Léon is traag en lui. Hij slaapt veel meer dan Samir. Alleen als er eten in het spel is komt hij in beweging, en rap ook. Hij is ook een beetje dom. Veel dommer dan Samir, die bijna de hele tijd wakker is en alles opmerkt. Samir is ook een beetje mijn lievelingetje geworden, hoewel ik soms gek van hem word, omdat hij zo snel is als het licht en zich altijd in kasten op laat sluiten omdat je hem gewoon niet ziet, zo flitsend beweegt hij zich. En hij is vaak gewoon stout. Wandelt over de tafel, gaat uit de W.C.pot drinken, springt boven op Pipeliens hoofd, keilt haar brokjes door de hal en krabt het behang van de muur.
Hij heeft ook samen met zijn broer een gat in de bank gemaakt.
We schreeuwen vaak tegen hem en delen ook petsen uit, maar het helpt niks. Maar hij is ook zo grappig, dat je niet kwaad kunt blijven. Ze kunnen nu goed met Pipeline opschieten. Samir speelt verstoppertje met haar en Léon slaapt met haar. Af en toe wordt ze gek van ze, net als wij.
Kijk zo gaat dat nu, Léon zit op mijn stoel en ik op het keukenkrukje.
Léon groeit bijna van de stoel.
Hier wordt hij door het bezoek verwend.
Hebben we dan alleen foto's van slapende katten? Ja, want dan zitten ze tenminste stil.
Léon hangt vaak in het kattenluik van de slaapkamer, dan heeft hij een goed overzicht en houdt tegelijk de andere tegen die naar binnen willen.
Met hun drietjes op ons bed.
Léon tussen de knuffels.
Hier waren ze 6 maanden, dus niet lang nadat jullie vertokken waren. Samir is niet erg fotogeniek, omdat hij zwart is. Vooral niet op een zwarte broek.
Lara en Léon.
De poesjes, ook in die tijd.
Jazz met de Dolfijn. Hoe heette die ook alweer?
Of was het een walvis?
Jazz is Léon aan het africhten.
En Samir krijgt dezelfde behandeling.
Lang geleden, hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten