Daar istie weer, de bomenkapper met zijn hondje Gino. Hadden we die vorig jaar ook al niet? Ik begin in herhalingen te vallen. Maar ja, de kachel moet toch blijven roken. Ik bedoel de schoorsteen.

Sommige bomen bestaan uit drie delen. Als je er een derde van af haalt, groeit de rest mooier uit. Kleine troost.

Het wordt wel mooi open. We hebben nu een vue imprenable op de populieren van buurman Tourtelot ( die aan de overkant woont, maar hiernaast zijn geriefbos heeft, met schapen er onder en tussen).

Ondertussen kwam Nord-Blayais een vrachtje zand brengen voor het zwembad.

De huurders van het chaletje waren inmiddels naar de eerste hulp in Jonzac, omdat de ledematen van madame onder rode zwellingen bedolven waren. Nu iedereen toch bezig was, vond ik het een goed moment om even naar de gym te gaan. 


Na de gym koffie met de rest van de petit-fours. Ik had eigenlijk een paar dagen geleden besloten om met alles te minderen 
om de consumptiemaatschappij te ontlasten. De bomenkapper had eigenlijk besloten om minder te consumeren om zijn buik te ontlasten. Marimon had niets besloten, maar bleek gisteravond in een aanval van plots opkomende hongerigheid de petit-fours doos 


 ontlast te hebben, dus dat kwam allemaal goed uit.


Snel wat eten maken want 's middags naar de Secours Populaire.


Afgelopen vrijdag hadden de vrijwilligers een etentje aangeboden gekregen. In een chic restaurant nog wel. De S.P. heeft zeker geld over. Zou de nieuwe linkse regering nu al zijn vruchten afwerpen? 

Het is nu laat in de avond. Ik schrijf dit voor het open raam, eindelijk een beetje koelte. De bomen zijn gekapt, de kipjes zijn op stok, de huurders zijn terug van de urgence met een pak medicijnen, Marimon is thuis van het koor. Alles is vredig, alleen die kikkers willen hun bakkes maar niet houden. Wij vragen ons af hoe lang dat nog doorgaat. Zij moeten toch ook eindelijk een keer hun grote liefde vinden? Hun gekwaak klinkt steeds radelozer, vinden wij. Voor sommige wezens zit het er gewoon niet in.


Er is ook nog goed nieuws. Odile, waar ik me een paar weken geleden nog zo bezorgd over maakte, heeft werk gevonden. Als secretaresse bij een straattheatergroep, voor 32 uur in de week. Perfecto. Weer een zorg minder.

Poezen en petits-fours

Het blijft maar mooi weer op Pied Sec plage, vandaar dat het poedelbad niet erg opschiet. Wel hebben we vanmorgen de 100ste geboortedag van Pa Metselaar de Oude gevierd, compleet met koffie en petits-fours. Ik heb vast een voorschotje in mijn bakkes gestoken.


Vanmiddag naar Dries en Mélancolie, waar een verhalenverteller uit Quebec, in het door vrienden gebouwde openluchttheater op het terrein, ons tracteerde op een prachtig in Canadees Frans verteld verhaal. Heel grappig dit accent, maar ook wel een beetje moeilijk te volgen voor ons.

Wat er nog meer gebeurde:
Wellicht herinneren jullie je nog beste blogvolgers, dat Marimon en ik vorige maand kraamhulp waren hier in ditzelfde huis, en dat onder onze bekwame handen 3 poezenkinderen het levenslicht hadden gezien. Hoewel wij in eerste instantie voor adoptie hadden gekozen, hadden wij daar later, na verstandelijk beraad, weer van af gezien. Nu echter, zijn de poezenbazen, die ervoor vreesden de poesjes niet kwijt te raken, zo slim geweest de kleintjes met hun moeder in de hal neer te zetten, zodat de bezoekers gelijk bij binnenkomst met deze partij schattigheid geconfronteerd werden.

Hoewel we vorige maand heel ferm NEE gezegd hadden, smolten we  hier ter plekke weg. Ik wil het gemarmerde katertje dat zoveel op ons overreden Leonneke lijkt. En die donkere, met een heel fijn cypers tekeningetje, dan ook erbij, bestelde Marimon. 

Uiteindelijk besloten we ze alle drie mee te nemen. 
Mélancolie was duidelijk opgelucht. Arme Pipeline.

Gasten, kippen, honden en betonmolens

28 graden verwacht op Pied Sec plage, dus om 8 uur als de tuin nog jong en fris is, beginnen. Kippetjes voeren en verschonen, het talud van kuithoog gras ontdoen met hark en bosmaaier, de laatste resten onkruid aldaar uittrekken. Gister had ik het grootste deel al gedaan. Ondertussen ballen gooien voor het nooit moe wordende hondje 'Pit'. Nou pit heeft hij. Marimon zou vandaag beton storten voor de zwembadbodem, maar heeft er van afgezien wegens de te verwachten temperatuur. Wel heeft hij vast zijn betonmolentje er naar toe gesjouwd.

Alles is in gereedheid gebracht, zaterdag gaat het gebeuren.

Met de kippies gaat het goed, ze lijken het naar hun zin te hebben. Alleen zijn ze nog steeds een beetje bang voor mij, zodat ik ze niet in volle glorie op de foto krijg. Ik zou wat meer aandacht aan ze moeten besteden.

Ons rotan tuinameubelement is in elkaar aan het zakken, daarom heeft Marimon een weer-en wind bestendige plastic rotan stoel gekocht bij de GiFi, de goedkoopste rommelwinkel die er is .Een soort Xenos. Ik heb hem zojuist uitgeprobeerd en hij zit geweldig, voor de prijs. 

Hans heeft ons schattige huisje gehuurd van de week. Héééél lang geleden, in Clamensac, had hij met zijn vrouw bij ons een vakantie doorgebracht. We zijn blijven mailen. Afgelopen winter is zijn vrouw overleden. Voor het eerst weer alleen op pad. We hebben het reuze gezellig.

En de volgende gast komt aan. Die hebben we ooit op een  fietsvakantie in Ierland leren kennen. Sindsdien komt hij, komen zij, ons ieder jaar bezoeken. Zijn vrouw wilde dit keer niet mee, dus nu zit ik met 3 kerels. 


Ik moet er mee stoppen, want mijn gezelschap wordt geeist. We gaan eten in het vrachtwagenrestaurant. Gezellig en niet duur. Avé.

Rémy in de regen.

Het regent op Pied Sec plage. Gelukkig maar, want ik was al bang dat, na alle waterreservoirs in de vijver te hebben geleegd, de grote zomerdroogte zou aanvangen. Ze stromen na een ochtendje regen al weer over. Toch nog een paar bijkopen?

 Vandaag geen haricots verts zaaien dus en morgen en overmorgen ook niet. Drie dagen tuinvrij. Wat doen we dan? 

Een zalmcake maken. Moest eigenlijk met gerookte zalm, maar Marimon, die vanmorgen de boodschappenjongen was, had verse meegenomen. Expiriment. Door fouten en toevalligheden zijn de lekkerste recepten ontstaan. 


Het kippenhok schoonmaken. Doe ik iedere dag. Ik was vergeten wat voor een herrie die piepkuikens maken. Lawaai, maar ook troep. Het kostelijke opfokvoer ligt overal, behalve in hun voerbak. Ik ga streng zijn, ze krijgen geen nieuw voordat ze de vloer leeggeten hebben.

De kachel aanmaken. Toch maar weer. Was maar 18 graden in huis, wat wel kan zolang je nog rondloopt, maar is niet gezellig om een bakje koffie bij te drinken.


Eergister hemelvaartsdag in Port Maubert waar Marimon optrad met het zeemanskoor, was het nog lekker warm. En ook gezellig. Ik verbaasde mij hoeveel mensen we ineens bleken te kennen. Niet ineens, het is zijn de vruchten van 5 jaar hier wonen. 


Er liep ook een wat armoedige jongeman rond die zei dat hij niet gevaarlijk was, maar alleen une pièce wilde. Ik gaf hem 2 euro, want hij had ontstoken ogen en winterhanden. Net zo'n zwerfhond. Ik vroeg hem hoe dat kwam. Slecht eten en buiten slapen. Hij had geen werk en geen familie. Een soort Rémy, van 'Alleen op de Wereld'. Waar slaap je dan jongen? Op het station van Jonzac. Maar er was hoop, want hij kwam in aanmerking voor een wooneenheid in het daklozenproject van Jonzac. Daar zou hij dan ook te eten krijgen en er zou werk voor hem gezocht worden. Hij had goede hoop dat dit door zou gaan. Het optimisme van de jeugd. Ik vroeg hem of het bedelen nog wat opleverde. Dat bleek tegen te vallen en hij moest nog steeds verkassen ook, want het was verboden. Nee, wij geslaagde burgers met een warm bedje zien niet graag dat er ook mensen rondlopen die het zonder moeten stellen. Dat belemmert de feestvreugde want het zachte knagen van ons geweten zou ons kunnen storen. En misschien gebruikt hij wel drugs. Ja misschien wel, maar dat wil nog niet zeggen dat hij daarom geen honger heeft. 80 procent van de Fransen is bang om op straat terecht te komen. Ik begrijp daarom niet waarom men dan niet wat meer clementie heeft met diegenen die hem zijn voorgegaan. 

Vier uur alweer. Tijd voor een kopje thee met de krant. Zo komt de dag wel om. 


Wat zou zo'n jongen nou doen, de hele dag in de regen zonder centen?

Nieuwe pullus

De bekisting was nog maar koud van het beton of moeder zat al bij de kippenboer. Vijf zijn het er ditmaal. Twee witte, een bruine, een zwarte en een grijze. Dat is nieuw voor mij, ik heb nooit een grijze kip gehad of gezien. Ze zijn een week of 5, 6 denk ik, want er is al een kammetje aan het ontluiken. Een van de witte zat zo in de stress, dat ik dacht dat zij er in zou blijven. Maar na een half uurtje voor dood in een hoekje te hebben gelegen kwam er toch weer leven in.

Vannacht blijven ze nog in dit hokje, wat voortaan hun slaapplaats wordt. Hierin zijn ze dubbel veilig. Ze hebben er hun natje en hun droogje, wat kan een kip zich nog meer wensen.


En vooruit, nog een plaatje uit ons paradijsje: de bloeiende jasmijn.

Het zal vroeg bedtijd zijn voor ons, want ik heb 4 uur in de tuin gewerkt ( en gekookt en kippen gehaald) en Marimon heeft ik weet niet hoeveel zand in zijn karretje naar beneden getransporteerd, ingeschept en weer uitgeschept. Bovendien had hij tot 3 maal toe bandenpech. Twee van het trekkertje en nu weer een van het aanhangertje. Dus tweemaal naar Jonzac voor reparatie. Morgen  voor hem een gedwongen pauze. Komt goed uit want 's morgens is er een brocante van zijn koor in Blaye en 's middags moet hij optreden met het zeemanskoor in Port Maubert. Wat hebben we het toch druk!!!!Wanneer mogen we nu eens gewoon oud zijn?

Vossenbestendig hok en vreedzame demonstratie.

Wat gebeurt er toch veel op Pied Sec plage. Nu staat er weer een cementmolen te draaien. Wat een vakwerk en wat zal die vos op zijn neusje kijken.

Ondertussen heb ik het nachthok schoongemaakt en de bedden vast opgeschud.

Ik ga de nieuwe kipjes meteen leren om in het hokje linksonder te slapen. Daar zit een afsluiting op en zijn ze totaal veilig voor de nacht; Moet ik wel heel vroeg op om ze open te doen. Hoe laat is het licht? Zes uur of zo? Geen punt. Maar eigenlijk is het niet nodig  nu het hele hok vossendicht wordt. Wel meer beschermd tegen wind en tegenweer. Om een ei te leggen moeten ze een verdieping hoger, maar dat is nog niet aan de orde.

Des middags naar Pessac. Dat is een satelietstadje van Bordeaux waar altijd veel gaande is op cultuurgebied.Dat komt omdat ze een toffe burgemeester hebben, die samenwerkt met onze favoriete  theatergroep het A.M.G.C. l'Atelier de Mécanique Générale Contemporaine. De buurtbewoners hebben ook een rol in het gebeuren. Ze leveren teksten aan, die ze uit kranten of reclameslogans halen. Samen met de professionele tekstschrijvers maken zij er dan een goed lopend geheel van. Dit jaar speelde het verhaal zich af in een nog half bewoonde H.L.M. Een sociale woningbouw flat. We bezochten 5 appartementen, waarin de zogenaamde bewoners ons ontvingen. In de kelder, op de vuilnisbakken lag een in pakpapier gewikkelde zwerver, die ook een pak van pakpapier aan had, dichtgeplakt met rood-wit plakband waarop stond: fragile. Voor plaatje, zie beneden.

Onderweg voerden we spandoeken met opruiende teksten mee. 

De buurtbewoners hadden een taart voor ons gebakken. Die moest in een heleboel stukjes.

In het flatgebouw.

Dit zijn de vader en moeder van een gedrogeerde punkzoon die in de andere hoek staat temidden van een hels lawaai (heavy metal).

Hier woont een gerecycelde, uiterst groene dochter van een zeer rigide moeder.

Deze deelde hele vieze biologische, macrobiotische, onbespoten taart uit. Hier bood zij mij een stukje aan.

Opstopping in het trappenhuis. Af en toe viel het licht uit.

Deze dame verkocht geen sex, zoals het zich op het eerste zicht deed aanzien, maar wilde aandacht kopen. Bijvoorbeeld, voor een tientje, iedere week 1 keer bellen en vragen hoe het met haar gaat.

Dit is de zwerver in de kelder. Hij zat eerst helemaal ingepakt, slechts een rood knipperlampje gaf aan dat er iets in het pak zat.

http://www.youtube.com/watch?v=roYLRN62Gmc&list=UUlH5rxWYqWa0H1NwtlyOB3A&index=1&feature=plcp

Bovenstaande link verwijst naar het slotlied, vlak voor de afscheidstaart.


Was weer heel bijzonder en sfeervol allemaal. Weer thuis zijn we nog even langs de poesjes die we niet meer willen gegaan. Ze zijn nu 3 weken oud en hebben een hoge schattigheidsgraad. Er was er een bij die veel leek op Leonneke, onze geliefde overreden  kater. Marimon probeerde met alle macht de verleiding te weerstaan door ze niet in de hand te nemen. Mijn weke hart is alweer bijna om. 

Odile

Gistermiddag ben ik bij Odile op bezoek geweest. Ik had haar ontmoet bij Christine, een maîtresse de danse en theatervriendin, alwaar ik mij had vervoegd om een dansje te leren. Terwijl wij zaten te kwekken i.p.v. te dansen, werd er gebeld. Voor de deur stond de buurvrouw met haar hond te druipen in de regen. Dat was Odile. 


Wij vonden elkaar meteen aardig en zij deed haar verhaal. Zij vertelde dat ze sinds enkele maanden in het dorpje woonde, maar nog niemand kende. En ook dat ze uit Parijs kwam en 4 jaar in het moeras had gewoond met een hork, waar ze eindelijk bij weggelopen was. Ze zag er kouwelijk en armoedig uit. Eenzaam en vergane glorie. Maar lief en intelligent. Zo eentje die je redden wilt.

Ik had haar uitgenodigd om bij Dries en Mélancolie te komen op een four et filmavond. Ze vond het heerlijk om weer tussen mensen te zijn. Het soort mensen waar zij bij paste. Ik zag haar helemaal op bloeien, open gaan, warm worden. Zij praatte die avond jaren eenzaamheid van zich af. Ik zag de Parisienne in haar herboren worden.


Ik weet niet precies waarom, maar het contact met de wereld is bij die avond gebleven. Ze had nog geen telefoon, de mobile had in haar bush bush geen bereik. Ik dacht ook dat ze werk had gevonden in de druiven. Laksigheid van mijn kant ook. Wel gaf ik altijd aan Christine eieren voor haar mee.


Gisteren dus dacht ik, kom ik ga haar eens op zoeken. Letterlijk, want ik wist niet waar zij woonde. In het lieu-dit, het hameau, het gehuchtje staan hooguit 5 huizen. Maar wel een dikke kerk, een dichte school die nu als gemeenschapszaal in gebruik is, een reusachtige Mairie en een presbytère, waar Christine woont. Geen postkantoor helaas. En ook geen V.V.V.

Na een poosje om me heen gekeken te hebben, kwam er een dame uit de dichte school die dacht dat de persoon die ik zocht wel eens in dat en dat huisje zou kunnen wonen. En prijs. Odile was blij verrast door mijn komst.

Vanaf de laatste keer dat we elkaar gezien hadden, was het haar niet beter gegaan. Integendeel. De situatie is nu wel beter, want het is lente en lekker warm, maar sociaal en financieel zat ze op een dieptepunt. Ze had al die tijd niemand leren kennen, behalve die paar dorpsbewoners met wie ze wel eens een praatje maakte. Ze had geen werk gevonden, in de druiven had ze maar een weekje gewerkt. Ze krijgt een soort uitkering waar ze na aftrek van huur, stook en elektriek, 100 Euros in de maand overhoudt om van te leven. Dat kan niet, hoe zuinig ze ook doet en daarom is ze gedwongen haar spaargeld op te knabbelen. Maar dat is ook eindig. Ze heeft nog voor 4 maanden, dan is het op en staat ze op straat. Werk vinden zal ze niet, al solliciteert ze zich blauw en al heeft ze ervaring als en de nodige diploma's voor directie-secretaresse. In deze tijd van crisis en werkloosheid en dat in combinatie met haar leeftijd, kans zero. Hier in de campagne krijg je alleen nog werk in de verzorging van bejaarden of kleine kinderen. Maar daar moet je ook diploma's voor hebben. Je moet zelfs een brevet halen om een luier om te doen tegenwoordig. Hoe moet dat nu verder? Ik maak mij zorgen. Zij ook. 

Bevrijding en een witte broek

Ben ik me daar een broek aan het strijken. Op bevrijdingsdag nog wel. Heb ik niks beters te doen soms? De broek heb ik gescoord op de Hilversumse rommelmarkt, op Koninginnedag, 50 cent. Waarom deed de verkoopster hem weg? Is zij er uitgegroeid, geestelijk of lichamelijk? Zij heeft de witte broekenperiode achter zich gelaten, veel te onpraktisch. En misschien ook wel ouderwets, dat weet ik niet zo. Voor mij is het nieuw. Zal heel snel onder de vlekken zitten bij zo'n knoeipot. Maar voor 2 kwartjes kan ik mij veroorloven om er enige chocoladeijsjes op te laten druppen.
Waarom strijk ik zo'n broek. Dat zou ik vroeger niet gedaan hebben. Maar bij al die rimpels kan ik niet ook nog kreukels hebben. Zelfs spijkerbroeken strijk ik. Afgrijselijk. Vroeger had ik een diep dedain voor dat soort mensen. Ik deelde ze in bij de gestreken spijkerbroekentypes. Het ergste soort. 
Het is hier bevrijdingsdag dus. Eigenlijk is het dat voor elk land in Europa, voor elk land dat met Hitler te maken heeft gehad. Op deze dag heeft Hitler zelfmoord gepleegd omdat hij niet mee mocht  bowlen.  Nederland werd op 6 mei bevrijd. Het wordt gevierd op 5 mei, omdat prins Bernhard op die dag getekend heeft in hotel 'de Wereld'. We vieren dus eigenlijk prins Bernhard's bevrijding. 
Wat ben ik allemaal bezig te missen terwijl ik hier mijn broek sta te strijken? Een rommelmarkt of 10 in de regen. Een vuurwerk of 5 in de regen, een repas of 30 met bal na in een met neon overbelichte feestzaal. Geef mijn portie maar aan fik. Ik blijf lekker in mijn boudoir zitten chagrijnen en eet straks een ongetwijfeld heerlijke door mijn Marimon bereide feestmaaltijd. Met ijs toe en chantilly uit de spuitbus. Kan ik meteen beginnen te kliederen. Avé!

Weekje Nederland

Weekje naar Nederland geweest. Zowaar de hele tijd mooi weer, doorspekt met buitjes. Wat me opviel is dat de Nederlander zo vrolijk is (als het mooi weer is). En open voor een gesprek (als het mooi weer is). Belgen ook trouwens, hoewel die al een klein beetje wantrouwender zijn, ietwat naar het Franse karakter neigen. Mooi weer is echt besteed aan Nederlanders. Allemaal op de fiets, de vlag uit, en masse op het terras. Kan ook zijn omdat het toevallig koninginnedag was. En kermis (in Hilversum).

Wat een vreugde om dat weer eens met mijn familie te vieren.

Zoon, schoondochter, dochter en kleindochter. Wat heb ik allemaal aangericht. Ben ik de aanstichter van al die mensen? Nou ja, met een beetje hulp..

Hier zit, op dit fotomoment, mijn hele nageslacht in. Had ik er niet ook ingemoeten? Eigenlijk wel, om mijn image van coole oma in stand te houden. Maar wie had dan de foto moeten maken?

 Ik vond het stiekem ook wel een beetje hoog.

Max en Myrthe in het bakje. Zij zijn aan het dalen. Tot nu toe heeft de Heer ons geholpen.

Klaar voor het Oranjefeest. 

In het magisch centrum van Hilversum.

De drie huiszwervers van H.centrum.

Natuurlijk was het niet alle dagen feest voor moeder.

Vanessa heeft een huis gekocht waar nog het een en ander aan verbouwd moet. Inmiddels heeft zij met behulp van haar papa, of andersom, de vloer en het plafond eruit gesnokt. Wij zijn hier vandaag om de voortuin te doen; Niet de achtertuin, want daar ligt de huiskamervloer. Even lunchpauze.

Milo, de kleinzoon van bijna 15 en 1meter 86. Hij werkt op een dag enorme hoeveelheden eten weg. Hij lijkt wel een rups!

Bij mijn zoon op de boot in Gent. Was extra gezellig want de compu was uithuizig en de T.V. gestolen zodat we op spelletjes waren aangewezen. 

Songfestival

Breiles

Monopolie

Debieltje spelen

Ik ben weer thuis. Geplaagd door reiskoorts en diengevolge een zeer onrustige nacht en een te vlotte afgang, heb ik de reisdag toch nog overleefd. Aangezien je tegenwoordig zelfs niet meer van de T.G.V. op aan kan, waardoor ik gedwongen werd ruime marges in de overstaptijden te nemen, kostte deze reis mij van huis tot huis ruim een half etmaal. Volgende keer eens Ryan Air proberen.