Winter

Zwaantje heeft zijn winterplek gevonden, lekker warm in de staart van Samir.

Het vriest 's nachts 2 graden en overdag blijft de temp. op het nulpunt hangen. Houtkachel op de hoogste stand plus nog een radiator in het boudoir, dat ik vandaag moet delen met 3 poezen en een wasrek. Wij houden elkaar warm. (Geen dubbele ramen, dit is een echt zomerhuis). Het moet nog even wennen, die kou.

De rioolwerkzaamheden zijn tot nader order stilgelegd.

Wanneer mogen we weer terug naar bed?

Zwarte drab

Ineens was het hoesten over. Alles gaat nog wel een beetje traag,  moet nog inslingeren. Maandag weer Secours Populaire, gister de gym. Gelukkig zat de maîtresse zelf ook nog in een hoestperiode, zodat we het rustig aan mochten doen. Hoe bestaat het. Het lijkt wel of het leven voor mij op maat gemaakt is.

Omdat ik het een onnatuurlijke toestand vond dat de poesjes nog steeds, terwille van Pipeline, 's nachts in de badkamer zaten opgesloten, en wij gisteravond zo gezellig met ons vieren het boudoir deelden terwijl Marimon naar zijn koor was, bedacht ik dat de tijd gekomen was om de poezen allemaal vrij te laten voor de nacht. Met ons slaapkamerluik dicht weliswaar, zodat we geen poezenmarathon over ons heen zoudenkrijgen tijdens onze nachtrust. Integratie vindt 's nachts plaats, wanneer men elkaar het hardst nodig heeft. Het is gelukt. Geen wilde toestanden, geen drollenfestijn. En dit is het dagresultaat.

Het begon met Pipeline en Léon die het knuffeldierenbestand deelden.

Voorzichtig neemt Samir aan het voeteneinde plaats, want hij heeft het niet zo op de venijnige mepjes van tante Pipeline..

Maar een paar uurtjes later blijkt dat Piep, op haar eigen lompe wijze, bovenop het arme kleine poesje was gaan liggen, die zich nauwelijks nog durfde te bewegen.

Gesterkt omdat ze mij in beeld zag komen, wrong ze een paar ledematen van onder Piep uit.

Met de winter voor de deur, heeft Piep duidelijk eieren voor haar geld gekozen.

Verder wonen we op een blobberende, bewegende, bellen blazende zwarte drablaag, naar uit deze foto's blijkt. 

Maar, weer of geen weer, ijzige noordenwind, hoesten, griep, niets weerhoudt Marimon om de zwarte massa te keren. Hij is nu naar de Quincaillerie voor hulpstukken. We kunnen nu ook de keukenkraan niet meer gebruiken. De douche nog wel? 

Of zal Marimon moeten capituleren en de kille ochtendmist trotseren om de 4 stappen naar de buitendouche te ronden...?

Morgen zullen we het weten.

De wereld en ik zijn nog steeds ziek.

Ik ga het nog een keer proberen sinds het proefblog er nog steeds staat.
 Ten eerste is van genezing is nog helemaal geen sprake, nog niet zo veel gehoest als afgelopen nacht. Grrrr. Maar met de vanmorgen aangeschafte pot menthol/eucalyptus bonbons, kom ik de komende nacht wel door. Overdag voel ik me trouwens niet zo slecht, gesteund door een kleine siësta . Heb dan ook bijna alles wat ik vanmorgen van plan was gedaan. Ja, ik meld het maar even, want stel dat mijn, in de ingewanden van internet zoek geraakte blog, toch nog boven water komt, dan sta ik mooi voor leugenaar.

 Een zabaione-toetje. Niet gemaakt, maar wel de ingrediënten gehaald. dus alles staat klaar voor morgen.

Kunstkalender besteld bij 'Art Revisited'. Kun je je eigen kalender samenstellen. Ik heb er een gekozen met werk van Marius van Dokkum. Je kunt er ook kunstkaarten kopen. Ben ik wel verplicht omdat je hier op het Franse platteland geen behoorlijk kaartje kunt vinden voor wat voor gelegenheid dan ook, allemaal even suf en nog duur ook. 

Dit is de beste aankoop van de dag. Bij de super-U nog wel.
Ik las er van de week over in Le Monde, 'De genezing van de wereld'.
Niet met alle oplossingen op een rijtje, maar wel met stevig cijfermateriaal om je uit de droom te helpen voor als je soms dacht dat het allemaal wel mee viel.
Dat het bij de super-U op de best-seller tafel ligt, verheugt me in hoge mate. Het betekent dat het tot de gewone sterveling is doorgedrongen. 
Het is geschreven in helder taalgebruik, geschikt voor een gemiddelde intelligentie (zoals ik) en een flinke drukletter, voor het ouder wordend oog (zoals het mijne).
Geen gezweef, geen gepreek. En uiteindelijk met nog een sprankje hoop. Maar dat weet ik niet zeker, want ik heb het nog niet uit.
Ik houd jullie op de hoogte en zal op tijd waarschuwen als het misloopt.

Verdwenen blog

Op raadselachtige wijze is mijn zojuist gemaakte blog verdwenen.

Dit wordt een heel kort proefblog, met één foto.

Nou, veel geluk ermee kerkdanseresje..

Rosé-rood gif

Dankzij de fles met rosé rood gif, waarin opgelost: alcohol, sucrose, cochineal red A (E 124), methyl (E218) en propyl (E216) parahydroxybenzoates. En: codeïne 0.100 g, dry aqueous extract of officinal erysimum on maltodextrin 0.300 g. for 100 ml.

Ja goed, het heeft gewerkt. Ik heb er vast en zonder één hoestje op geslapen en daar gaat het maar om Tom Poes!

Ik heb mijzelf genezen verklaard, het gewone leven kan weer beginnen.

Als eerste exploit meld ik graag mijn overwinning op die anarchistische snertkippen. Tot 3 maal toe hebben zij mij van mijn ziekbed doen opstaan om hun vleugels te knippen en telkens zag ik ze tot mijn woede weer bij de moestuin lopen. Nog een stuk er af.

En het molentje/ windwijzer, staat weer vrolijk te draaien. Teken dat de bewoners van Pied Sec plage weer ontvangen.

Buurman Tourtelot lijkt de fosse septique overwonnen te hebben. Hij heeft de kuil dichtgegooid tenminste. Ik hoop dat de controle geweest is en het geheel heeft goedgekeurd, anders mag hij haar weer openmaken. 

Verder gaan we het nog wat rustig aan doen vandaag.

Een boekje lezen met Léon, 

Een blogje maken met Samir.

En tussendoor nog veel rusten.

Jeugdliefdes

Omdat ik wegens ziekte al een paar dagen aan huis gekluisterd ben, en ik mij zoetjes aan begon te vervelen, ben ik maar wat op facebook gaan zitten melen. Jeugdvrienden, of liever, jeugdliefdes opzoeken. Meteen raak: Fakri A., Perugia 1968. Hij vergevorderd student medicijnen, ik beginnend studentje Italiaans. Hij verschrikkelijk knap, ik meisje met staartjes.

Dat is niet helemaal waar, ik had niet altijd staartjes. Maar hij was wel 7 jaar ouder en bijna klaar met zijn studie. Ik zat wel op iets dat universiteit heette, maar dat helemaal niet was. Bovendien liep ik meer buiten dan dat ik in de klas zat en als ik daar wel was, zat ik nog af te kijken ook, zo te zien. Kortom, ik kon niet aan hem tippen en voorzag dat als ik met hem in zee zou gaan, er nog een heleboel traantjes zouden vloeien. Ik ben weggegaan, naar de kust, want mijn geld was trouwens ook op. Later heb ik hem nog wel teruggezien, maar toen hadden we allebei al een ander.

Nu vind ik hem terug op internet. Is internist. Heeft een privékliniek in de buurt van Bergamo. Zit ook op facebook. Zie aan de foto (in doktersjas, ijdeltuit, hij moet al jaren gepensioneerd zijn), zie dus aan de foto dat hij het is. Wel 100 jaar ouder, maar onmiskenbaar hij. 

Heb hem uitgenodigd om mijn vriend te worden, maar heb daar al weer spijt van. Wat zeg je dan? Weet je nog? Ja, ik weet het nog. Of: nee geen idee, ik had toen zoveel meisjes. En nog als ik zo bij zijn vrienden kijk. Zijn vrienden zijn allemaal vriendinnen, jong en mooi. Geen enkele foto van zijn, nu ook ouder wordende, vrouw. Of van een kleinkind. Nee, nog steeds de bon vivant uithangen.

Het is maar goed dat ik toen naar de kust gegaan ben.

Ik word ziek van die kippen en die klei.

Marimon mag dan aan de beterende hand zijn dankzij het magische plastic zakje van Annie-Paule, bij mij is de eerste fase gestart: zere keel en mannenstem, gepaard gaande aan een algemene teuterigheid zich manifesterend in mijn arbeidstempo.

De hele morgen werk gehad aan het planten van 2 boompjes en 2 stekken. Nu kan ik er als verzachtende omstandigheid bij vermelden dat wij hier zitten opgescheept met de meest abominabele grondsoort die je maar kunt bedenken.

Het heet argile, is een soort klei in 2 kleuren leverbaar: wit en beige/oranjeachtig. Het voelt aan als stopverf. Gelukkig voornamelijk rond de vijver, maar daar wilde ik nu juist mijn boompjes planten. Léon kwam me gelukkig een helpen.

Wat heel lief van hem was, maar ook een een beetje lastig.

Léon is mijn discipel. Hij gelooft in mij en volgt me overal.

Was dat maar zo met de kippen.
Zij hebben mij vandaag horendol gemaakt. Zo erg dat ik ze zelfs een stuk droog stokbrood voor de kop heb gegooid. Ik loop al een paar dagen te dubben. Ze vliegen over de omheining. Wat voor barricades ik ook opricht, na een dag hebben zij een nieuwe oplossing gevonden. Het zou niet zo erg zijn als ze vrij rondliepen, alleen nu ik die tuinbonen heb gezaaid, wil ik niet dat ze mijn oeuvre weer omploegen.
 Er zijn 3 mogelijkheden:
Hun hek wordt verstevigd en verhoogd, (nadeel: kost centen).
Ik zet een hekje rond de moestuin (nadeel: werk en kost centen).
Zij gaan onder de schaar (beetje zielig en tast hun schoonheid aan).

Maar de beslissing is mij uit handen genomen, want toen ik vanmiddag thuiskwam van de Secours Populaire en ze binnen wilde steken voor de nacht, liepen ze te panieken in de buurweide.
Om ze daaruit weg te krijgen is een hels gedoe, want ze staan vlak voor je neus, maar wel met gaas ertussen en geen hek. Dat wordt omlopen, en niet zo'n klein beetje. Dankzij een goede samenwerking met Marimon, die weer in verticale houding door het leven gaat, hadden we ze voor donker weer in het nachthok.
Morgenochtend hebben ze als eerste een afspraak bij de kapper. 

Marimon zit weer overeind. Let op zijn heldere blik.

Oorthermometer.

De eerste blaadjes zijn nog niet gevallen of Marimon heeft alweer een griepje te pakken. Waar haalt hij die virussen toch vandaan??
Ik denk dat hij die vangt op een van zijn zangkoren, waar iedereen met wijd open mond staat te blèten. Het is ook onze eigenwijzigheid. Griepprik? Nee hoor, dat is voor zwakkelingen en ouden van dagen. Wij hebben nooit griep. Maar, beginnen wij ons af te vragen, waar houdt verkoudheid op en begint griep?

Wij hebben besloten dat de grens tussen die twee ligt bij het bed.
Of de canapé. In ieder geval bij het overgaan van staande naar liggende houding.

Ineens lachen we ook niet meer zo hard om die malle Fransen, die volgens ons, voor ieder pijntje naar de dokter hollen. 
Vanmorgen heb ik na het aanmaken van de kachel, het verschonen en voederen van katten en kippen, toch maar een rondje apotheek en huisarts gemaakt. Marimon wilde namelijk graag een oorthermometer, want die ouderwetse analoge mond/oksel/bibs/ thermo, was maar niks. Bij de pharmacie was dit soort uitverkocht, maar ik kon er wel een bestellen. Wat kost zo'n ding nu ongeveer?
Om precies te zijn: 49,90. Bestelt u nog maar even niet madam, even overleggen met mijn Marimon. Bij navraag kosten ze bij de Lidl 10 Euros. En ach, de methode van mijn moeder zaliger werkt ook feilloos. Twee vingers op het voorhoofd van de patiënt,
of nog precieser: een paar liefdevolle lippen. 

Terwijl binnen de kachel ten behoeve van Marimon op volle stand lierde, was het buiten nog warmer. Eet hier een heerlijke bak ijs in de zon. Wat ik eigenlijk niet zou moeten doen, zie ik met schrik aan de rollen, daar waar de taille zou moeten zitten. Foei!

Om 17h.20 hebben we een afspraak met dr. Chaillou. Marimon zegt dat hij niet huiswaarts keert, alvorens een flinke plastic zak met medicijnen te hebben bemachtigd. Principes lossen makkelijk op in zo'n lekkere fles hoestdrank. Lang leve Annie-Paule!

De pâtissier, Armistice en St. Maarten

Zondagmorgen. Dat moet gevierd worden door een bezoek aan de Proxi, de noodlijdende en enige winkel in het dorp. Wij steunen de eigenaar, door af en toe een gebakje af te nemen. De rest van de boodschappen kopen we natuurlijk bij de Super U, die stukken goedkoper is. Zo solidair zijn we nu ook weer niet.

Toen hij zag dat hij gefotografeerd werd en voor een blog nog wel, wilde hij ook nog poseren met zijn taartjes:

 Le pâtissier de Saint Bonnet

In Nederland mag dan boven het IJ vandaag Sint Maarten gevierd worden, onder de Nederlandse grens vieren ze de Armistice, de Wapenstilstand, het einde van de W.O.1. En passant pakken ze ook W.O.2 mee en Afghanistan. Algerije hoor je ze niet over.

Het zegt ons niets, deze ceremonie. Maar het heeft wel wat om op een zonnig pleintje een bibberige Marseilleise aan te horen en gezamelijk, na het oplezen van iedere naam op het monument, 
'Mort pour la France' te declareren. Toen we dat voor het eerst hoorden, jaren geleden, hadden we de hele namenlijst werk om er achter te komen wat ze nu eigenlijk bromden. Nu schallen we het uit volle borst mee, hoewel we er niets van menen. Die arme soldaten vochten niet voor Frankrijk, maar voor een paar oorlogszuchtige generaals, die niet van ophouden wisten. 

Ik vergroot de foto's even om ons buurmeisje te tonen die daar als 6 jarige voor het eerst mee mag doen met haar tambourijntje.

En dan nu bijna de lampionnetjes uit de kast. Het gewriemel om het kaarsje er in te zetten en niet je lampion in de fik te laten vliegen bij het aansteken. Buiten de deur gelijk de eerste windvlaag.
 Als je lampion nu meteen al in vlammen opgaat is je Sint Maarten verpest, want er is geen reserve exemplaar voorhanden.
Het door je moeder tot zak omgevormd kussensloop om je nek en lopen maar. Heerlijk, manna uit de hemel, al die biskwietjes, opzettertjes, schuimpjes en soms een appel, maar daar zat je niet echt op te wachten. Je begon met je broer en zus, maar al gauw vormde zich een groepje. Samen stond je sterker, kon je harder zingen. Het mooiste was als er een huis donker bleef. Je ging er niet van uit dat de bewoners gewoon niet thuis waren. Iedereen was altijd thuis vroeger, of je moest in het ziekenhuis liggen. Nee, daar woonden knierten van het ergste soort, die je nog geen koekje gunden en op hun hurken onder de vensterbank zich schuilhielden tot het Sint Maartengezang verstomd was. Wij arme kindertjes stonden dan ook in ons recht om samen heel hard te brullen:

Hier woont een kikkerbil,
die niks geven wil.
Niks wil hij geven
Kort zal hij leven
Vroeg zal hij sterven
Niks zal hij erven....

Dan snel naar huis, de koude vingertjes warmen en je kussensloop op tafel uitstorten. En dan sorteren en vooral bewaken tegen de grijpgrage vingers van grote broers, die het te kinderachtig vonden om zelf te gaan lopen, maar niet te groot waren voor de snoep en snaai van hun kleine zusje!!

 Sint Maarten, de op één na heerlijkste avond van het jaar.

Slangenkwekerij

Ik weet niet meer of ik het al 10 keer gezegd heb, maar ik heb besloten om dit jaar geen zomermoestuin te doen, maar alleen een wintermoes. Dat betekent dat ik een halve tuin vol zet met fèves (tuinbonen) en de andere helft met aardbeien, die er al staan, maar die verplaatst gaan worden, want ze staan al 5 jaar op hetzelfde stuk en men zegt dat dit niet gezond is (hoewel ze nog steeds voor een goede opbrengst zorgen), en op het stukje waar nu de aardbeien staan, komen dan uien en knoflook. Voor de zomer in te zaaien met goudsbloemenzaad, is mooi en ook een uitstekende groenbemester. Maar eerst paardenstront er op. Horse dung, te bekomen bij Australische Jane , die een paard heeft dat ongelooflijk veel produceert maar daar geen afnemers voor schijnt te hebben, zodat de berg al maar groter wordt.

Tijdens het omspitten van mijn toekomstig tuinbonenveld, stuitte ik op een ketting van leerachtige witte eieren, waarvan er een half open was. Toen ik er nieuwsgierig in poerde, kwam er een slangetje in wording uit. Gekronkeld rond een soort moederkoek.
De andere eieren waren leeg. Wil dat zeggen dat mijn moestuin nu vergeven is van de slangen? 's Winters slapen ze in ieder geval.

Donderdag werd de Secours Populaire vergast op een enorme hoeveelheid druiven. Het is net oogsttijd geweest, en we wonen in een druivenstreek niet waar?. Er kwamen toevallig niet veel hongerige armen om een voedselpakket, dus hebben we  de druiven maar verdeeld onder de bénévoles (vrijwilligers). Eigen schuld dikke bult. Maar wat moeten wij nu met zo'n hoeveelheid druiven? Wij, die in onze jeugd hooguit met Kerst, of als we op sterven na dood waren met een druiventrosje geconfronteerd werden, te verdelen onder 7 gezinsgenoten, ieder 10 druifjes uitgeteld in de hand. Zo'n overdaad kunnen wij niet aan. Voor de kippen. Ja, maar die hadden na één trosje buikloop, door mij weer op te ruimen. Oplossing:

Toch zeker 5 liter uitgeperst, zonder enige toevoeging. 
En zo braamzoet, alsof er een pond suiker was bijgegooid.

Later op de middag nog snel even voor sluitingstijd in Jonzac bij mijn favoriete, maar peperdure winkel, een paar laarsjes, zo mooi, zo zacht, zo warm, zo duur, tot mijn eigendom gemaakt. Hier zal ik de komende 3 winters op lopen, en daarna nog 5 winters in de tuin.

Die vuile katten, die hier nu zo schattig liggen te slapen, hebben ons de halve nacht wakker gehouden. Wij wilden eens proberen hoe het zou gaan als we het luikje uit de deur zouden laten, zodat alle poezen vrij in en uit de slaapkamer konden lopen, i.p.v. ze op te sluiten in de badkamer. Nou, dat hebben we geweten. De eerste 2 uren sliepen ze, her en der over ons bed verspreid. Toen ik echter opstond omdat ik vreselijke trek in koele, verse druivensap kreeg, werden ze allemaal wakker en dachten vervolgens dat ze in de speeltuin waren beland. Toen Samir onder de dekens schoot en aan het voeteneind aan Marimon's teen begon te knabbelen, was de maat vol en moesten ze helaas de badkamer weer in. 

Denk niet dat we toen rustig verder konden slapen. Een uurtje ja. Toen schrokken we wakker door kotsgeluiden.

 Pipeline heeft de laatste tijd de lastige gewoonte aangenomen om op mijn hoofdkussen te slapen. Vlak boven mijn slapende hoofd. 

Ja, goed geraden. Nog net niet raak. Als dat zo door gaat, doordat ze muizen blijven knabbelen als tussendoortje overdag, zullen we maatregelen moeten nemen. Slaapkamer op slot voor iedereen. Zonder aanziens des poezes.

 

Novemberaktie op Pied Sec plage

Een zeer aktieve dag op Pied Sec plage. Dat begon al vanmorgen op de gym. De Zumba, waarmee ik vorige week nog met al mijn ledematen in de knoop geraakte, gleed nu vanzelf op het Zuid-Amerikaanse ritme de gymzaal in. Welk een vreugde !.

Toen ik thuis kwam, reed Marimon al met zijn grasmaaitrekkertje over het erf. Hij deed dat met een zeker baldadig plezier, als een jongetje in de botsautootjes. Zonder brokken te maken, overigens.

Na de koffie heb ik me in het multitasken gestort. De was ophangen, de tomatenplantage in de moestuin onttakelen en onderspitten, de waterreservoirs in de vijver legen en polshoogte nemen bij buurman Tourtelot, wiens vrouw gisteravond met loeiende sirene naar het ziekenhuis was vervoerd.

Marimon zat, nadat hij het grasmaaien had opgegeven wegens  door dagenlange regenval veroorzaakte slippartijen, ook niet stil.

Stammen splijten met de nieuwe kliefmachine.

De laatste stukken hekwerk worden verwijdert op het nu bijna schone benedenterrein.

Voor de voeten gelopen door poezen en kippen. Zij zijn daar waar beweging is, want daar valt wat te beleven. Of ze zijn in de buurt om zich voor je uit te sloven, dat kan ook.


Ach hoe mooi wordt onze vallei zonder al die woekerende braamstruiken. Het is wel kaal, maar we kunnen het altijd nog opvullen met onzin, zoals een muziektent, a band stand of een verzameling kabouters met kruiwagens vol geraniums of een boomhut. Of een schommel, maar die wil ik echt.

Avondmaal voor de chickies, en nu naar bed.

Hoe is het afgelopen met buurvrouw Tourtelot? Het is nog lang niet afgelopen, want in het ziekenhuis kwam ze weer bij kennis en ze hebben haar met dezelfde ambulance naar huis gestuurd, want er was geen plaats en bovendien is zij toch een hopeloos geval. Dat wil zeggen dat niemand weet wat haar mankeert, dus is ze een opgegeven, geen eer aan te behalen. Die arme Tourtelot zit er maar mee. Zij liep weer vrolijk rond en kon zich er niets meer van herinneren. Haar geheugen gaat niet verder dan een dagdeel.

Betrapt door de schoenmaker.

Het voordeel van dit akelige weer is dat je er lekker van slaapt.
Des morgens is het zoet ontwaken en moeilijk afscheid nemen. 
Ik probeer het definitieve opstaan uit te stellen door de poesjes vast uit de badkamer te bevrijden, waar ze nog steeds de nacht doorbrengen bij gebrek aan een logistieke oplossing. Ik open de deur voor hen, zet de bak buiten, vul hun eetbakjes en ga even terug naar het warme hol. Maar dan lig je toch niet rustig meer, want de poezen willen meer dan eten en buiten. Ze willen ons. Wij moeten voor hun vermaak zorgen. Wij moeten wat gaan doen, zodat zij ons kunnen klieren en voor de voeten lopen. 
Dat herinnert mij aan mijn jeugd, toen het verboden was uit ons bed te komen voor onze ouders opgestaan en aangekleed waren.
Natuurlijk deden we het toch, maar stiekem en dus stilletjes.
Ik herinner me nog steeds, het zal in de vakantie geweest zijn of op zaterdagmorgen, dat Leen Oostveen de schoenmaker en tevens Sinterklaas (maar dat wist ik toen nog niet), vanaf de straat zijn vinger waarschuwend heen en weer bewoog naar mij, in pijama achter het gordijn van de slaapkamer. Betrapt, dacht ik met schrik. Nu zullen we het hebben. Ik dacht werkelijk dat er een soort universeel verbod was op vroeger opstaan dan je ouders en eerlijk gezegd was ik banger voor de sancties van de Algemene Wereldlijke Gedragscode, dan van mijn ouders, die ik wel gehoorzaamde omdat ik ze niet tegen me in het harnas wilde jagen, maar waar ik ook weer niet echt bang voor was. 

De schoenmaker heeft mij nooit verraden. Het was een heel aardige man, waarbij ik vaak in zijn atelier zat te kijken hoe hij met hele kleine spijkertjes nieuwe zolen onder de schoenen timmerde. Ook als Sinterklaas is hij altijd goed voor me geweest, er zat altijd wat in mijn door hem herstelde schoen.