Een droomhuis.

Wij denken ons stekje gevonden te hebben. Als onze kopers in spé deze week het compromis de vente tekenen en wij dan volgende maandag ook, en de verkopers van dit huis niet onverwacht, onderhands, ongelegen, ondermaats en onder de prijs dit droomhuis van de hand doen, dan is het ons. Volgende week woensdag hebben we een afspraak voor bezichtiging. Weer naar Normandie!!




In een gehucht, we weten niet welk, op tien km. van Domfront, staat deze prachtige fermette, zoals de makelaar het noemt. Ik zie er weinig boerderijachtigs aan, maar het zal wel drastisch verbouwd zijn. De eigenaars zijn Engelsen, dat hadden we al uitgeknobbeld, want: Wat staat er boven de afzuigkap?



Het is helemaal alles wat we willen. Groot, veel slaapkamers om al onze vrienden en familieleden te kunnen herbergen. Een grote keuken waarin je kunt eten! Of dobbelen of kwartetten of/en wijntjes drinken. Een terras met wat struikjes, maar verder niet te veel perken om te onderhouden, hoewel ik die natuurlijk wel weer ga aanleggen, mijzelve kennende. Geen moestuin meer, maar wel een enorme weide met poelen/vijvers, bij te houden door Marimon met zijn grasmaaitrekkertje, in samenwerking met de kipjes.

Er schijnt ook een huisje bij te zijn, eventueel in te richten als gîte!
Dus er is hoop voor onze trouwe klanten.

Garage en werkplaats?




Achterkant. 


Jullie zullen begrijpen dat wij lichtelijk de zenuwen hebben.
We shiver with anticipation!!

Verzorgbeesten voor de kerst.

Vanmorgen vroor het voor de eerste maal deze winter twee graden. Voor het eerst ruiten krabben. Hoe wonderschoon is de wereld. 

Onderweg naar mijn verzorgpoezen. Aangezien alle Engelsen in Engeland zitten met de Kerst, en wij thuisblijven, hebben we een poezenronde in de morgen. Eten, controle en wat gezelschap.
Poezen blij, baasjes gerust.

Zo een keuken zoals op mijn poezenadres, wil ik ook wel.

Alle kamers in dit huis zijn zo groot. De eigenaren worden een dagje ouder en willen er eigenlijk van af, maar het is niet het moment om huizen te verkopen, zeker niet twee van die kasten naast elkaar in één koop.

Uitzicht vanuit de hal op de tuin.

En deze twee, idem.

Onderweg wat eieren afleveren bij de bio-boer.

Ik had niet verwacht dat mijn eierproject zo'n succes zou hebben. Juist nu ze wegens winter en de rui wat minder leggen, word ik bestormd via mails en telefoontjes om alsjeblieft, ik was eerst, eieren en nog meer eieren. Ik doe net als de aannemers hier, beloftes die ik niet na kan komen. Morgen misschien, overmorgen wellicht, na de kerst zeker. En dan is er ook nog een kipje verdwenen gister, zo maar op klaarlichte dag. Een vos? een wezel? een buizerd? Bij het tellen voor sluitingstijd gisteravond miste er een zwartje. Nergens veren op het terrein. Weer een ei minder.

Deze foto's zijn allemaal genomen in het schone, eeuwenoude, instortende dorpje, Saint Georges des Agoûts. Waar nog slechts twee personen wonen:  bio-boer piggelmee en zijn vrouwtje tureluur . 

Als het morgenochtend weer zulk mooi vriesweer is, zal ik een filmpje maken aldaar. En posten, natuurlijk.

Ellis en Lizzy zijn er weer klaar voor.

Omdat we vandaag toch in de vintage modus zitten, nog maar een paar prenten van de dames in prachtige vooroorlogse outfit.

Liz had kennis gemaakt met een fotograaf, die graag foto's van haar en mij wilde komen nemen. Hij kwam met zijn assistent en een heleboel materiaal. Het zag er die avond professioneel uit, met al die lampen en gedoe in het kleine voorkamertje op de Long Church Lane. Wij zouden de hele serie krijgen, maar hebben er maar een paar. Nou ja, toch leuk voor later en later is nu.

Wij hebben ze nooit meer terug gezien, die fotografen.

De weinige foto's die ik er van heb, liggen in een doos te verkleuren. Goed dat er internet is met foto-opknapprogramma's en dat er een handige, loving en caring Marimon die weet te bedienen.

Ik was 30 en net gescheiden van mijn Italiaan en Liz was 24 en nog niet getrouwd met haar toekomstige ex-Griek.

Zo waren wij beiden happy (of soms unhappy) single en genoten ons leven in kleine kring tussen Den Engel en de Image, De Donkere Wolk en Drie Schouwen. Porgy & Bess en de Markies.

Het mutsje dat Liz op haar hoofd heeft, heb ik hier nog steeds in de kast liggen. Moet het bij gelegenheid toch eens terug geven.

Aangekleed gaat uit.

Tijdens het selecteren van mede te nemen bezittingen in het kader van de pré-verhuizing, viel deze foto uit een boek. 
Liz en ik in uitgaanstenu. Denk vooral niet dat we naar de opera gingen of naar een verkleedfestijn. Nee, dit was voor onze normale cafékleding anno 1980. Er is veel veranderd sindsdien. Ik denk niet dat je dames in deze kledij nog zult aantreffen in een hedendaags café, hoewel er van alle kanten wordt geroepen dat vintage de hoogste mode is. Niet dat het toen normaal was, maar je kon je toch zo vertonen zonder het café uitgeworpen te worden. Ten minste in Zeeuws-Vlaanderen. In Zaandam werden we in een café geweigerd met de mededeling dat zij niet aan carnaval deden.
In de loop van de tachtiger jaren gingen alle vrijheden die in de jaren zeventig waren veroverd weer zoetjesaan teloor en tegen 1990 had iedereen zich weer vastgelegd in baan, relatie en spijkerbroek.

Ik bekijk iedere avond het Franse journaal, om bij te blijven, maar vooral om mij te ergeren. Het hele regeringsapparaat en alles wat daar omheen zweeft, gaat gekleed in een grijzig pak, de laatste weken afgewerkt met een blauwe stropdas. Zelfs toen gister de minister presidenten van Frankrijk en Engeland op staatsiebezoek waren bij Poetin, droegen zij alle drie een blauwe das. Zouden ze dat van te voren afspreken? Gelukkig doen de dames in het kabinet niet mee met deze dodelijk saaie uniformizering en strooien hun mantelpakjes in alle soorten roze, rood of groen uit over het kale antracietveld. Wat moet er van de mensheid worden, zo vraag ik u.

Pré-verhuizen.

Afgelopen week hebben we eerst, op donderdagmorgen vroeg, nauwelijks aangekleed, monsieur Poupelain ontvangen, die hier langzamerhand kind aan huis aan het worden is, om de fosse septique van de gîte beneden leeg te zuigen. Een uur later kwam een jongeman voor de keuring van beide fosses. Voor beneden waren we niet bang, die is nauwelijks 5 jaar oud. Maar boven, de fosse septique van ons huis, daar deugde volgens ons niets van. Het werkt wel, en de stank valt mee, maar zij voldoet niet aan hedendaagse Europese normen, zij is niet au norme, zoals alles sinds de toetreding tot Europa moet zijn (zou moeten zijn). Europa is hier, door al deze normen en bepalingen, die vaak nergens op slaan, totaal onnodig zijn en alleen maar veel geld kosten en vaak niet werken, niet geliefd. En het lijkt wel of de controleurs van die normen en bepalingen, op de hand van ons onderdanen zijn en stiekem een beetje de grote broer tegen werken. Zo ook deze jongeman. 'Er is wortelgroei in de tank, die moet er uit geknipt en de veroorzaker (de heg), moet gerooid'. 'De bamboe, hoewel wij allen weten dat deze het afvalwater zuiveren, moet gekapt'. 'Of er moet om de bamboe heen een verbinding gelegd met het uitvloeiveld van de fosse beneden, wat makkelijker is' (alleen wat graafwerk). 'Op de beneden fosse, mogen geen plantjes groeien, want de wortels kunnen het buizensysteem binnendringen, er mag alleen gras op'. Ook onzin, want omdat er maar een dun laagje grond op de tank en het filtersysteem ligt, overleven alleen plantjes met platte wortels, de rest is allang verschroeid. Zelfregulerend overlevingssysteem. En gras heeft net zo goed wortels.

Maar uiteindelijk gaf hij ons de raad ons nergens iets van aan te trekken, want wat er allemaal veranderd moest worden was voor de volgende bewoner. Die zullen er ook niets aan doen, want het zijn allemaal richtlijnen die nooit gecontroleerd worden. Behalve als je gaat verhuizen en dan krijg je weer hetzelfde verhaal.

Gister kregen we de keuring voor de elektriek, amiante (asbest) en termieten. Van de laatste twee waren we wel zeker dat zij afwezig waren, maar elektriek blijft altijd spannend, temeer daar het grotendeels Marimon's oeuvre betreft. Maar goedgekeurd!

Nu is het wachten op het doorsturen van de resultaten naar Nicky van de Agence. Daarna zou het voorlopig koopcontract getekend kunnen worden.

Nu de onderneming toch wel concrete vormen begint aan te nemen, krijg ik eindelijk last van verhuiskoorts. Vannacht lag ik in bed in te pakken en hield Marimon wakker door hem tussen twee snurken door een praktische vraag te stellen. Nemen we het bed mee, of laten we het hier? Heu? Snurk. En de isolatieplaten?

We zijn nog wel niet aan het inpakken, maar wel pré-inpakken.
Nemen we dit of dat mee of gaat het naar de troc of de Secours Populaire of naar de vuilnisbak? Wat doen we met al die L.P.'s die we al jaren meeslepen en nooit draaien omdat we geen pick-up meer hebben? Zonde om weg te gooien? Maar je kunt alles zo van internet plukken! En die speakers en die stapels borden? Gaan we ooit nog een etentje geven voor 30 man? Een mens heeft veel te veel clutter. Ik ben een weggooier en Marimon is een verzamelaar.
Er zal nog heel wat onderhandeld moeten worden voor de verhuiswagen voor de deur staat.

Een tochtje naar La Normandie.

Normandië dus. Vrijdagmorgen om 9 uur vertrokken en precies om 2 uur bij het herenhuis op de stoep. Hoe krijgen we het voor elkaar. Het huis viel mij van binnen niet tegen. Niet zo chic als Clamensac, maar wel beter onderhouden. Gek huis van binnen. De kamers waren kleiner dan je van buiten zou denken, dat was in Clamensac ook zo. Een mooie gang, met aan de ene kant een keuken en een salon, die dezelfde afmetingen hadden en aan de andere kant van de gang een slaapkamer. Een hal die leidde naar een stenen trap, die afdaalde naar de tuin, en een trap naar de sous-sol. 

Boven 3 slaapkamers en badkamer met W.C. plus 2 bergkamertjes.

Heel a-symetrisch allemaal, juste waar ik van hou. 

Marimon daarentegen vond de verhoudingen niet goed. Plafonds te hoog in verhouding tot de afmeting van de vertrekken en het belangrijkste: een ontoegankelijke vochtige zolder met houtworm. Wel was de isolatie heel goed, met driedubbele ramen en deuren en een warmtepomp, waardoor je een lage elektriek en verwarmingsrekening krijgt. Wij zouden nog kunnen ruzieën over wel, niet, maar de omgeving gaf de doorslag. Geen goed uitzicht, nieuwe bungalows alom. Wel weer een leuk stadje op 6 km. afstand. Later op de dag zijn we nog bij een agence immo binnen gestapt, die ons sterk afraadde om meteen te kopen. Huren dus eerst maar. En zo zei hij, een huurhuis heb je binnen een week gevonden en je hebt 3 maanden opzegtermijn. 

Maar wat is dat Normandië mooi. Ik was er nooit geweest. Het doet mij denken aan Devon, Engeland. Of aan Ierland,

heeft ook een vergelijkbaar klimaat. En zelfs aan het Nederland van mijn jeugd, maar dan niet zo plat. Koeien, ik hou van koeien. Je ziet ze overal op de heldergroen weiden en ook heel veel paarden.

Lijkt op een speelgoed boerderij, met hekjes en bosjes, een huisje een koetje...En toevallig prachtig weer.

Wij hebben voornamelijk de Orne uitgekamd en als toetje 'La Suisse Normande', waar de heuvels hoger zijn, zoals in de Corrèze.

Zo'n kerkje, met mini kerkhof met graven uit de voor-vorige eeuw.

Marimon was natuurlijk weer eigenwijs en belandde om de haverklap op een boerenerf. Dat heb je als je te veel vertrouwen schenkt aan je navigeersysteem. 'Zo helpe mij de G.P.S. almachtig'.

Ik voel mij er goed, ik voel mij er thuis. Wat wil een mens nog meer? En als alle bloglezers nu 500 euro storten, dan kunnen we een châletje op het erf zetten en mogen de aandeelhouders ieder jaar (5 jaar lang) twee weken gratis op vakantie in la Normandie.

Dierenavonturen en huizenjacht.

In één nacht zijn alle bladeren van de vijgenboom gevallen. Het erf ritselt, het voelt koud ineens, de kachel is aan en de dieren zoeken een plekje voor hun winterslaap.

Dit baby-egeltje had niet echt de clue, niemand om hem wegwijs te maken. Zo at hij de ene dag een veel te grote muis,

en lag hij de volgende dag op het pad uit te buiken.

Eerst dacht ik dat hij dood was, maar op mijn hand zagen we hem heel langzaam ademen. Hij is aan zijn winterslaap begonnen, dachten we.

Ik heb hem toen maar op een plekje gelegd wat mij geschikter daar voor leek, maar de volgende dag vond ik hem toch dood. Die muis was misschien verkeerd gevallen.

Gister heeft zich nog een akelig voorval voorgedaan. Ineens zagen wij twee grote zwarte honden op het terrein. Zij waren wel aardig, kon ze gemakkelijk verwijderen, liepen zo achter me aan het hek uit. Maar inmiddels hadden ze wel mijn Lou-Lou te pakken gehad. Zij is een heleboel veren kwijtgeraakt en heeft flinke beten aan een kant. Zij is zelf naar haar doosje gelopen en is daar sindsdien. Ik had niet verwacht dat zij de nacht zou overleven, maar vond haar vanmorgen wel niet kicking, maar toch alive. Zij heeft wat gegeten en gedronken en leek op te knappen, maar toen ik vanmiddag op aanraden van de bio-boer wat betadine op de wonden kwam druppelen, zag zij er toch wat sipjes uit. Ik denk eerlijk gezegd niet dat zij het mesavonture zal overleven. 

Lou-Lou mijn oudste en pratende kip. Zij legt niet meer, maar is aardig gezelschap. Dit is haar goede kant, de gewonde kant verbergt ze. Ze is vanmorgen wel even gaan staan om te eten.

De andere schijnen, na een oppervlakkige analyse médicale, nog heel te zijn.

Morgen laten we de hele beestenboel achter onder supervisie van een controleuse die twee keer per dag komt om ze te voeren en te op of ont-sluiten. De twee ontrouwe vlegels van katten bekijken het maar, die komen de laatste dagen alleen nog af en toe langs om hun bakje leeg te grazen. En wij maar zoeken met de zaklantaren over het donkere erf. We vertrekken gewoon zonder afscheid te nemen.

Dat zal ze leren.

Wat gaan wij doen? Naar Normanië op huizenjacht.

http://www.leboncoin.fr/ventes_immobilieres/715366127.htm?ca=4_s

U hoort nog van ons....

Pied Sec plage verkocht?

Wij hadden ons er helemaal op ingesteld dat ons huis niet meer verkocht zou worden. Wij waren vrolijk aan het timmeren en tuinen, om ons nestje nog mooier te maken dan het al was.
Bij alle makelaars hadden we het huis uit de verkoop gehaald.
Maar één bleken we vergeten te zijn.
Deze belde een paar weken geleden: -Ik heb een dame uit Normandië, die volgende maand jullie huis wil komen bekijken-.
Gistermorgen belde ze, Nicky from the Agency, of het die middag al schikte. Een paar uur later kwam er een heel gezin het tuinpad op.

Ze waren moe, bezweet en chagrijnig. Mokkend sjokten ze het erf over. Geen enthousiaste kreten van aah en ooh.
Ik was de rondleiding al gauw zat en liet het aan Nicky over.
Dat wordt niks meldde ik Marimon, die al die tijd rustig was door blijven timmeren alsof hij er niks mee te maken had.

Maar na een half uurtje trokken zij zich met Nicky bij het tuinhek terug om te onderhandelen. Ik wachtte boven in mijn rieten stoel op het terras en haalde Marimon bij zijn timmer vandaan. Na vijf minuten kwam zij met het bod. Omhoog zeiden wij stoïcijns.
Zij weer af naar het tuinhek. Na een halve minuut kwam Nicky weer omhoog, blij ja knikkend. En zo was de koop in principe gesloten. Marimon en ik boden hen confuus een glaasje prik aan, wat zij weigerden. Wat papieren en documenten later zwaaiden we ze, nog natollend uit.

Epiloog:
Dit hadden wij totaal niet verwacht en wij weten ook niet wat we er van verwachten moeten. Er is nog niets getekend, dus niets staat vast. Het was op zijn zachtst gezegd een vreemd stel, zoals ze daar elkaar ondersteunend over het erf liepen te bonken. Al snel werd duidelijk dat hij de centen had en zij die wilde hebben. Zo wilde zij zo snel mogelijk trouwen, zodat zij en haar 5 kinderen, zouden meedelen in het bezit van Pied Sec plage. Daar maakte ze geen geheim van. Zij deed het woord en regelde alles. Zijn stem hebben we niet gehoord, behalve de vraag of we de regentonnen lieten staan. Het leek alsof hij een gedrogeerde zombie was, maar wel met een dure auto en een appartement in Parijs in de verkoop. 
Het was duidelijk dat zij haast had, het ijzer wilde smeden zolang het heet was. Waar heeft ze hem opgeduikeld? Wanneer zal hij wakker worden en zien met wat voor klagende chagrijn hij in zee is gegaan? Wij wachten af...

Muizenissen in de nacht.

Des avonds tegen negenen, vallen steevast mijn oogjes toe boven het boek dat ik aan het lezen ben, zelfs als het geweldig spannend is. Ik ga dan maar naar bed, want op de divan slaap je toch niet rustig. Eenmaal daar aangeland val ik gelijk in slaap, maar word dan om een uur of drie, vier, wakker en meestal met sombere gedachten. Ik ben geen nachtmens. Met al die donkerte om mij heen, of ik nu alleen ben of niet, en dan ook nog met dat constante geruis van de regen, heb ik moeite niet weg te zinken in een winterdepressie.  

Ik zie vluchtelingen met jengelende kinderen onder een tentzeil in de regen. 

Ik zie Edith, mijn collega bij de Secours Populaire, die kanker heeft en toch komt werken met haar kale hoofd, om maar niet alleen te zijn. Ik zie haar alleen in haar bed, wakkerend, piekerend. Of T.V. kijkend. Wat zouden er 's nachts voor programma's zijn?. Porno heb ik gehoord. Daar zal ze wel niet op zitten wachten, met haar weggesneden borsten en haar misselijke maag.

Ik denk aan onze mooie aarde en haar naderende ondergang.

Ik denk aan de steeds materialistischer wordende mens.

Ik denk aan ieder voor zich en geen god voor ons allen. 

En tenslotte zie ik mijzelf oud en krom van de artritis en artrose met een bedelnap op de rue Saint Cathérine in Bordeaux zitten... en niemand die naar me omkijkt.

Uiteindelijk val ik in toch in slaap natuurlijk. 

Maar als ik wakker word, zelfs als het nog donker is, zelfs als het nog steeds regent, heb ik er weer helemaal zin in en alle muizenissen van de nacht zijn spoorslags verdwenen. 

Hallo wereld: Here I come!!

Wapenstilstand.

Hier geen vrolijke SintMaartenlampionnetjes, maar Armistice, de herdenking van het einde van W.O. 1, open einde eigenlijk, want wat herdacht wordt, is een wapenstilstand. 
Er waren geen winnaars, enkel verliezers. 

En daar waren er veel van. Ongelooflijk dat in zo'n klein dorp zoveel mannen gevallen zijn. De wethouder leest de namen op en na elke naam mompelt de meute: 'Mort pour la France'.

Ik aarzel of ik mee zal brommen. Mort pour la France me hoela.
Dood voor hun meerdere, die er een promotie uit kon slepen.
Dood voor de heersende elite, die zelf doodsbang was dat het gepeupel de macht zou grijpen. 'Arbeiders aller landen verenigt u'.
Sla ze uit elkaar, die arbeiders, voor ze zich wat in hun hoofd halen.
Naar het front, jullie! En uit die loopgraven!
Verschrikkelijk, ze deden het nog ook. Ze hadden geen keus, de kogel was het alternatief. Slachtvee was het.

Maar de bijeenkomst rond het monument en vooral later bij de vin d'honneur in de feestzaal, was heel gezellig, zo niet feestelijk.

Vooral met zo'n majorettengedoe erbij waar je je altijd slap om lacht. Er zit ook altijd zo'n kleintje bij die met alle handelingen een slag achter is. Hier staat ze vast even voor te chagrijnen, de kleine in het midden.

Hier de majorettes ontdaan van hun jas. Let op de kleine vooraan, die het niet meer kan volgen.

En je ziet nog eens iemand.