Opknapkoorts

Zondag zal er een feestje hier ten huize zijn om mijn retraite te vieren. Vreemd genoeg, schijnen wij bij zo'n gelegenheid te vinden dat ons ingedutte interieur een opfrisser nodig heeft. Vooral Marimon wordt door opknapkoorts bezeten, vandaar het getimmer en gezaag in de benedengewelven. Het resultaat is een wachtkamer/annex bushaltebank tegen de salonmuur, waardoor onze zwijgzame doch trouwe vriendin voor onbepaalde tijd naar de hal is verbannen.

Dit is het, dadelijk door Pipeline bezette, resultaat.

Links, niet op de foto, staat de T.V., die ook tijdelijk de huiskamer zal moeten verlaten. Misschien zelfs wel voorgoed.

Wij denken er nu over om de poepbeige tegelvloer, lichtgrijs te verven. En dan en passant ook de rookstoel en de chaise-longue van een nieuw stofje te laten voorzien. Maar dat moet dan maar bij het volgende feestje.

De ombouw voor de antieke concertvleugel, is gelijk ingericht als boekenkast, zodat de laatste afschuwelijke Ikea billy, de deur uit kon. Zie het waarmerk van echtheid.

In plaats daarvan heeft Marimon een plankje van de GiFi gemonteerd, want je moet toch ergens naartoe met je staande spullen, zoals de krokodil-notenkraker en de bureaulamp.

De muziekstandaard moet nog vastgezet.

Met deze werkzaamheden is Marimon begrijpelijkerwijs enige dagen zoet geweest, maar wat heb ik dan al die tijd gedaan? 

Ik heb boeken uitgezocht. Een zeer tijdrovend karwei, want voor je besluit een boek definitief weg te gooien, ga je eerst een stukje er in lezen en dan blijkt dat het toch de moeite waard is en eigenlijk zonde om weg te doen. Dus hebben we na twee dagen nog steeds een volle boekenkast, want Marimon is net zo'n teut. 

Inmiddels, was het tot onze verrassing, buiten opgewarmd, na -5, vanmorgen.

Tijd om de Lila des Indes (Lagerströmia) en de Granaatappel verder te snoeien, waaraan de buurman een paar dagen geleden in de gierende kou, om zes uur 's avonds begonnen was.

 De inmiddels gesnoeide Lagerströmia

De half gesnoeide granaatappel.

Léon denkt dat de vetbolletjes voor hem zijn opgehangen.

Sneeuw en poezenvreugd.

Vanmorgen werden we wakker met sneeuw, altijd bijzonder hier. Het mag sneeuwen in Rome of Barcelona, maar hier niet. Dat is de invloed van de Gironde, denk ik. Net nu ik bezig was de aardbeien te planten, heb ze maar weer onder hun dekentje gelegd.

De tuin is dus alweer sinds een paar dagen opgeschort wegens koude en kilte. Om dezelfde reden trachten wij ons binnenshuis te vermaken en dat lukt goed. Ik verander een stippenjurk maat 50 van de Secours in een wijdvallende blouse, daar heb ik mij de gehele zondag mee vermaakt.

 Marimon zaagt, timmert, lijmt en verft iets onduidelijks in de onderste gewelven van ons fort. 

Ik steek mijn neus alleen nog buiten de deur om de kipjes te voeren, altijd in mijn kielzog gevolgd door de poezen.

De kleine onderzoekt de tent op muizen en probeert de kippen te intimideren, maar dat lukt hem niet, die laten zich niet makkelijk van de wijs brengen.
Alleen door op hun kop te springen wil hij nog wel eens succes hebben.

Léon probeert het via het dak. Dat maakt ze wel onrustig, want aanvallen van roofvogels komen van boven, meestal.

Deze joekels van kippen heb ik van Bob. Zij leggen slecht en vreten veel, maar Poulette is wel blij met hun gezelschap, dus ik houd ze er nog maar even in. Zo veel eieren hebben we ook niet nodig en ze zijn verder niet lastig.

Poezenvreugd in de badkamer. Ze vermaken zich goed,die jongens. Zelfs in die koude snertsneeuw hebben ze lol. 's Nachts slapen ze op ons bed, netjes ieder aan een kant. Pipeline naast Marimon en de twee kleinen tegen mij aangeprakt. Net alsof het winter ware.

Mijn kleurrijke boetiek

Koud vandaag, wel zon, maar met een ijzige wind. Geen tuin dus.
Komt goed uit, want vanmiddag werken in de Secours Populaire.

Dit is mijn boetiekje, het vrouwtje met de muts is een van mijn vaste klanten. Ze is heel klein en hoewel ze altijd mannenkleren draagt, grut ze vaak bij de meisjesafdeling tussen de rekken. Misschien dat ze zich thuis, als niemand kijkt, als meisje verkleed.
Ik zit normalement, aan het tafeltje achterin. Zoek kleding uit, berg het op en help mijn geachte cliëntele aan hun geluk.

Hier komt de nog uit te zoeken kleding binnen. Aan de tafel achteraan wordt het uitgezocht. Op de stoelen links en rechts komen straks mensen te zitten die wachten op een tas met voedsel of op een onderhoud met Arlette in het kantoortje.

De vrouw rechts is geen klant, hoewel ze er wel zo uitziet, maar de boekhoudster, die tevens de voedselpakketten klaarmaakt.
Hier kun je terecht met je problemen. Ik kan mijn huur niet betalen, mijn man is alcoholist, mijn stroom gaat afgesneden worden, mijn dochter is zwanger, ik heb een steenpuist op mijn gat.

De truitjes en de brocante. Links, niet op de foto, de kassa. Volwassenkleding 3 Euro, Kinderen 2 Euro, Baby 1 Euro.
Brocante, al naar gelang, van bankstellen tot soepkommen.

Danielle achter de kassa. Er worden hier oorbellen gepast, zo te zien.

Ik bemoei mij niet met het voer of de brocante, maar ga over de kleding. Hoe ziet mijn klantenbestand er uit? Heel verschillend.
Niet de allerarmsten, want die kopen niks, ze dragen hun kleding tot het tot de draad versleten is en dat duurt heel lang. Je koopt ook geen kleding omdat het versleten is, maar omdat het uit de mode is, omdat je eens wat anders wilt, wat nieuws. 

De moeders van baby's, omdat die overal snel uitgroeien en kleine kinderen omdat die de boel wel verslijten. Voor de grotere kinderen ligt het moeilijker, omdat na een bepaalde leeftijd de mode meespeelt, ook voor de armen. Zigeuners bijvoorbeeld hebben een goede smaak van kleden en trekken geen rommel aan, zeker hun kinderen willen ze mooi aankleden. Maar voor bij huis geeft het niet zo en geef ik ze een zak bestemd voor de weggooi. 

Dan hebben we de echte shoppers, onderverdeeld in wel en niet snikken. De eerste groep heeft wel geld, maar wil gewoon veel kleren in de kast en vindt het leuk om naar koopjes en gekke dingen te struinen, de tweede groep idem, maar met minder geld.

Er is een nieuwe groep bijgekomen sinds de voortschrijdende crisis en dat zijn de mensen die het vroeger niet in hun hoofd haalden hier te komen, maar die nu door omstandigheden op de centjes zijn gaan letten. 

Een kleurrijke, diverse klantenkring, die niet lastig is, aardig, vriendelijk, gauw tevreden en vaak ontroerend. Kom daar eens om in een dure, merkkleding boutique!!

Dol van lentevreugd.

Omdat ik door het prachtige weer gedreven als een bezetene in de tuin werk of op mijn fiets rondkros, heb ik geen tijd om mijn lieve lezers een blogje te bezorgen. Slechts een paar foto's van de eerste narcissen, heb ik te bieden. Ik beloof, dat ik morgen weer normaal ga doen, maar nu ben ik even dol van vreugde, net als de koeien als ze na een winter op stal gestaan te hebben, weer gras voelen onder hun hoeven. 

Léon is moe van de hele dag dollen, in slaap gevallen in het bidet.
Dat wordt met een vuile bibs naar bed vanavond!

Iedereen gelukkig op Pied Sec plage

Ik wil niemand jaloers maken, het is meer om mijn lezers te laten zien wat ze te wachten staat, binnenkort. Namelijk: de lente!

De poezen zijn oh zo blij, en wij ook!!

Voor het eerst met blote benen. Voor het eerst buiten gegeten.

Wat een genietingen.

Vorige week was het nog zo. Het kan verkeren.

Onze jongere ouderen wandelclub.

Lente en Camelia's

De lente staat op het punt open te barsten op Pied Sec plage.
Net nu ik zo moe ben.

Niet dat ik niet van deze dag genoten heb, vooral op het bankje voor de deur, waar geen wind komt, maar wel zon. Zo warm al, dat het pijn doet op je winterhuid.

Maar de camelia, die al 4 dagen staat te wachten in zijn pot, stond luid te roepen: plant mij!!

Dat is niet zo eenvoudig als het lijkt, want ten eerste willen Camelia's niet overal staan, ze willen het rottigste pekje.Ten tweede eisen zij ook nog speciale grond, zeker niet die afschuwelijke stopverf die je bijna overal op ons terrein aantreft. 

Dit hier is een bewezen uitmuntend Cameliaplekje. Hier nummer 1, een rode, die bijna dood was tijdens de plotseling, zeer strenge vorstvlaag van vorig jaar februari, toen alle Mimosa overal is doodgevroren. Er naast stond een witte. Die heb ik nu een stukje opgeschoven, zodat de nieuwe, roze er tussen kan.

 De witte, die nog wat onwennig op zijn nieuwe plekje staat.

Twee gaten spitten, de witte uitspitten, dennenaalden halen, terre de bruyère in het gat kiepen. Dit heeft mij bijna 2 uur en mijn rug gekost, maar dit laatste zal ik morgen pas merken.
Eigenlijk zou ik graag een knechtje willen hebben voor het sjouw en spitwerk. Hoeft geen verstand van tuinieren te hebben, een dommekracht. Of een domme kracht. Bij ons op de Secours Populaire lopen er genoeg van rond. Zij zijn eigenlijk debiel, maar dat mag je niet zeggen. Zwakbegaafd, maar dat komt op hetzelfde neer. Ze zouden graag willen, want ze lopen zich thuis een slag in de rondte te vervelen. Maar het mag niet. Je moet ze dan betalen en ook verzekeren. En niet 5 Euro in hun handen duwen, nee, met een chèque travail, volgens het minimum jeugdloon. Als ik dan toch het volle pond moet betalen, kan ik beter een begaafde kracht nemen voor hetzelfde geld, maar minimumdebielenjeugdloon bestaat denk ik niet. Een gat in de sociale markt.
Een zwarte debiel? Oh jee, als ze je daar mee pakken..

Eindresultaat. Straks in drie kleuren bloeiende Camelia's.