Jonge sla in vochtige bedjes

De tijd gaat wel erg snel, de gebeurtenissen lopen me voorbij. Wacht even jongens, ik kom tijd te kort. Dit gevoel van hollen en haasten komt voornamelijk doordat het groeien in de tuin weer is gelanceerd. Kost toch iedere dag weer een uurtje of drie. Graag gedaan overigens.

Kijk eens wat een lieve slaatjes. 24 stuks die we delen met de chickies, die ik er nog steeds van heb kunnen afhouden. 
Zelfs Pipeline heeft het nog niet als kattebak misbruikt.


Jonge sla


Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
 stervende bloemen, het hoekje
aardappelen, kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.


Maar jonge sla in maart,
net geplant, slap nog, 
in vochtige bedjes, nee.


Rutger Kopland

 Rechts bij de stokjes is ook nog sla gezaaid. Met kippen heb je nooit genoeg. 

Vanmorgen tussen de irissen gekuist en de dode, bevroren kruiden weggehaald, waaronder een flinke roosmarijnstruik. Morgen op de markt maar wat nieuwtjes halen, want de kruidentuin ziet er nu wel heel kaal uit. Zo'n winter is wel goed voor de kwekers.


Wat gebeurt er nog meer op Pied Sec plage?

Het graven van het bad vordert. Marimon verliest onderweg enkele onsjes.

Zo snel kan het gaan in de natuur. Gister heb ik dit boompje  (Albizia) van nabij geïnspecteerd om te kijken of hij de winter overleefd had. Geen teken van leven. Toch maar zijn deel water gegeven, met het legen van de waterbakken, en nu, voilà een minuscuul knopje. Zou dat nu door dat water komen?

En de Mahonia in bloei.


Verder hebben we op de eerste dag van de lente de Hop gesignaleerd. Hij zat op de achterwei en graasde rustig door tijdens ons opgewonden gespring achter het glas van de keukendeur.


En hebben we weer een boeiende voorstelling mogen beleven van onze favoriete Sociaal-Politiek- Maatschappijkritische uiterst geestige en muzikale toneelgroep de A.M.G.C. (lijkt meer de naam voor een gymnastiekvereniging), l' Atelier de Mécanique Générale Contemporaine, waarvan we al 3 jaar geen voorstelling missen.


In mijn eigen theatergroep is er weer een verschuiving op het relatievlak. Christine, de bedrogen echtgenote, is een liefdesrelatie aangegaan met onze regisseur, die enkele jaren geleden hetzelfde is overkomen. Ik denk dat ze eigenlijk allebei nog van hun bedriegers houden. Hoe lang zal deze stoplaprelatie standhouden? Maakt niet uit, ze zijn er nu mee geholpen.


Ik lees 'de Bezoeker', van Eric Emmanuel Schmitt. In Nederland ooit op de planken gebracht door  Henk van Ulsen als de Bezoeker (God).Wie Freud speelde weet ik niet meer. Ik lees ook 'Les Cailloux Blues' van Christian Signol, een soort streekroman die speelt omstreeks 1900 op het platteland, met alle ellende van dien. En ook nog 'Tonio', van A.F.Th. van der Heijden, over zijn overleden zoon, ook niet zo vrolijk. 
Dan heb ik ook nog leren worteltrekken (van internet) en heb ik voor het eerst een Sudoku moeilijkheidsgraad 11 (expert) opgelost. Zegt niet dat ik niets aan mijn verstandelijke ontwikkeling doe sinds ik mij heb teruggetrokken in la campagne profonde!