Toen ik thuis kwam, reed Marimon al met zijn grasmaaitrekkertje over het erf. Hij deed dat met een zeker baldadig plezier, als een jongetje in de botsautootjes. Zonder brokken te maken, overigens.
Na de koffie heb ik me in het multitasken gestort. De was ophangen, de tomatenplantage in de moestuin onttakelen en onderspitten, de waterreservoirs in de vijver legen en polshoogte nemen bij buurman Tourtelot, wiens vrouw gisteravond met loeiende sirene naar het ziekenhuis was vervoerd.
Marimon zat, nadat hij het grasmaaien had opgegeven wegens door dagenlange regenval veroorzaakte slippartijen, ook niet stil.
De laatste stukken hekwerk worden verwijdert op het nu bijna schone benedenterrein.
Voor de voeten gelopen door poezen en kippen. Zij zijn daar waar beweging is, want daar valt wat te beleven. Of ze zijn in de buurt om zich voor je uit te sloven, dat kan ook.
Ach hoe mooi wordt onze vallei zonder al die woekerende braamstruiken. Het is wel kaal, maar we kunnen het altijd nog opvullen met onzin, zoals een muziektent, a band stand of een verzameling kabouters met kruiwagens vol geraniums of een boomhut. Of een schommel, maar die wil ik echt.
Hoe is het afgelopen met buurvrouw Tourtelot? Het is nog lang niet afgelopen, want in het ziekenhuis kwam ze weer bij kennis en ze hebben haar met dezelfde ambulance naar huis gestuurd, want er was geen plaats en bovendien is zij toch een hopeloos geval. Dat wil zeggen dat niemand weet wat haar mankeert, dus is ze een opgegeven, geen eer aan te behalen. Die arme Tourtelot zit er maar mee. Zij liep weer vrolijk rond en kon zich er niets meer van herinneren. Haar geheugen gaat niet verder dan een dagdeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten