Betrapt door de schoenmaker.

Het voordeel van dit akelige weer is dat je er lekker van slaapt.
Des morgens is het zoet ontwaken en moeilijk afscheid nemen. 
Ik probeer het definitieve opstaan uit te stellen door de poesjes vast uit de badkamer te bevrijden, waar ze nog steeds de nacht doorbrengen bij gebrek aan een logistieke oplossing. Ik open de deur voor hen, zet de bak buiten, vul hun eetbakjes en ga even terug naar het warme hol. Maar dan lig je toch niet rustig meer, want de poezen willen meer dan eten en buiten. Ze willen ons. Wij moeten voor hun vermaak zorgen. Wij moeten wat gaan doen, zodat zij ons kunnen klieren en voor de voeten lopen. 
Dat herinnert mij aan mijn jeugd, toen het verboden was uit ons bed te komen voor onze ouders opgestaan en aangekleed waren.
Natuurlijk deden we het toch, maar stiekem en dus stilletjes.
Ik herinner me nog steeds, het zal in de vakantie geweest zijn of op zaterdagmorgen, dat Leen Oostveen de schoenmaker en tevens Sinterklaas (maar dat wist ik toen nog niet), vanaf de straat zijn vinger waarschuwend heen en weer bewoog naar mij, in pijama achter het gordijn van de slaapkamer. Betrapt, dacht ik met schrik. Nu zullen we het hebben. Ik dacht werkelijk dat er een soort universeel verbod was op vroeger opstaan dan je ouders en eerlijk gezegd was ik banger voor de sancties van de Algemene Wereldlijke Gedragscode, dan van mijn ouders, die ik wel gehoorzaamde omdat ik ze niet tegen me in het harnas wilde jagen, maar waar ik ook weer niet echt bang voor was. 

De schoenmaker heeft mij nooit verraden. Het was een heel aardige man, waarbij ik vaak in zijn atelier zat te kijken hoe hij met hele kleine spijkertjes nieuwe zolen onder de schoenen timmerde. Ook als Sinterklaas is hij altijd goed voor me geweest, er zat altijd wat in mijn door hem herstelde schoen.