Duizendpoot in mijn broek

 

Gistermorgen zat ik lekker aan mijn müsli haver yoghurt vruchten ontbijt, toen ik een kriebel op mijn bovenbeen voelde. Met mijn nagel voelde ik een bobbeltje en toen een prik. Even kijken wat zich daar onder mijn legging afspeelde. Ik zag een dikke, bruine draad en trok er aan. Begon de draad te kronkelen. Ik gooide hem op tafel, pak mijn bril erbij en zie een griezel van een duizendpoot, die vast op zoek was naar een lekker warm holletje voor de winter. Nou dat heeft ie inmiddels, in de compost.

Dat was geloof ik het enige wat ik van de week beleefd heb.

En ons bezoek aan het belastingkantoor om te klagen over de hoogte van onze taxe habitation (een soort woonbelasting) die volgens ons te hoog was (ja, als het te laag was geweest zouden we zeker niet zijn gaan klagen). Het kantoor zag er uit als een soort bunker. Je moest een afspraak hebben (hadden we) en er werd pas open gedaan op het tijdstip van afspraak. Niet gezellig naar binnen om vast te acclimatiseren. De juffrouw was zeer afstandelijk en wantrouwend, op het ergste voorbereid. Haar bureau met computer stond enkele meters achter de tafel met stoel waar wij moesten plaatsnemen, zodat ze buiten ons slagveld was. Na ons verhaal aangehoord te hebben, geserveerd met onze poeslieve glimlach, begon ze wat te ontspannen. We hadden gelijk, over een week of 3 heeft ze het opgelost en krijgen we het geld terug (wat we nog niet betaald hebben, maar dat weet zij niet). Ik denk dat ze heel wat voor haar kiezen krijgt op een dag. Arme juffrouw.

Positief nieuws is dat de maïs er eindelijk af is bij ons, dat ik mini viooltjes heb geplant, afgedekt met een aardbeiennet ter bescherming tegen het kippentuig, en een paar meter nieuwe moestuin heb gespit om fèves in te planten. De volgende dag pijn in rug en knie natuurlijk, maar dat heeft niet lang geduurd.

En nu is het wachten op de sneeuw. Morgen rijdt in ieder geval de schoolbus niet in de Orne.