Lente en Camelia's

De lente staat op het punt open te barsten op Pied Sec plage.
Net nu ik zo moe ben.

Niet dat ik niet van deze dag genoten heb, vooral op het bankje voor de deur, waar geen wind komt, maar wel zon. Zo warm al, dat het pijn doet op je winterhuid.

Maar de camelia, die al 4 dagen staat te wachten in zijn pot, stond luid te roepen: plant mij!!

Dat is niet zo eenvoudig als het lijkt, want ten eerste willen Camelia's niet overal staan, ze willen het rottigste pekje.Ten tweede eisen zij ook nog speciale grond, zeker niet die afschuwelijke stopverf die je bijna overal op ons terrein aantreft. 

Dit hier is een bewezen uitmuntend Cameliaplekje. Hier nummer 1, een rode, die bijna dood was tijdens de plotseling, zeer strenge vorstvlaag van vorig jaar februari, toen alle Mimosa overal is doodgevroren. Er naast stond een witte. Die heb ik nu een stukje opgeschoven, zodat de nieuwe, roze er tussen kan.

 De witte, die nog wat onwennig op zijn nieuwe plekje staat.

Twee gaten spitten, de witte uitspitten, dennenaalden halen, terre de bruyère in het gat kiepen. Dit heeft mij bijna 2 uur en mijn rug gekost, maar dit laatste zal ik morgen pas merken.
Eigenlijk zou ik graag een knechtje willen hebben voor het sjouw en spitwerk. Hoeft geen verstand van tuinieren te hebben, een dommekracht. Of een domme kracht. Bij ons op de Secours Populaire lopen er genoeg van rond. Zij zijn eigenlijk debiel, maar dat mag je niet zeggen. Zwakbegaafd, maar dat komt op hetzelfde neer. Ze zouden graag willen, want ze lopen zich thuis een slag in de rondte te vervelen. Maar het mag niet. Je moet ze dan betalen en ook verzekeren. En niet 5 Euro in hun handen duwen, nee, met een chèque travail, volgens het minimum jeugdloon. Als ik dan toch het volle pond moet betalen, kan ik beter een begaafde kracht nemen voor hetzelfde geld, maar minimumdebielenjeugdloon bestaat denk ik niet. Een gat in de sociale markt.
Een zwarte debiel? Oh jee, als ze je daar mee pakken..

Eindresultaat. Straks in drie kleuren bloeiende Camelia's.