizend wachtenden voor u, muziekje tralala) een medewerkster aan de lijn. Bleek na lang gezoek en gemorrel, weer muziekje, dat de brief met copie paspoort, geboortebewijs, pasfoto's, uitleg, die ik op 21 maart aangetekend verstuurd had en die zij blijkens retour gestuurd ontvangbewijs ook daadwerkelijk ontvangen hadden, zoek te zijn. De hele reut kan opnieuw beginnen. Behalve het geboortebewijs, daar vroegen ze dit keer niet naar.
Bij de pharmacie ingeschreven op de wachtlijst voor de griep en covidprik. U wordt gebeld, wordt wel november.
Ondertussen ontgin ik de totaal overwoekerde tulpen en narcissen strook. Ze hebben ondergronds hun best gedaan die bollen, ik kan er de hele verdere tuin mee vol zetten.
Vanavond gaan we naar de presentatie van het seizoen in het theater van Passais (het buurdorp waar ook de pharmacie is en de infirmière en het postkantoor met de aardige dame van de France Service).
Morgen hebben we ons jaarlijks gratis bejaardenetentje in ons eigen dorp en de kippen zijn nog steeds geen hanen geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten