Wij hadden ons er helemaal op ingesteld dat ons huis niet meer verkocht zou worden. Wij waren vrolijk aan het timmeren en tuinen, om ons nestje nog mooier te maken dan het al was.
Bij alle makelaars hadden we het huis uit de verkoop gehaald.
Maar één bleken we vergeten te zijn.
Deze belde een paar weken geleden: -Ik heb een dame uit Normandië, die volgende maand jullie huis wil komen bekijken-.
Gistermorgen belde ze, Nicky from the Agency, of het die middag al schikte. Een paar uur later kwam er een heel gezin het tuinpad op.
Ze waren moe, bezweet en chagrijnig. Mokkend sjokten ze het erf over. Geen enthousiaste kreten van aah en ooh.
Ik was de rondleiding al gauw zat en liet het aan Nicky over.
Dat wordt niks meldde ik Marimon, die al die tijd rustig was door blijven timmeren alsof hij er niks mee te maken had.
Maar na een half uurtje trokken zij zich met Nicky bij het tuinhek terug om te onderhandelen. Ik wachtte boven in mijn rieten stoel op het terras en haalde Marimon bij zijn timmer vandaan. Na vijf minuten kwam zij met het bod. Omhoog zeiden wij stoïcijns.
Zij weer af naar het tuinhek. Na een halve minuut kwam Nicky weer omhoog, blij ja knikkend. En zo was de koop in principe gesloten. Marimon en ik boden hen confuus een glaasje prik aan, wat zij weigerden. Wat papieren en documenten later zwaaiden we ze, nog natollend uit.
Epiloog:
Dit hadden wij totaal niet verwacht en wij weten ook niet wat we er van verwachten moeten. Er is nog niets getekend, dus niets staat vast. Het was op zijn zachtst gezegd een vreemd stel, zoals ze daar elkaar ondersteunend over het erf liepen te bonken. Al snel werd duidelijk dat hij de centen had en zij die wilde hebben. Zo wilde zij zo snel mogelijk trouwen, zodat zij en haar 5 kinderen, zouden meedelen in het bezit van Pied Sec plage. Daar maakte ze geen geheim van. Zij deed het woord en regelde alles. Zijn stem hebben we niet gehoord, behalve de vraag of we de regentonnen lieten staan. Het leek alsof hij een gedrogeerde zombie was, maar wel met een dure auto en een appartement in Parijs in de verkoop.
Het was duidelijk dat zij haast had, het ijzer wilde smeden zolang het heet was. Waar heeft ze hem opgeduikeld? Wanneer zal hij wakker worden en zien met wat voor klagende chagrijn hij in zee is gegaan? Wij wachten af...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten