Kippenvreugd en kippenleed

Eindelijk heb ik dan chickies. Dat komt zo: Vorige week arriveerde hier onze vriend Dick Bloothoofd, de helft van het tweemanschap die wij de Kaarsjongens pleegden te noemen, omdat de ontbrekende helft Willem Kaarsgaren heette. De jongens( 50ers, dus eigenlijk geen jongens meer), kwamen vanaf het begin dat wij naar Frankrijk verhuisden, jaarlijks een weekje bij ons klussen. Dat was voor ons heel welkom natuurlijk, want er viel en valt altijd veel te doen hier. Maar omdat hier waar we nu wonen minder te klussen en meer te tuinen valt, had ik ze vorig jaar geclaimed om een kippenhok/ren/afrastering voor mij te verzorgen.Voor mij zeg ik, want Marimon wil geen kippies en wenst dan ook niet zijn handen er aan vuil te maken. Dat zou anderhalf jaar geleden gebeuren, maar helaas kreeg Willem een gaatje in zijn long. Dat kan iedere bonafide roker gebeuren, dus nog geen man overboord. Maar het gaatje ging niet dicht en bleek longkanker te zijn. Hij is vorig jaar mei gestorven. Dick is zijn zwager en vriendje kwijt en heeft nu helemaal alleen een kippenhok moeten in orde maken. Het was een
 stuk rustiger rond de bouw, maar het resultaat is er niet minder mooi om. Het bestaande vogelhok werd water, tocht en roofdicht gemaakt. De glycine( blauwe regen) werd van het dak geknipt( waar wij allen aan mee geholpen hebben, ook Marimon), want anders zou de boel op een niet ver verwijderde dag instorten. Het is wel zonde van die blauwe bloemenpracht, maar hij gaat wel terugkomen en nu zullen we hem beter leiden


Foto boven is Willem 2 jaar geleden die zijn broekspijpen afknipt bij ons op het achterplaatsje.


En toen kwam de dag dat we de kippetjes gingen kopen, Dick en ik. We gingen naar elevage Proust, omdat ik die toevallig ken en kochten er 3 kleine kippetjes, kuikens eigenlijk nog van 4 weken oud, een witte, een bruine en een zwarte. Ik weet het ras niet meer, dat moet ik woensdag( ze zijn maar één middag in de week open) eens gaan vragen. Nu heb ik ze 4 dagen, en ik weet niet of ik er wel goed aan gedaan heb om van die jonkies te nemen, want ze snappen niks en zijn heel angstig en onzeker. Zo wil ik ze 's nachts liever in het konijnenhok hebben, want dat is beschutter. Maar die krengen willen er niet in en als ik ze er met een zekere dwang instop, worden ze panisch, dus dat doe ik maar niet meer. Dus slapen ze buiten in de ren. Nu is er ook een overdekt binnending met betonnen vloer waar ik wat stro ingekwakt heb en waar ze de hele dag zitten in plaats van lekker in het zonnetje in de ren te scharrelen. Nee, ze doen het andersom, overdag binnen en 's nachts buiten, om van het konijnenhok niet eens te spreken. Nu is het 's nachts niet koud en het regent niet, maar ik vraag me af of ze zo slim zijn om naar binnen te gaan als het regent, want ze zijn wel erg dom en van 't padje af. Ik had beter een moederkip kunnen nemen met een paar kleintjes; Nou ja, als ze het niet overleven dan een herkansing. Ik heb ze nog maar geen namen gegeven. De buurvrouw zegt, dat ik er een Bernadette moet noemen,naar haar, en de ander Pierrette naar haar zuster; Dat kan, dan noem ik de derde naar de derde zuster: Renée. De vierde zus wordt niet vernoemd, want daar hebben ze allemaal ruzie mee. Dat komt goed uit, want er is geen vierde kip om te vernoemen. Het is een hele zorg die chickies.

Eerste nacht in het konijnenhok, toen wilden ze nog wel.

Fleurs et anniversaire

Allereerst une petite photo de la pergola renovée et en fleurs! 

De rozen en clematis in bloei voor Marimon's 70ste anniversaire!

Het eten liep op roulettes en de sfeer was bijzonder goed. Fransen, Engelsen en Nederlanders in gelijke proportie. Niet iedereen sprak elkaars taal en de meesten kenden elkaar niet, maar toch was het een gesnater van belang en heeft iedereen het enorm naar de zin gehad, blijkens de warme reacties en het gezoen en omhels bij het afscheid. Ook niet verwacht dat er 23 man bij ons in de kamer konden. Paste precies, 4 tafels achter elkaar en aan kop en voeteneind ook nog een disgenoot. Degene die helemaal achter tegen de boekenkast werd gepropt, zat wel klem, maar ze was ook heel klein..

Kapper Kamperfoelie Katjes Kanen en Kippen deel 2

Des middags had ik een zo mogelijk nog penibeler boodschap, n.l. een aanvullend verjaarscadeau voor Marimon. Wel hadden we een paar jaar geleden besloten geen cadoten voor elkaar meer te kopen, omdat we alles al gekocht hadden wat we ooit wilden hebben, voor zover er centen in de knip waren. Marimon had dus zijn cadeau al zelf besteld, maar ik heb het van de postbode in ontvangst mogen nemen en liefdevol ingepakt. Ik vond echter, dat er nog een verrassingselement aan toegevoegd moest worden en dacht dat een zwierig overhemdje wel op zijn plaats zou zijn. Maar wat een crime die herenmodewinkels. Ofwel je wordt er op de drempel uitgeblazen door een agressieve beat, like a sexmachine bli, bloe, bla. Of je komt in zo'n muffe zijdensokkenwinkel met vooroorlogse blazers en streepjesoverhemden. Dus uiteindelijke werd het een pakket katoenen herenzakdoeken uit Leclerc, waar ik overigens nog behoorlijk voor heb moeten zoeken en het uiteindelijk gevraagd heb aan een oudere dame met knot, wier man ik verdacht van het standvastig gebruik van voornoemde neusdoeken.


vrijdag: Marimon staat al dagen in de keuken om de Indische maaltijd voor 23 man ter ere van zijn nakende verjaardag te bereiden. Nu wordt het tijd dat ik ook in het geweer kom. Er moeten stoelen en tafels gehaald in de salle de fête, te huur voor 1 euro per tafel En 5 stoelen maar liefst voor 1 Euro.
Verder controle borden en bestek. Hebben we wel zo veel?

En we mochten eindelijk de katjes komen bezichtigen bij Adrien en Cindy, onze bijna buren, die nietsvermoedend een zwerfpoes met lekkere hapjes  in huis gelokt hadden, maar na enige tijd, tot hun grote verrassing...Voilà, 4 stuks schattigheid. En ze wilden geen poes meer eigenlijk, want ze vonden zich te oud..

Kapper Kamperfoelie Katjes Kanen en Kippen

Het blog van de 21ste over de grootste nachtvlinder door mij ever seen,  was helaas een zeer kort leven beschoren. Op het moment dat ik het publiceerde, was het gelijk kwijt en zoek, verdwenen in de krochten van internet. Ik heb een paar dagen zitten zoeken, ik zit hier niet voor Jan Doedel een blog in elkaar te flansen, maar niks. Een week verder inmiddels, ben ik zo ver bekomen van het verlies, dat ik een volgende poging waag. Een weekoverzicht in vogelvlucht:

Alsnog een foto van de grote nachtpauwoog, saturnia pyri, die bij ons op een avond de muurlamp binnenvloog en die wij door allerlei kunstgrepen ongeschonden naar buiten hebben weten te loodsen, maar die de volgende dag al weer bij ons op de stoep lag. We leerden van onze kennis Wiki, dat onze bezoeker maar een week leeft, met als enig doel de voortplanting en dat hij of zij dan zelfs niet eet, sterker: het heeft niet eens een mond of slurfje of rietje waarmee het iets naar binnen zou kunnen krijgen. Zeldzaam zijn is al niet leuk, en dan ook nog niet kunnen eten.


woensdag 20: coiffeur Patrick.   Conversatie: Vakantie: Gaan we niet meer sinds we in F. wonen, het is altijd vakantie hier in ons paradijsje. Het weer: prachtig weer, al 2 maanden, maar veel te droog, ja, ja dat gaat problemen geven. Heeft Patrick geen last van boven zijn haarspoelbak. De voor oorlogsgeweld en werkloosheid vluchtende Noord-Afrikanen: Wel erg voor die mensen, als Italië ze maar bij zich houdt en ze straks niet in rotten van 25 voor ons neus staan, want ja, wij hebben ook geen werk voor ze. Uw haar: Wel veel dooie punten, wilt u niet eens iets anders proberen? Lekker kort? Néééé, vooral niet lekker kort. Weer een kappersaanval afgeslagen. Kappers zijn altijd knips en het verradellijke is, dat je er pas naar toe gaat als je half gek geworden bent van die haarslierten in je ogen tijdens het heg knippen of bollen panten. Je bent dan zwak en gewillig en zegt pas ho als het al veel te laat is. Eerst lijkt het dan nog wel leuk, lekker fris, want je doet zoiets onbezonnens alleen tijdens grote hitte. De volgende dag gaat het ook nog wel, maar de 3de dag ben je verplicht het te wassen wegens de overmatige plakzooi die Patrick er tijdens een moment van euphorie ingespoten heeft. En dan, na het wassen, probeer dan maar eens om er nog wat van te maken.  De eerste 2 weken loop je zeker voor spot, daarna ben je eraan gewend en vergeten hoe leuk het zat voor de kapper. Maar hij is niet duur en probeert je ook niet op slinkse wijze op kosten te jagen door je allerlei smeersels aan te smeren. Dus we houden Patrick er in , want alle andere kappers zijn nog erger.

Donderdag 21: 's morgens de chèvre-feuille(kamperfoelie)heg teruggesnoeid. Is slechts een defensieve handeling, ik zal het nooit winnen, maar doe ik niets, dan groeit hij straks over mijn bed. Ik heb lavendelstekken aan zijn voeten geplant, ook geurig en beter in toom te houden. De stekken hebben de hele winter ingekuild gelegen en ik had niet gedacht dat het wat zou worden. aanvankelijk blevezn ze er ook dooig uitzien, maar oh wonder, ze blijken te leven( op een enkeling na en die komt misschien nog).

Ik heb een paar dagen niet geschreven, omdat mijn vroegere buurjongen Jan, die inmiddels buuropa is, met zijn vrouw op bezoek was. Ik was 2 toen ik op de Genieweg kwam wonen, hij was toen 8 en was dus meer bevriend met mijn zus en oudere broers. Hoewel ik dus nooit met hem gespeeld heb, was hij gewoon aanwezig in mijn jeugd, ook op de padvinderij, waar mijn moeder Raksja ( welpenmoeder), was en we gingen kamperen in Zeist en Maarn.

Deze photo staan we allebei niet op trouwens, wel mijn broertje en zus, aan de linkerkant.

Hier staan we alle 5 op, 2de rechtsonder, geknield met petje, is Jan. Rudy en ik staan er achter. Mijn grote broer Frits uiterst links, achter de jongen met petje. Welke jongen met petje? Alle jongens hadden een petje. Ik wilde ook wel zo'n petje, maar ik was een meisje, en te klein. Mijn moeder als welpenmoeder wakend over ons.

 Wat een schattige smoeltjes. Het zijn nu allemaal 60gers, zo niet erger. Mijn moeder, Raksja is 98 geworden, waaruit je zou kunnen concluderen dat het padvindersleven gezond is.

Jan en mijn zus Rita op de lagere school.


En we hebben herinneringen opgehaald, wie woonde waar op onze straat. Ik wist ze bijna allemaal nog, met naam en bijnaam. Want iedereen had een bijnaam, dat was om ze uit elkaar te houden, het halve dorp heette van 't Veer. Er was ook een veer, er was een heuse pont, is er nog, hoe kom je anders het Noord Zeekanaal over. Maar dat kanaal is gegraven nadat Napoleon had besloten dat men een heuse achternaam diende te hebben. Een veer over het IJ dan, of over de Wijkermeer. En wat een kinderen woonden er  op onze straat, je had het voor het uitkiezen. Maar nog niet de helft van de kinderen aan de andere, de verboden kant, waar de katholieken woonden. Aan onze, ongelovige, kant, had men 4 of 5 kinderen. Gezinnen van na de oorlog, hadden er 2 of 3. Aan de katho-kant, waren er nog genoeg gezinnen met 13, 14, kinderen. We werden strikt gescheiden gehouden, want stel je voor dat er gemengde paartjes ontstonden. Twee geloven op een kussen, daar zit de duivel tussen. Wij beleefden wel plezier aan die katho-haat, want buiten touwtje en slootje springen, diefje met verlos en opschuildertje, mochten we ook nog op gezette tijden een onschuldig uit school komend katholiek kind van de fiets trekken, die dan hetzelfde lot onderging als wij, als we langs het woonwagenkamp moesten. Maar het zwembad, dat gebouwd werd aan 'onze' kant, heeft veel rechtgetrokken. Na de eerste kennismakingsvechtpartijen, ontstonden vriendschappen en verkeringen, dit laatste overigens niet zonder tegenstand van meneer pastoor en zijn achterban. Aan onze kant werd daar niet zo veel drukte over gemaakt, want hoewel wij gelovigen, van wat voor soort dan ook, wantrouwden, ging dit niet zover dat een relatie ermee werd verboden. Aan onze kant woonden wel her en der verspreid, enkele protestanten, die zich heel koest hielden, een schutkleur aangenomen hadden leek het wel, want ze vielen niet op, gingen op zondag rustig hun's weegs naar hun respektievelijke kerkjes, gingen gewoon naar de openbare lagere school en in het zwembad kwamen ze al helemaal niet.

Rechstonder  mijn zus Rita en er naast, met zonnebril,  Rietje, de zus van Jan.

Als je 3 keer met je ogen knippert, staat er weer een huis. Santo Cielo.

Deze foto's tonen de spectaculaire snelheid waarin het buurhuis gebouwd wordt. Van de eerste foto tot de laatste zijn 3 dagen voorbijgegaan als ik mij niet vergis. De pannen aan de voorkant( de Girondekant) liggen er al allemaal op. Nu het binnenwerk nog en dat zal nog maanden in beslag nemen. In ieder geval, dit is het huis aan de buitenkant, groter wordt het niet, hoger ook niet. Valt mee. We zijn er al aan gewend en kijken er om en over heen.                                                                                                         

De pannen liggen al klaar, het duurt een paar uurtjes om die er op te leggen.

Pompperikelen

Vanmorgen bleek de dompelpomp het niet te doen. Een kleine ramp, want hoewel we pas in april zijn, is de grond al veel te droog en juist nu is het tijd om te planten en te zaaien en hebben we dus veel water nodig.
Je kunt natuurlijk ook met ordinair kraanwater sproeien, maar dat is niet de bedoeling. Ten eerste kost het GELD en ten tweede is het slecht voor het milieu. In die volgorde ja. En om nou met de hand gieters uit de bakken te tillen gaat me te ver. Dan koop ik liever mijn tuinbonen in de super, bespoten en wel.
Vanmorgen dus, en ook de dagen hiervoor, heb ik nogal wat tijd besteed aan dat k.ding. Slang erop, slang eraf, slang andersom, aansluiting er af schroeven, vanbinnen schoonmaken, doorblazen, er tegen schoppen, nix hielp.
Dan toch maar uit de kraan. Heb bijna al mijn bonen laten proeven van het vieze chloorwater, hoor ik van beneden Marimon roepen. - HIJ DOET HET HOOR!- Vreugde! Ik hoor een heerlijk geklots in de waterbak. Hoe heb je dat in godsnaam voor elkaar gekregen??? Nou gewoon de aansluiting eraf gedraaid. Ja, heb ik ook al 10 keer gedaan. En toen een tikje tegen het motertje gegeven. Logisch, dat ding heeft lang stil gestaan, motertje gaat vastzitten, heeft even een tikje nodig om hem weer op gang te brengen. Dag, ik ga even naar de bakker. Het is handig om een handige man te hebben, maar dodelijk voor de onhandige partner. Hoewel handig? Een tikje tegen de moter geven had ik ook nog wel gekunt. Je moet er maar opkomen.

De dompelpomp, die in Clamensac vanuit de 6 meter diepe put het water oprakelde. En nu laat hij mij zitten voor 1 meter. De ontrouwe hond. Het handvat is er ook al afgebroken, ik trek hem nu op aan het snoer. Dat mag niet van Marimon, daar gaat hij kapot van en bovendien is het levensgevaarlijk.( Kom ik zeker jammerlijk onder stroom te staan). Dus heeft mijn handige Marimon er een ijzerdraad met ophaaltouw omheen geknutselt. Dat is al een hele verbetering en sinds hij nu ook nog doet wat hij doen moet, ben ik meer dan tevreden. Alleen, kan ik het niet uitstaan dat ik er zelf niet opgekomen ben. Een tikje tegen de moter. Pfff

Mens sana 2

Vanmorgen naar de gym geweest. Er waren niet veel mensen, maar het was daarom niet minder gezellig. Dat sport goed voor lichaam én geest is, merk je op duidelijk op onze gymclub. Ik heb b.v. deze morgen weer veel opgestoken over de tuin, zwarte zeep van het merk, ojee kijk ben ik het alweer vergeten, ibis, kraanvogel, ooievaar, maar dan op z'n Frans, nou ja ik zal het wel herkennen bij de Super U, vermengen met water 1 op 10, en dan spuiten maar. Goed tegen witte vliegjes, coloradokever, gewone bladluis en wat al niet. Tussen 2 oefeningen door begon ik maar weer eens over mijn spinazie die maar niet opkomt en de topinambour daarentegen wel. En of ik niet moet beginnen met mijn fèves te begieten, het regent al weken niet of nauwelijks. Verder worden recepten besproken en heb ik verwoede discussies met Alain, de enige manlijke turner, die mij Bataaf noemt en ik hem Barbaar omdat hij kikkerbilletjes eet alsof het zijn recht is en geen kwaad ziet in foie gras, zelfs terwijl hij heel goed weet op welke gruwelijke wijze deze verkregen wordt. Dan worden nog de kleinkinderen besproken of oude moeders die eigenwijs zijn en waar men geen raad mee weet. Ziekte en zeer is ook een onuitputtelijk onderwerp en als we niks meer weten, bespreken we elkaar, d.w.z. de afwezigen onder ons. Ja, wij vermaken ons kostelijk en voelen ons na een uurtje gym, weer als herboren.

Mens sana in corpore sano

Sinds enige tijd heb ik mij op de sport gestort. Op de gym zat ik al zo lang we hier wonen, dat is 4 jaar in dit huis, 2 keer per week, op mardi en jeudi matin. Wij oefenen daar spieren waar je zo gauw niet aan denkt dat je die ook nog hebt, zoals een binnenkantdijbeenspier, middenrifspieren( tegen de hik), of bipsspieren en buikspieren natuurlijk, de belangrijkste. Retenir le ventre, zegt de maîtresse de hele tijd, buik inhouden. Heel nuttig voor ons zestigers. Dan bezoek ik op maandag van 5 tot 6, zie terwijl ik dit schrijf had ik daar moeten zijn, want het is kwart na 5, maar ik had totaal geen zin na een hele dag in de tuin, ( ja, werken, niet zonnen), dus ben ik aan het spijbelen. Nu dus, had ik de Kiné moeten bezoeken. Dat zit zo: Een jaar geleden, rond de jaarwisseling, kreeg ik pijn in het linkerbeen. Vooral na het opstaan, maar ook in bed, nadat ik was opgestaan ergens voor, en overdag nadat ik gezeten had en ook wel tijdens het zitten. Je zou dus kunnen zeggen, altijd. Maar nee, niet als ik liep, dus was en ben ik de hele dag aan het rondrennen. Madame Chaillou Annie-Paule, onze beloved huisarts, wist het ook niet. Het is geen sciatique( ischias), een kwaal die iedereen hier schijnt te hebben, althans ze noemen ieder pijntje een sciatique. Als het dat niet is, dan wordt het lastig, dus geeft ze maar een receptje voor een vitamine D ampulleke, haar tovermiddel voor alle kwalen. En, wat ook altijd werkt in geval van spier of  neuro-pijnen, is een verwijzing naar de physiotherapeut, hier kortweg de kiné genoemd. Ik vond dat niet zo'n gek idee, want wellicht weet zo'n persoon er meer van dan een huisarts. Niet dus. Nadat hij mij enkele keren zeer vakkundig gemasseerd had, heeft hij al zijn helse machines op mij uitgeprobeerd, voornamelijk klop en boormachines met elektrische stroomstoten( stootjes), iets wat mij buiten een onaangenaam gevoel, nog meer pijn bezorgde. Toen hij door zijn voorraad gereedschap heen was,  vond hij dat ik dan maar mijn spieren moest zien te sterken met behulp van zijn daar toe bestemde toestellen.

En zie, ik werd sterker, kon meer dragen, had daardoor minder of eigenlijk geen rugpijn meer, voelde mij ook fitter. Dus zat ik op kosten van het ziekenhuis op de sportschool en hij, de kiné had geen omkijken meer naar me. Zo was zijn geld gauw verdiend. Hij heeft trouwens altijd zo'n 4 klanten tegelijk onder behandeling. De een ligt onder warme handdoeken op de massagetafel te wachten, terwijl de ander de opdracht krijgt 50 keer zijn knie te heffen. De 3de ligt aan de klop en boormachine, en de 4de wacht in zijn kantoor om af te rekenen. Ondertussen laat hij iemand er uit of er in, hij is ook zijn eigen portier en ik denk ook zijn eigen schoonmaker, want het is er altijd even smerig en hij zegt stevast dat de werkster niet geweest is die morgen. Ja dat klopt, en niet alleen die morgen. Maar, hij heeft voor ieder een vriendelijk en/of opbeurend woord en iedereen is tevreden. Hij zegt dat hij zo weinig betaald krijgt van de Sécu, dat hij het wel op deze manier moet doen. Nadat ik door de Sécu betaalde sessies heen was, besloot ik op eigen kosten verder te gaan. Voor 5 Euro per uur, mag ik gebruik maken van zijn apparaten en dat bevalt goed. Verder doe ik nog een marche langs de Gironde of elders, door de wijn bijvoorbeeld. Of een fietstochtje, of een swingetje in de achterkamer op Jerry Lee Lewis. En dan niet te vergeten al die uren die ik door over het terrein loop te hollen met zeis of riek over de schouder! Maar al met al is de pijn in het linkerbeen er nog steeds. Wel minder. Maar dat kan ook door de lente komen. Ik schrijf het been maar af op conto van de nakende ouderdom, zo lang hoeft hij nu ook niet meer mee. Of nog eens een bezoekje aan een bonafide neuroloog. Wachttijd voor afspraak: 3 maanden.

Marimon daarentegen heeft een heel goed spierstelsel bij zijn geboorte meegekregen. Hij hoeft niet te sporten. De enige sportieve beweging die hij wel eens maakt, is een spagaat tijdens het lezen.

Vijver en knutselplezier op Pied Sec plage.

Voilà de opgeleverde hernieuwde pergola, nu zelfs met plafond en een witte clematis er tegenaan. De volgende dag had deze zich al vastgezet met een van zijn ingenieuse grijparmpjes.

Dit was het nieuwe buurhuis eergister. Gister zijn de dakbalken met veel lawaai  er op gekomen. Vandaag is het zaterdag en wordt er gelukkig niet gewerkt. Het valt ook mee dat ze niet zo vroeg beginnen. Om 8 uur pas, gelijk met mij. En we kunnen de Gironde nog steeds zien.

Dit is het mini-vijvertje genomen met mijn nieuwe Lumix DC Vario. Je ziet weliswaar niks, maar het ziet er wel spannend uit. Maar als je goed kijkt, zie je hele kleine wriemeltjes met een dikke kop, en live, een spartelend staartje. De meeste zitten onbeweeglijk in een algenklont, een soort groene suikerspin, die ze leegsabbelen, maar af en toe gaat er eentje los en danst de vijver rond. Ik schijn nu ook te kunnen filmen met dit nieuwe toestel, dus dat zal ik binnenkort eens op dit geheimzinnig gefriemel uitproberen. Ik ben er nog niet achter wat het zijn. Zeker geen kikkervisjes in wording, maar misschien wel de larven van een tor(dytique), die ik vorig jaar in mijn onwetendheid vanuit de grote vijver heb geïntroduceerd omdat hij er zo lief uitzag, net een zeepaardje. Vertrouw nooit op uiterlijke verschijningsvormen, die zeer verraderlijk kunnen zijn. Ik vind Ben Laden er ook zo lief uit zien. Waarschijnlijk koester ik addertjes aan mijn borst.

Van iets groter afstand. De waterplanten beginnen al te groeien, binnen een paar weken zit het dicht en moet ik een wak knippen om het waterleven nog te kunnen volgen. In deze vijver werden vorig jaar tot mijn  verrassing 5 groene kikkertjes geboren. En het hadden er dus nog veel meer kunnen zijn, als ik Ben Laden (Larve de Dytique) er niet tussen had gezet.

In de grote vijver is het in deze periode nog veel spannender. Als je het geduld hebt om 5 minuten stil op daarvoor bestemde bankje te zitten, ontdek je van alles. Kikkervisjes en salamanderlarven in alle stadia van ontwikkeling, maar ook een zeer curieus zwembeest,met een gouden baan over zijn staart, die ik vorig jaar daar ook al gezien heb en waarvan ik eerst dacht dat het een jonkie van de vuursalamander was. Maar het waterbeestenboekje leert mij dat die niet zo lang in het water blijven. Nu echter, weet ik het zeker. Het is helemaal geen larf of jonkie, het is een volwassen, manlijke Triton palmé in de bruidegomsfase. De triturus helveticus, zoek maar op in Wikipedia. Zij komen alleen in het water om te paren, de rest van de tijd zijn ze op het land en leiden een nachtelijk en verborgen bestaan. Overdag verstoppen zij zich onder een steen of onder dode bladeren of hoog gras. Ik hoop niet dat ik er eentje aan stukken rijt met m'n motormaaier.

En dan loopt hier ook nog een bricolerende Marimon rond. De ene dag zet hij vloekend een douche in de buiten badkamer, de volgende dag vinden we hem ketterend bij het vakantiehuisje de parabole aan het stellen. We hebben al met al veel plezier op Pied Sec plage.

Tot de volgende keer maar weer.

Van winkelvreugd tot blauwe regen.

 Daar zit tante Pollewop op een terrasje in Bordeaux een broodje Kebab te eten en ondertussen naar de straat te gluren, want de mode leer je op straat. Maide kaike, zoals mijn Canadese broer in een mix van antiek Zaans en emigranten Engels pleegt te zeggen. Nou, dat doen Marimon en ik maar al te graag. Ik naar de kousen, hij naar de benen.

Wonderbaarlijk is het verschil in temperatuur perceptie tussen Zuiderlingen en Noorderlingen. Of/en tussen ouderen en jongeren. Je ziet hier een winterjack en een blote arm als uitersten, maar de meesten hebben toch een jas of trui. De dame met pittoreske hoofddoek heeft ook heel wat laagjes aan, ze heeft voor het gemak haar hele gardarobe over elkaar aangetrokken, want ze wist niet waar ze het anders laten moest. Poor thing. En bovendien zit ze op een koude stenen stoep.

 Heerlijk een dagje mensenhappen, daar knapt de boer echt van op. Prendre un bain de foule,een mensenbad nemen, zegt men hier.

En s'avonds was padje terug, ontwaakt uit zijn winterslaap.

Vandaag is het nog warmer, 26 graden. Ik heb mijn tuincorvee weer verlegd naar de vroege morgenuren. Vanmorgen de ingestorte pergola weer opgebouwd, dit keer met ijzedraadverbindingen, dus we gaan vooruit. Wel erg dun ijzerdraad, dus lang zal het niet houden, maar het ziet er ietsje steviger uit. Heb er ook een witte clematis tegen geplant, want die kamperfoelie, die hierboven woekert als de p. wil daar maar niet aanslaan.

Morgen een foto van de hernieuwde pergola. Hartelijke groet van achter de glycine.

Sic transit gloria scomber scombus

Een makreel kan wel 17 jaar worden, las ik net op wikipedia. Deze hier op onze eettafel heeft dat niet gehaald. Hij was wel lekker. In Frankrijk kun je wel makreel krijgen, maar niet gerookt of gestoomd zoals de Nederlandse, en dat is nu juist zo lekker. Ik las ook dat makreel alleen nog gerookt wordt door sportvissers thuis( zo'n illegaal rookhokje achter in de tuin), maar dat de makreel die wij bij de visboer kopen, na het stomen bij 60 graden, slechts door een rookkanaal gehaald wordt. Voor de geur zeker. Je kunt hem beter bij de visboer kopen. Niet dat hij dan persé lekkerder is, maar de sportvisser schijnt er een sport van te maken, om er meerdere tegelijk te vangen met een paternoster met diverse haken. Dat klinkt niet fijn. Wij hebben hem via onze vrienden uit Ribérac, die van de Rhus die aan het uitlopen is, van een Nederlandse visboer in Perigueux, die buiten haring en makreel, ook handelt in kroketten en nasiballen. Ja, ja, ook de Nederlandse expat heeft zijn sluikwegen om zijn diverse verslavingen te bevredigen.