Daar istie weer, de bomenkapper met zijn hondje Gino. Hadden we die vorig jaar ook al niet? Ik begin in herhalingen te vallen. Maar ja, de kachel moet toch blijven roken. Ik bedoel de schoorsteen.

Sommige bomen bestaan uit drie delen. Als je er een derde van af haalt, groeit de rest mooier uit. Kleine troost.

Het wordt wel mooi open. We hebben nu een vue imprenable op de populieren van buurman Tourtelot ( die aan de overkant woont, maar hiernaast zijn geriefbos heeft, met schapen er onder en tussen).

Ondertussen kwam Nord-Blayais een vrachtje zand brengen voor het zwembad.

De huurders van het chaletje waren inmiddels naar de eerste hulp in Jonzac, omdat de ledematen van madame onder rode zwellingen bedolven waren. Nu iedereen toch bezig was, vond ik het een goed moment om even naar de gym te gaan. 


Na de gym koffie met de rest van de petit-fours. Ik had eigenlijk een paar dagen geleden besloten om met alles te minderen 
om de consumptiemaatschappij te ontlasten. De bomenkapper had eigenlijk besloten om minder te consumeren om zijn buik te ontlasten. Marimon had niets besloten, maar bleek gisteravond in een aanval van plots opkomende hongerigheid de petit-fours doos 


 ontlast te hebben, dus dat kwam allemaal goed uit.


Snel wat eten maken want 's middags naar de Secours Populaire.


Afgelopen vrijdag hadden de vrijwilligers een etentje aangeboden gekregen. In een chic restaurant nog wel. De S.P. heeft zeker geld over. Zou de nieuwe linkse regering nu al zijn vruchten afwerpen? 

Het is nu laat in de avond. Ik schrijf dit voor het open raam, eindelijk een beetje koelte. De bomen zijn gekapt, de kipjes zijn op stok, de huurders zijn terug van de urgence met een pak medicijnen, Marimon is thuis van het koor. Alles is vredig, alleen die kikkers willen hun bakkes maar niet houden. Wij vragen ons af hoe lang dat nog doorgaat. Zij moeten toch ook eindelijk een keer hun grote liefde vinden? Hun gekwaak klinkt steeds radelozer, vinden wij. Voor sommige wezens zit het er gewoon niet in.


Er is ook nog goed nieuws. Odile, waar ik me een paar weken geleden nog zo bezorgd over maakte, heeft werk gevonden. Als secretaresse bij een straattheatergroep, voor 32 uur in de week. Perfecto. Weer een zorg minder.