De pâtissier, Armistice en St. Maarten

Zondagmorgen. Dat moet gevierd worden door een bezoek aan de Proxi, de noodlijdende en enige winkel in het dorp. Wij steunen de eigenaar, door af en toe een gebakje af te nemen. De rest van de boodschappen kopen we natuurlijk bij de Super U, die stukken goedkoper is. Zo solidair zijn we nu ook weer niet.

Toen hij zag dat hij gefotografeerd werd en voor een blog nog wel, wilde hij ook nog poseren met zijn taartjes:

 Le pâtissier de Saint Bonnet

In Nederland mag dan boven het IJ vandaag Sint Maarten gevierd worden, onder de Nederlandse grens vieren ze de Armistice, de Wapenstilstand, het einde van de W.O.1. En passant pakken ze ook W.O.2 mee en Afghanistan. Algerije hoor je ze niet over.

Het zegt ons niets, deze ceremonie. Maar het heeft wel wat om op een zonnig pleintje een bibberige Marseilleise aan te horen en gezamelijk, na het oplezen van iedere naam op het monument, 
'Mort pour la France' te declareren. Toen we dat voor het eerst hoorden, jaren geleden, hadden we de hele namenlijst werk om er achter te komen wat ze nu eigenlijk bromden. Nu schallen we het uit volle borst mee, hoewel we er niets van menen. Die arme soldaten vochten niet voor Frankrijk, maar voor een paar oorlogszuchtige generaals, die niet van ophouden wisten. 

Ik vergroot de foto's even om ons buurmeisje te tonen die daar als 6 jarige voor het eerst mee mag doen met haar tambourijntje.

En dan nu bijna de lampionnetjes uit de kast. Het gewriemel om het kaarsje er in te zetten en niet je lampion in de fik te laten vliegen bij het aansteken. Buiten de deur gelijk de eerste windvlaag.
 Als je lampion nu meteen al in vlammen opgaat is je Sint Maarten verpest, want er is geen reserve exemplaar voorhanden.
Het door je moeder tot zak omgevormd kussensloop om je nek en lopen maar. Heerlijk, manna uit de hemel, al die biskwietjes, opzettertjes, schuimpjes en soms een appel, maar daar zat je niet echt op te wachten. Je begon met je broer en zus, maar al gauw vormde zich een groepje. Samen stond je sterker, kon je harder zingen. Het mooiste was als er een huis donker bleef. Je ging er niet van uit dat de bewoners gewoon niet thuis waren. Iedereen was altijd thuis vroeger, of je moest in het ziekenhuis liggen. Nee, daar woonden knierten van het ergste soort, die je nog geen koekje gunden en op hun hurken onder de vensterbank zich schuilhielden tot het Sint Maartengezang verstomd was. Wij arme kindertjes stonden dan ook in ons recht om samen heel hard te brullen:

Hier woont een kikkerbil,
die niks geven wil.
Niks wil hij geven
Kort zal hij leven
Vroeg zal hij sterven
Niks zal hij erven....

Dan snel naar huis, de koude vingertjes warmen en je kussensloop op tafel uitstorten. En dan sorteren en vooral bewaken tegen de grijpgrage vingers van grote broers, die het te kinderachtig vonden om zelf te gaan lopen, maar niet te groot waren voor de snoep en snaai van hun kleine zusje!!

 Sint Maarten, de op één na heerlijkste avond van het jaar.